ما و تنهایی – احمد بینوا

ما در این تنهائی

دشت تنهائی ما پر ز سکوتِ من و تو ست              خوان رویائی ما وادی سوت من و  تو ست

خانه ای بود و در آن، لقمه ی نانی هم بود             اندر آن خانه کمی  مهـر و صفایی هم  بود

کدخدا لیک در آن خانه  خـــدایـی  می کرد            خوش خط و خال، ولی چکمه نوایی می کرد

خـلق از جــور به تنگ آمد و   بیــرونش کرد            غافل اما که چـه را داد و چـه بر دست آورد

آنچه کردیم  سبب سازِ دلی   غمگین  شد            لقمه نانی هم اگر بود  به خون  رنگین شد

خانه بیمار شد  و   دلنگرا نیست ،   د ر  آن            خا لیِ سفره پراز حسرت یک  لقمه ی نان

گفته بودند:  بیــا  روز خدا     نزدیــک  است            لیکن  امروز  چنین  پرده سرا  تاریک  است

هرچه گفتـند،  همــه   باد هوا شد،  آن روز            در یَمِ موجِ  فنـــا،   کشتی و  پیمان  ا مروز

حاصل ما نشد آن فاضله شهری که    در آن:           شود ازبیخ  برون،  ریشه ی  ظلم و  حرمان

شاه اگر رفت،  شده  شیـخ به جایش رهبر            ستم و  جـور و  جفـا  رفته  بســی  بالا  تر

ظلم  اکر بود   خدارا   که  بدین  گونه!  نبود            قاضی و نایب  او، دزد به  ایــن گونه!   نبود

غلطی کرده  و  از کرده پشیمان   شده ایم             عبث و بی هنر و  زار  و پریشان  شده ایم

مردم از  رهبری  شیخ  به تنگ  آمده  است            کرونا هم به خرافات  به جنگ  آمده  است

پرده  از سِرّ فلک  پس زده   این موزی  خُرد             آبـرو از  من و  از شیـخ دغـا   خواهد  بــرد

می زداید   چو  زدا،  ریشۀ   بـی عـقلی را              بر ملا  می کنــد   آثـــار  سیــه  مغزی  را

عمر مردم  درِاین  مسجد و آن  بتکده،  شد             حا لیا  فصـل رهـایی ز شک و شـائبه  شد

مفتــی!   ارزانِ  خودت   جامعه   الا فـکارت            اشتــر و   عنبـر و  روغــن ، همه ی آثـا رت

چاره ای  هیچ   نشد حاصل  ازاین  تجویزات            نه کسی یافت شفا، زان  حرم و موهومات

پس این حادثه جز  ره به خرابات   نی است            رهروِ  درگـه  آن،  شــاهدِ  آزاده  پی است

صا فی می  به صـداق حرم  عشـق   زنیم             پاکی  جـان  به نــدای   ســحر مهر   بـریم

احمد بینوا    تابستان ۹۹

چاپ کن