اردیبهشتِ زیبا
رفاقت می کند
با زمستانِ واژه هام
و می داند من امسال
در غربتِ برف و گردنه ماندم
و کلامِ پاییزی ام
در زمهریرِ کبودِ بی مهری
در فصلِ چهارمِ حوصله ات مُرد.
در جانِ من اینک
سالی در گُذر است
که تنها یک فصل دارد
پاییزی هزاران رنگ
در تکاملی از رنگ های درخشان
از سبزِ برگِ مو
تا رویِ سرخِ انار
و آوازِ روشنِ انگور.
من در غم های دائمی
و شادی هایِ یادِ تو
در خاطراتِ امنِ تو بیتوته می کنم
من دچار توام
چون نهالِ تاک
در تنِ زمین.
در زهدانِ یادِ تو
مَست می شوم
و پیش از دیده گشودن
بر روی روشنا
زبان به شعر می گشایم.
دلدارِ برفی ی من!
بر عطرِ بوسه های تو می پیچم
در قمصر بناگوشت مدهوش می شوم
بر شیبِ نرمِ شکمت
نرم می خزم
و پستانهایِ لطیف ات را
تا آستانه ی فهمیدن
می گریم.
من رویایِ انگورم
در چشمانِ مستِ تو
بی آن که تاک باشم
و خوشه ی انگور.
نقاشی ی متن: “اسلیمی پروانه ای ختایی” کارِ امین نبی پور با درودی سپاسگزار بر او.
۱٣ اردیبهشت ۱٣۹٣ – اِسن
