آیا تمایل دارید بعد از کووید-۱۹به حالت عادی برگردید؟
قبل ازپاندمی، ۷۳۴ میلیون نفر در فقر شدید زندگی می کردند، ۶۹۰میلیون نفر گرسنه بودند و ۷۹.۵ میلیون نفر به اجبار آواره شده بودند. بیل گیتس[۱] و هانز روزلینگ[۲] فقید بزرگ به شما خواهند گفت که جهان در موقعیت بهتر از آنچه شما ممکن است انتظار داشته باشید قرار دارد، و پیشرفت های عظیمی حاصل شده است. آنها ممکن است که حق داشته باشند؛ با این حال برای میلیاردها انسان، حالت عادی – یعنی زندگی قبل از کووید-۱۹ – کارایی نداشت. ما ممکن است که قادر نباشیم به حالت عادی برگردیم، اما شاید ما نباید بخواهیم که به حالت قبل برگردیم. با بحران های جوی که باید در موردشان اقدام فوری به عمل آید، ما نمی توانیم به شرایط عادی قبل برگردیم.
کووید-۱۹ یک فاجعه انسانی است، اما به جامعه بهداشت فرصتی می دهد تا دوباره در مورد هدف جامعه در یک دنیای شکست خورده فکر کند و در مورد خواست ما از مفهوم عادی بودن، تجدید نظر کند.
این پاندمی دو درس سلامتی برای جوامع داشت:
اول، به ما یادآوری کرد که چه کسانی واقعا جامعه را فعال نگه می دارند: کارگران اصلی. کارکنان بهداشتی و کارکنان مراقبت های بهداشتی، کارکنان فروشگاه ها و مدد کاران اجتماعی، رانندگان اتوبوس، معلمین، کارکنان بانک ها، افسران پلیس، کشاورزان و نظافتچی ها. جامعه معمولا قدر این افراد را نمی داند، اما بدون آنها ما ممکن است در هرج و مرج غرق شویم.
دوم اینکه جامعه و ارگانهایش بسیار شکننده تر از این است که خیلی از ما برایش ارزش قائل بودیم. بعضی از بهترین سیستم های بهداشتی فقط از طریق اقدامات شدید اضطراری و تلاشهای قهرمانانه کارکنانشان با وجود کمبود دستگاههای تنفس مصنوعی، بحران تجهیزات محافظت شخصی کارکنان، کمبود کپسول های اکسیژن و فشار بر نیروهای کادر درمانی، از سقوط کامل جلوگیری کردند. ثابت شد که سیستم مواد غذایی در مقابله با انباشت و اختلال در تامین به موقع، متزلزل بوده است. بازارهای کار در عرض چند هفته از بین رفتند. افول خیابانهای اصلی و خالی شدن مراکز شهرها روزافزون است. آسیب پذیری یک ویژگی خاص کشورهای در حال جنگ نیست، آن همینجا در میان ماست.
زمانی که خیلی از کشورها با وخیم شدن اپیدمی روبرو هستند، صحبت از بهبودی است و اینکه به چه شکلی باید باشد . اگر ما قرار است از این درس ها بیاموزیم، ما باید برابری، انعطاف پذیری و پایداری را به عنوان اولویت های آینده مان برگزینیم.
پاندمی نابرابری ها را تقویت می کند. تاثیرات مستقیم بهداشتی کووید-۱۹ بر حسب نژاد، جنسیت، درآمد، و بیماری های همزمان متفاوت است. اختلال در سرویس بهداشتی گسترده مانند واکسن زدن های معمولی و پیشگیری و درمان بیماریهای غیر واگیر، احتمالا نابرابری های بهداشتی موجود را بد تر می کند. تاثیرات آن نیز بر سلامت عوامل اجتماعی ویران کننده است. آموزش درمدارس و دانشگاه ها متوقف شدند. کسب و کار بسته شدند و ۱.۶ میلیارد کارکنان اقتصاد غیر رسمی ، که بسیاری از آنها هیچگونه امکانات امرار معاش ندارند، تحت تاثیر محدودیت های کووید-۱۹قرار گرفتند. بخاطر این پاندمی حد اقل ۷۰ میلیون نفر دیگر به سمت فقر رانده می شوند. جان آلستون[۳] گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد فقر شدید و حقوق بشر، می گوید فقر شدید نادیده گرفته شده و ما باید رابطه بین رشد و فقر شدید را دوباره بازاندیشی کنیم. کاهش ضریب جینی[۴] معیار نابرابری، در هر کشور با ۱٪ در سال می تواند تاثیر بیشتری روی فقر جهانی داشته باشد تا رشد سالانه یک درصدی. باز توزیع ثروت، و نه رشد به تنهایی، ضروری است .
برای پرداختن به تزلزل در سیستم ما، احتیاج به انعطاف پذیری داریم: توانایی مقابله با استرس، شوک ها و تغییر. یک سیستم بهداشتی انعطاف پذیر جوابهای موثر برای موارد اضطراری بهداشتی دارد، توانایی ظرفیت بالای ناگهانی در مواقع اضطراری را دارد. انعطاف پذیر است و توانایی سازگاری دارد. یک سیستم بهداشتی انعطاف پذیر برای یک پاندمی آنفولانزا برنامه ریزی نخواهد کرد و بعد آن برنامه را دنبال کند وقتی که ویروس کرونا شیوع پیدا می کند. سیستم های اقتصادی نیز باید انعطاف پذیر باشند. تمرکز اقتصاد سنتی بر کارآیی، نیاز به تجدید نظر دارد. پاندمی ها، فاجعه های جوی، و بحرانهای مالی ممکن است استثنایی به نظر برسند، اما آنها غیر منتظره نیستند. ما باید اولویت های خود را نسبت به انعطاف پذیری، دوباره محاسبه کنیم تا برای مقابله با آنها فرصتی داشته باشیم.
ما باید روی پایداری برای سلامت، جامعه و کره زمین تمرکز کنیم. ایده معامله جدید سبز، [۵] که دستور کار جوی را به عدالت اقتصادی و توزیع مجدد، و بهبودی سبز و پاک[۶] از این پاندمی پیوند داده، حمایت سیاسی به دست آورده، حداقل در حرف، اما آنها فقط خراشی است به سطح آن چیزی که احتیاج هست. فرصت برای سرعت بخشیدن به سیاست های جوی را باید با آغوش باز پذیرفت.
نیاز به چالش گرفتن وسوسه مندی های معمول جامعه – سودمندی، مصرف و رشد – حتی برای اقتصاددانان ایده جدیدی نیست. اما جامعه بهداشتی معیارهای اخلاقی جدیدی برای خواستار این چالش دارد. لازمه این امر تغییر در فرهنگ و همچنین تغییر در معیارها است. اشخاص، موسسات، ارگان ها، و جوامعی که این وسوسه مندی ها را اساسا باور دارند، احتیاج دارند که دوباره فکر کنند. شرایط عادی دیگر کافی نیست.
The Lancet
DOI: https://doi.org/10.1016/S0140-6736(20)31591-9
Published: 18 July 2020
توضیحات:
Bill Gates [۱] سرمایه دار و بازرگان آمریکایی که یکی از ثروتمند ترین افراد جهان است. او یکی از موسسین مایکروسافت میباشد که در سال ۲۰۲۰ از هیئت مدیره آن استعفا داد ولی کماکان از سهامداران عمده آن است. او در ضمن به کارهای خیریه و نیکوکاری هم می پردازد.
Hans Rosling [۲] پزشک سوئدی و پرفسور در سلامت جهانی است. او از پیشروان مبارزه با ناآگاهی سیستماتیک و بهتر (واقع بینانه تر) دیدن جهان است. متاسفانه او قبل از انتشار آخرین کتابش (کتاب واقعیت) از دنیا رفت.
John Alston [۳]
Gini Coefficent [۴] شاخص نابرابری درآمد که از منحنی لورنز بدست می آید. در صورتیکه توزیع درآمد کاملا برابر باشد این ضریب مساوی صفر و در صورتیکه توضیع درآمد نابرابر باشد این ضریب مساوی ۱ است. هر چه این ضریب کوچکتر باشد توزیع درآمد عادلانه تر است.
Green New Deal [۵] پیشنهادهای ارائه شده قانونگذاری آمریکا که به تغییرات جوی و نابرابری های اقتصادی اشاره دارد. نام معامله جدید از رکود بزرگ اقتصادی در ۱۹۳۰ در زمان روزولت گرفته شده که هدف آن احیای اقتصادی و اصلاحات اجتماعی بود. معامله جدید سبز تلفیقی از رویکردهای اقتصادی روزولت و ایده های جدید مانند انرژی سبز و بهره وری منبع میباشد.
Green and healthy recovery [۶] پاسخ به تغییرات جوی که به حفاظت و ترویج سلامت جامعه کمک می کند.
