چه موهبت زیبایی!
که گناهانمان از چشم دیگران،
پنهان می مانند
چون اگر این گونه نمی بود،
مجبور بودیم بی تردید،
و… با زهرخندی شرم آلوده،
هر روز خودمان را پاکِ پاک بشوییم
و یا… نه!
شاید مجبور بودیم،
اصلا زیر باران زندگی کنیم
و… خدای من!
چه موهبت زیباتری!
که دروغ هامان چهره هامان را دیگرگون نمی کنند
زیرا در این صورت،
هر لحظه به هیئتی دیگر بودیم و
یکدیگر را،
برای لحظه ای حتی،
به یاد نمی توانستیم آورد.
پروردگار مهربان!
برای این همه بزرگی، برای این همه بخشش
سپاست می گویم!
