رنگ تنهایی نیلی است – خسرو باقرپور

 طنین بلور صدایش
این بار
ارغوانی نبود
و هراسان بود
هرچند
      باز هم
            ترانه اش را
                        به لهجه ی باران خواند
اما
رنگ خاکستری ی آوازش
چیزی را درون دلم کشت

حالا
از پشت قاب این پنجره ی اشگ آلود
گشوده به چشم انداز بهار غربت
این همه شکوفه ی گیلاس را که می بینم،
یا این،
همین جوانه ی نازک را،
یا این دو گنجشک شاد را،
یا وقتی می شنوم
سلام های سبز این سرو جوان را
                      که با شادمانی ی فروتن اش
                                              پیچیده در حریر گریزان باد
                                                    به زمین و زمان تعظیم می کند،
به یاد کودکی می افتم
که شاد شاد
             در ابتدای افق
                            و آغاز باغ
دستانش را سایه بان چشمانش کرده بود
و بازی شاد خورشید و شاخ و برگ ها را
در اوج بید ها و باد ها
                        نگاه می کرد
و خیره به بازی ی برگ و نور
چشمانش به اشگ می نشست.

حالا صد ها سال است
آن کودک را گم کرده ام
و در هیچ آینه ای
چشمان روشنش را دیگر ندیده ام.

من در کجای جهانم
که رنگ تنهایی نیلی است
و آسمان پر از نت های کبود است
و تابوت موسیقی هر روز
بر شانه های زخمی خنیاگران
تا مغاک غروب تشییع می شود.

چاپ کن