از مجموعه ی: (آواز های شهریور)
جُز آهِ باستانی ی آن تابستان،
و نامِ بُلندِ خویش؛
از لبانش هیچ آوایی بر نیامد.
چینِ پیشانی ی خونین اش به گاهِ مرگ؛
نه به سرکوفتنِ موج ها به صخره می مانست،
نه به فلسفه ی مُصلِحان ماننده بود.
پیشانی ی بلندِ جهان بود؛
بر پایِ کودکانِ فردا:
تلخ و خاک آلود.
مرداد ۱٣۹٣ – اِسِن
