دیدی آن قهقهه ی کبک خرامان حافظ
که ز سرپنجه ی شاهین قضا غافل بود؟
دیدار گاه ها و شبکه های اجتماعی ی اینترنتی فیلمی را به نمایش گذاشته اند که بی تردید هر آن که را ذره ای آدمیت در گوهر وجود دارد متاثر می کند:
خانم فائزه هاشمی رفسنجانی همراه محافظ خویش از مراسم بزرگداشت یکی از درگذشتگان خانواده اش در شهر ری (شاه عبدالعظیم) به سوی اتومبیلش باز می گردد. گروهی از “مومنین حزب الهی” و بسیجی به سوی وی یورش می برند و وی را با جملات و الفاظی بسیار شنیع مورد خطاب قرار می دهند.
در آدرس زیرین ببینید:
www.youtube.com
آنچه بسیجی ها با فائره هاشمی در شهر ری کردند سی و دو سال آزگار است زنان و دختران سرزمین ما شاهدان هر روزه ی آن در معابر و خیابان های میهنمان هستند. سی و دو سال است ملت ایران با صبوری و درد و رنج بسیار شاهد بربریتی است که تاریخ ما نظیرش را به یاد ندارد.
آقای علی اکبر هاشمی رفسنجانی از بنیانگذاران جمهوری اسلامی و صاحبِ مناصبِ فوقانی در راس این نظام از ابتدای روی کار آمدن آن و پدر همین خانم فائزه هاشمی رفسنجانی، عکس تاریخی ی آمده در این یادداشت را حتما به یاد دارد. ایشان شاید با دیدن این فیلم از خشم و درد به خود بپیچد، اما او خود از بانیان و مشوقان و ناظرانِ راضی ی همین یورش ها و حرمت شکنی ها و مردم ستیزی ها ست. به راستی چه شباهت قریبی دارد آن چه بر فائزه ی هاشمی در شهر ری در اوایل اسفند ماه سال ۱۳۸۹ رفت، و آن چه در روز سه شنبه دهم آبان ۱۳۶۲ در جلسه‌ی علنی مجلس شورای اسلامی گذشت. و چه درس آموز است خنده ی رضایتِ موذیانه ای که برلبان رئیس وقت قوه مقننه ی جمهوری اسلامی نقش بسته است.
صباغیان جزئیات درگیری های آنروز را اینگونه شرح می دهد:
“مشت محکمی از طرف آقای اسدی نیا به گردنم خورد و بقیه نمایندگان نامبرده روی سرم ریختند و مشت و لگد بود که نثارم می شد… دیدم آقای معین‌فر بر روی زمین افتاده بود؛ صورتش ورم کرده و آثار ضرب زیادی در پای چشمش دیده می شد و آقای هادی غفاری فحش های بسیار رکیک و زننده و ناموسی نثار ما می کرد. بالاخره با دخالت آقایان انصاری راد، احمد ناطق نوری، زائری، عزت الله سحابی از حمله نمایندگان که عبارت از آقایان اسدی نیا، عابدین زاده، هادی غفاری، الله بهداشتی، عزت الله دهقان و… بود، جلوگیری نموده و آقای معین‌فر و مرا از مجلس بیرون بردند. در همین موقع که از سالن مجلس خارج می شدیم، کسی از پشت سر با کف دست محکم به سرم کوبید؛ برگشتم دیدم آقای هادی غفاری است…”
معین‌فر نیز حمله هادی غفاری را به شرح زیر توضیح می دهد:
“حضار جلسه ملاحظه کردند که حدود ۱۰ نفر از نمایندگان محترم بر سر آقای صباغیان ریختند و با ضربات مشت و لگد ما را مضروب و مصدوم کردند. خصوصاً حضرت حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای هادی غفاری با خارج ساختن کفش از پای خود و کوفتن های مرتب بر سر و صورت و بدن اینجانب گوی سبقت را از دیگران ربودند. ایشان همچنین فحش های عرضی و ناموسی زن، مادر و خواهر نثار من کردند که مستوجب حد است.”
هاشمی رفسنجانی در خاطرات خود از این رویداد اینگونه یاد می کند:
“سه شنبه ۱۰ آبان ۱۳۶۲ در جلسه علنی، آقای [هاشم]صباغیان [نماینده تهران] در نطق پیش از دستور، با مظلوم نمایی،جریان برخورد روز جمعه را گفت و آخر صحبت او آقای قره‌باغ دخالت کرد و دعوایشان شد. به‌کتک کاری رسید. تریبون را قطع کردم و پخش از رادیو قطع شد. آقایان [علی اکبر]معین‌فر و[هاشم] صباغیان را به اتاقی منتقل کردند و تحت حفاظت گرفتند. جلسه را دوباره شروع کردم وبرای مردم ماجرا را مختصرا توضیح دادم.”
و بالاخره فخر الدین حجازی که امروز مرده است و آنروزها و آن روز زنده بود طبع شعرش هم گل کرده بود، داستان حمله هادی غفاری به معین فر را در قالب شعر کوتاهی اینگونه به نظم در آورد:
“معین‌فر مقاوم چو پیلان مست/ به این سوی و آن سوی می برد دست
که ناگاه غفاری خشمگین/ برآورد دستانش از آستین
بزد مشت بر کله چاق تن/ که خون از سرش گشت فواره زن”
● دکتر علی اکبر معین فر. عضو شورای انقلاب، مشاور وزیر و رئیس سازمان برنامه و بودجه در دولت مهندس مهدی بازرگان، وزیر نفت در دولت مهندس مهدی بازرگان، نماینده مردم تهران در اولین دوره مجلس شورای ملی، مهندس برجسته و پژوهشگر ممتاز در زلزله شناسی.
● هاشم صباغیان. معاون نخست وزیر و وزیر کشور دولت مهندس مهدی بازرگان، از اعضای هیئت موسس نهضت آزادی ایران، عضو هیئت ویژه دولت بازرگان برای مذاکره با کردها در اوایل انقلاب، نماینده تهران در دور اول مجلس شورای اسلامی، موسس و عضو هیئت تحریریه روزنامه میزان
