با توسل به احمدشاملو و سرایه‌ی “من همدست توده‌ام” در “مدایح بی‌صله”
و شاید به تعبیر جان جانانم اسماعیل جان خویی، مرحم زخم کاری تیری کز بال ما برآمد و بر جان ما نشست.
تو برادرم نبودی
مهرت دریغ شد از من و
کین‌ات نثار شد
قابیل هم‌نشین من به خانه‌ی آدم!
تو یاورم نبودی
“ناکسی بودی که به طاعون آری گفتی و
نان آلوده‌اش را پذیرفتی”
تو رفیقم نبودی
نوزاد اندیشه‌ات را که معصوم و زیبا بود
مهر‌بانوی نجیب‌ات در زایشگاه جهل زایید و
تو در پروردگاه بی‌خردی پروردی و
عاقبت
در عمق دره‌ی دریوزه
زنده
دفنش کردی
از تو می‌ترسم!
از نگاه تو می‌ترسم!
نه ، نه ، تو برادرم نبودی.
