● به جان‌شیفته و بی‌قرار «مادر محسنی»، که طلوع خورشید از مشرق عشق بود و گرمی‌بخش محفل یاران.
این غزل را در مجلسی که به حضور مادر روشن بود، پانزده سال پیش بالبداهه سرودم و با بوسه های فراوان تقدیمش کردم.
شد دیدگانِ مجمع یاران مکانِ تو
بر متن پرچمش نگهِ مهربانِ تو
سبز وُ سفید وُ سرخ وُ بَر آن مِهرِ چهره‌ات
مِهری چو داغِ شعله فروزان به جانِ تو
خورشیدِ شعله‌ور تو وُ عاشق‌ترین تویی
آبی ترین ترانه یِ دَهر آسمانِ تو
آتش به حرمتِ نِگه ات باغ می شود
خونِ سیاوشانِ جوان در رگانِ تو
تا گرگِ دینِ کین بجهید از کمینِ مَکر،
جلادِ جور وُ جهل چو سر زد جوانِ تو:
در پایِ کوهِ تاب و توانِ تو جان سپرد
شد سُفله ای حقیر به پیشِ توانِ تو
زانو بزد به دَرگَهِ والایِ هِمَتَت
صد لعن وُ مُرده باد شنید از دهانِ تو
تو شیر شَرزه‌ای وُ خروشت همیشگی
شادان منم که می‌زییَم اندر زمانِ تو
