شانزده گزارشگر سازمان ملل از جمله جاوید رحمان، گزارشگر ویژه این سازمان در امور حقوق بشر ایران، خواستار آزادی فوری نرگس محمدی از زندان شدند.
در بخشی بیانیه این ۱۶ گزارشگر ویژه که امروز چهارشنبه ۱ مرداد ۹۹ منتشر شد آمده است: گزارشها درباره ابتلای احتمالی خانم محمدی در زندان زنجان «بشدت نگرانکننده است».
گزارشگران در این بیانیه تصریح کردهاند «برای کسانی چون نرگس محمدی که دچار بیماریهای زمینهای است، مسأله مرگ و زندگی در میان است» و از مقامات ایرانی خواسته شده است که پیش از آنکه دیر شود اقدام کنند.
این بیانیه علاوه بر جاوید رحمان، به امضای گزارشگران دیگری از جمله گزارشگر ویژه مدافعان حقوق بشر، گزارشگران بازداشتهای خودسرانه، گزارشگران تبعیض علیه زنان و گزارشگر ویژه شکنجه و مجازاتهای تحقیرآمیز نیز رسیده است.
نرگس محمدی که با وجود بروز علائم بیماری کرونا در زندان زنجان از رسیدگی پزشکی محروم است، پیشتر طی نامه ای سرگشاده از وزیر بهداشت خواسته است نماینده ای جهت رسیدگی به وضعیت زندان زنان این شهر اعزام کند.
نرگس محمدی: با سرم و آمپول سر پایم کردند تا فیلم بگیرند
نرگس محمدی در نوشتهای از زندان زنجان، به شرایط جسمانی خود پس از ابتلا به بیماری کرونا پرداخته اشت.
نوشته این زندانی سیاسی به شکل روزشمار ابتلای او به ویروس کرونا است که از روز ۱۵ تیر تا اول مرداد را دربرمیگیرد و در خلال آن به فیلم کوتاهی اشاره میشود که چندی پیش تلویزیون حکومتی ایران در تلاش برای مساعد جلوه دادن حال وی، آن را پخش کرد.
در این ویدیو که به نظر میرسید مخفیانه از نرگس محمدی در بهداری زندان تهیه شده بود، او در پاسخ به سوالی مبهم فقط یک کلمه میگوید، «خوبم».
گزارشگران سازمان ملل این ویدیو را «فاقد ارزش» و «نقض حق حریم خصوصی» نرگس محمدی دانستهاند. خانم محمدی نیز در این نوشته توضیح میدهد که «با سرم و آمپول سر پایم کردند تا فیلم بگیرند».
وی ادامه میدهد: «تازه همان را هم نتوانستند کامل پخش کنند. سرفه امان نمیداد. حرف زندانبان خودشان هم قابل پخش نبود!»
نرگس محمدی پیش از این در نامهای شرح داده بود که علائم کرونا در بند زنان زندان زنجان از چند روز قبل از ابتلای وی آشکار شده بود، اما در آن مرحله رسیدگی پزشکی انجام نشد.
وی در روایت خود از شرایط زندان در روز ۱۵ تیر مینویسد: «۱۲ زندانی کرونایی در بند هستیم. از چند روز پیش که بیماری محرز شد، چند نفر سالم را از ما جدا کردند. مطلقا هیچ امکاناتی و هیچ رسیدگی پزشکی در بند نیست. حتی ژل شستشوی دست نداریم. فقط پروفن میدهند. نا و رمق نداریم.»
این فعال حقوق بشر به نامه پیشین خود نیز اشاره میکند: «نامه علنی نوشتم و وضعیت بند را شرح دادم. امروز یک ماسک به هر کدام ما دادند. ژل شستشوی دست را که مدتها التماس میکردیم و نمیدادند، بالاخره دیروز با پول خودمان خریدند و دادند. فقط ۳ تا. حال عمومیمان افتضاح است. رمقمان رفته. نمیتوانم راه بروم. دستم را به تختی که ۳۰ سانت از زمین فاصله دارد میگیرم و خودم را میکشم توی تخت.»
آخرین بخش این روزنگار به اول مرداد اختصاص دارد که وی شرایط جسمانی خود را «بهتر» از روزهای قبل توصیف میکند، اگرچه میافزاید که هنوز نمیتواند در حیاط زندان یک دور راه برود.
نرگس محمدی که به ۱۶ سال حبس محکوم شده است، چهارم دی پارسال از زندان اوین به زندان زنجان منتقل شد. اما در زندان جدید نیز هنوز نتوانسته است با فرزندان خود تلفنی صحبت کند به طوری که ۱۱ ماه از آخرین تماس آنها میگذرد.
کیانا و علی، فرزندان دوقلوی نرگس محمدی که در فرانسه زندگی میکنند به تازگی با انتشار ویدیویی از عموم مردم ایران خواستند که صدای آنها باشند تا بتوانند صدای مادر خود را بشنوند.
نرگس محمدی در ادامه نوشته است: « بعضیها میگویند اعتصاب غذا کن تا تلفن به علی و کیانا را بهت بدهند. اما نمیخواهم با مطالبه فردی اعتصاب غذا کنم. به دادیار گفتم فقط مانده شیر آب را هم به رویم ببندید. زندانیام کردید، بچههایم را گرفتید، کتکم زدید، تبعید کردید، و از هیچ شکنجهای فروگذار نکردید. آب را هم ببندید.»
نرگس محمدی در این نامه موضع سیاسی جدیدی را اتخاذ کرده و نوشته است: «من بعد از کشتارهای دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ یک جای دیگر ایستادهام. اصلاحطلبی عهد ما نبود، راهکار ما بود برای عهد دیگری. من به آن عهد وفادارم. و هیچ سر آشتی ندارم.»
