منظور از “تله ی رژیم”، ترفند جدیدی است که تحتِ عنوانِ برنامه ی گشایش اقتصادی بوسیله ی حسن روحانی، ارائه شده! البته منظورِ حقیقیِ حکومت از “گشایش”، دستیابی به باقی مانده یِ اندوخته های مردم گرفتار و بی پناهِ میهن مان که از دستبردِ دست اندرکاران در امان مانده، می باشد. هدفِ حکومت، “گشایشِ جیب مردم” و دستیابی به چِندرغازی است که برای روز مبادا یا بقولِ فرنگی ها – روزِ بارانی، کنار گذاشته اند. در ویدیوئی که از جلسه ی خصوصی هیئت دولت بیرون آمده، با کمال وقاحت و به صراحت می گویند: “چنانچه بتوانیم نقدینگیِ موجود در جامعه را جمع آوری کنیم – دلارهاشون را بگیریم، – سکه هاشون را بگیریم، یک یکسالی میشه اقتصاد ایران را با این اداره کنیم.”
حسین مرعشی، یکی از دست اندرکاران رژیم فقاهتی، و جزو هیئت مؤسس هواپیمائی ماهان، میگوید: در رابطه با بررسی معاملات بورس در کشور، برآورد شده که نزدیک به ۳۰ میلیارد دلار نقدینگی در کشور وجود دارد که مردم بصورت دلار و یورو و سکه، ذخیره کرده اند. حسن روحانی از مرعشی می پرسد” “از کجا این مبلغ را می دانید؟ این مبلغ معروفه و گفته شده ولی از کجا میدونید شما؟” مرعشی بلافاصله در مورد مقدار، کوتاه میآید و می گوید:”کارشناسان و کسان زیادی این حرف را می زنند. تعداد سکه های فروخته شده را می توان مشخص کرد، ولی اسکناس را نه”. در ادامه می گوید تفاوتی نمی کند که ۳۰ میلیارد یا کمتر باشد، هر چه باشد برای جلوگیری از تشدید رکود، می تواند راهگشا باشد. او می گوید: “شرکت نفت اگر می تونست نفت بفروشه، امروز باید ۲۵ یا ۲۴ دلار بفروشد؛ نفت را بدین دست مردم، سکه ها و دلارهاشون بگیرید”.
در اینجا، بد نیست، اشاره کنیم به آنچه در گفته ها پنهان است: نخست، اقرارِ آشکارشان به “رکود” اقتصادی در کشور می باشد و دوم، حرفِ اَلَکی زدن و آمارِ بدون پایه و اساس دادن (۳۰ میلیارد دلار نقدینگی) است! پدیده ی حرف الکی زدن، زائیده ی فرهنگ مذهبی – فرقه ای است. ملاها، قرن ها تجربه در حرف و لاطاالات (مزخرفات) دارند. با کمال تأسف، این پدیده: – بدون مدرک و سند آمار دادن و – “حرفِ بی پایه زدن”، در فرهنگ میهنمان نیز ریشه دوانده و تبدیل شده به یک کمبودِ فرهنگی. اجازه بدین، بر گردیم به گشایش اقتصادیِ جمهوری اسلامی.
رژیم فقاهتی به چند صد میلیاردی که آقایون حکومتگران و توله هاشون، با کلاهبرداری و دزدی، چپاول کرده، از ایران خارج نموده اند مشکلی ندارد؛ بند کرده به پس انداز و اندوخته ی ناچیزِ ملت!؟ از سوی دیگر، این تلاش مذبوحانه، نمایانگرِ بُن بستی است که حکومت، امروز با آن روبروست و راهِ پس و پیش ندارد. انعقادِ قرارداد ۲۵ ساله با چین نیز، در همین راستا و دلیلِ دیگری بر این بُن بست می باشد. کفگیر رژیم به تهِ دیگ خورده، و جز پیش فروش کردن نفت و گاز، و قراردادنِ جزایر و بنادر در اختیار بیگانگان، و واگذاری حق ماهیگیری به آنان، چیز دیگری در دست ندارد. رژیم فقاهتی در کمال بی شرمی و اوج ریاکاری، می خواهد همان نفتی را که به چین پیش فروش کرده، برای بار دوم به ملت ایران بفروشد!؟
رژیم فقاهتی، برای راه گم کردن و برداشتنِ تمرکز از روی حقایق، “تحریم” را پیرهن عثمان کرده و تمام مشکلات کشور را تقصیر “تحریم” می اندازد! آیا تمام مشکلات جمهوری اسلامی، زائیده ی تحریم ها است؟ پاسخ نه و منفی است. اینکه تحریم ها، در شدت بخشیدن به اوضاع ناهنجار اقتصادی در ایران کمک کرده، قابل پذیرش است. ولی مشکل اصلی و اساسیِ ورشکستگی اقتصادی، و فقر و درماندگی در جامعه، ریشه اش در فساد گسترده و بی وطنیِ مطلقِ ملاها و شرکا است. در بی کفایتی، بی لیاقتی و مدیریت رابطه ای است. در جمهوری اسلامی،”شایسته سالاری” در نخستین روزهای پیدایش رژیم، ذبحِ اسلامی شد. حتماً بخاطر دارید که خمینی در آغاز انقلاب گفت: ” ما متخصص نمی خواهیم، متعهد می خواهیم”! ما به این گفته خندیدیم، ولی خنده دار نبود، فاجعه آفرین بود.
گفته ی خمینی: متخصص نمی خواهیم، متعهد می خواهیم، تبدیل شد به فلسفه ی سیاسی رژیم. نه تنها آخوندهای بی سواد و عقب افتاده بودند و بچه آخوندهای حوزه، تمام مشاغل مهم دولت و حکومت را بدست گرفتند، بل که اوباش و اراذل و دلالان و واسطه ها نیز، وارد سپاه و پلیس و انتظامات و امنیت و دستگاههای دادخواهی، شدند. این شروع تمام کمبودها و کژروی ها، آغاز تمام خلاف کاری ها و دزدی ها، و شکنجه و تجاوز به زندانیان، و خشونت و بربریت در کوچه و خیابان تحت عنوان امر بمعروف و نهی از منکر گردید.
خمینی کم دان، ناخودآگاه، همان برنامه ای را پیاده کرد که مشاور اسکندر برای نابودی ساختارِ ایران، به او پیشنهادکرده بود. برای نابودی فرهنگ ایران، لازم نیست کتابهایشان را بسوزانی، بزرگان و خردمندانانش را بکشی، و به زنان و کودکانشان تجاوز کنی. از میان مردم، آنها را که نمی فهمند و کم سوادند، به کارهای بزرگ بگمار. آنها که می فهمند و با سوادند به کارهای کوچک و پست بگمار. … فهمیده ها و با سوادها یا کشور را ترک می کنند یا خسته و سرخورده، عمر خود را در انزوا سپری خواهند کرد.
متخصص نمی خواهیم، یعنی بیمار برای درمان باید به دعانویس مراجعه کند، مسافر باید نخست، استخاره نماید، و تاجر نیاز به فال بین دارد! ولی میدونیم که خمینی و بقیه ی آقایون، هم خدا را می خواهند و هم خرما را! خمینی زمانی که مریض شد، نه دعا نویس برایش آوردند و نه حتی او را برای شفا، به حرم حضرت معصومه و یا امام رضا بردند!؟ بل که بردند به بیمارستان و بهترین متخصصین او را احاطه کرده بودند. این شعارِ بی اساسِ خمینی، نتیجه اش همین شد که امروز شاهدش هستیم، کشوری که همه چیز در آن وارونه و واژگون شده است. زیرا خمینی، پایه را بر اساسِ توهم بنا کرد – “خانه از پایبست ویران است”.
آیا در کارنامه ی چهل ساله ی رژیم خودکامه یِ فاسدِ یک بُعدی، تا بامروز حرکتِ دُرُست و سالمی بوده و یا گامِ مثبتی به نفع مردم و میهن برداشته شده، که ما انتظارِ دومی آنرا داشته باشیم؟ غیر از اینستکه حکومت بارها و بارها نشان داده که نه ارزشی برای جان و مال مردم قائل است، نه احترامی برای حق و حقوق انسان، و نه اهمیتی برای کشور؟
سیاست کلیِ جمهوری اسلامی بر پایه و اساسِ گفته ی دیگری از خمینی بنا شد: “ایران وجود ندارد. جز اسلام هیچ چیز وجود ندارد”. این گفته تبدیل شد به سیاست و برنامه ی رژیم. بر اساس این سیاست – که “ایران وجود ندارد” – ارجحیت هایِ رژیم رفت به سویِ اسلام. اسلامِ خمینی و ملاها، یعنی شیعه گری، به ویژه شیعه ی علوی. شیعه ی علوی که یکنوع فرقه گرائی است، سیاست و ارجحیت رژیم را در منطقه رقم زد.
در رابطه با فلسفه ی سیاسی جمهوری اسلامی، دو سال پیش مقاله ای منتشر کردم که چند خط از آن را با هم مرور می کنیم:
مهدی بازرگان، اولین نخست وزیر جمهوری اسلامی، در مورد انقلاب در انقلاب (تغییر انقلاب مردمی به انقلاب اسلامی) و تغییر مسیر می نویسد: “عنصر مذهب بجای ملت و مملکت” اولین تمایز و توسعه خط مشی امام نسبت بحرکت اول “توجه خاص به اسلام و مسلمانان” و “کنار گذاشتن یا فرعی شناختن ایران و ایرانیان بود”. (انقلاب ایران در دو حرکت)
شریعتی، شخصیت برجسته ی اسلامگرای قرن بیستم در ایران، در مورد نقش اسلام در جامعه و فرهنگ ایران می نویسد: “ضعف احساس ملیت در ایران، اسلام است که یک مذهبی خارجی است … بخصوص مخالفِ صریح اصل ملیت است و … تاریخ، ناظر و شاهد است که پیش از اسلام، احساس ملیت در ایرانیان بسیار قوی بوده است و قوی تر از مذهب.” (سازگاری ایرانی)
سیاست نادرست و فرقه گرائیِ رژیم فقاهتی؛ سال هاست که گریبانگیرِ مردم بیچاره ی میهنمان شده است. بی لیاقتی، فساد گسترده، و ارجحیت هایِ غیرِ ایرانیِ حکومتگران؛ هم مردم را به فقر و درماندگی محکوم کرده و هم خزانه ی دولت را تهی نموده است. این فرقه گرائی، سرمایه گذاری هایِ مورد نیازِ ملت ایران را، در اختیار حزب الله لبنان، شبه نظامیان عراق، حکومت بشار اسد در سوریه، و حوثی های یمن قرار داده است. (عواقب یا پس آیندِ بحران بنزین)
زندگیِ غیر انسانی مان در ایران، ساخته و پرداخته ی کم دانی و توهمات عقب افتاده ترین قشر جامعه، یعنی “ملاها”، می باشد. بنابراین، ما با یک انتخاب روبرو هستیم: یا خفت و خواریِ زندگی غیر انسانی یعنی “زیستن” زیر یوغِ رژیمِ اسلامی را می پذیریم، و با دعانویس ها و فال بینان و روضه خوان ها که در کم دانی و خرافات غوطه ور هستند، عمر سپری می کنیم. یا اینکه حقوق طبیعی و ارزش انسانی برایمان اهمیت دارد، به دانش و بینش و تکامل باور داریم، و می خواهیم زندگی مان در شأن انسان و در حدّ یک شهروند باشد؟؟ انتخاب بین توهم و واقعیت و بین زیستن و زندگی کردن است.
چنانچه زیستن را انتخاب کنیم، نه نیاز به برنامه و حرکت داریم، و نه نیاز به زحمت و تلاش؛ سرمان را گوسفندوار پائین می اندازیم و بع بع کنان دنبال قیم و آقابالاسرمان پرسه میزنیم! ولی چنانچه می خواهیم زندگی کنیم: – باید آزاد باشیم، – حق انتخاب داشته باشیم، – در تعیین سرنوشت خودمان و میهن مان سهم داشته و شریک باشیم. برای کسب آزادی و زندگی انسانی، نیاز به برنامه و حرکت داریم. آزادی و زندگی انسانی بخودی خود بوجود نمی آیند؛ بوسیله ی بیگانگان به ارمغان آورده نمی شوند؛ و نیاز به معجزه و قهرمان نیز ندارند، بل که نیاز به برنامه ی مشخص و شفاف و کار و کوشش دارد. در ضمنی که باید به آنچه می گوئیم و آنچه انجام می دهیم، باور داشته باشیم!
زحمت برای خود کش که بخودی خود اسباب راحت تو مهیا نمیشود
کم گو کاوه کیست تو فکر خود نما با نام مرده، مملکت احیا نمیشود
امیرحسین لادن
دوشنبه ۲۷ مرداد ۱۳۹۹
