سايت سياسی - خبری چپ - تريبون آزاد

وطن – سروده ای از احمد بینوا

 طومار عشق

          دوباره می سازمت  وطن.  با اشک شوق  خشت عشق می زنم

               و با خشت عشق ویرانی های تن بیمارت را

                   دوباره که نه، صد باره درمان می کنم.

          تاریخ دروغ نمیگوید

              تاریخ فراموش نمی کند:  

                  زنان و مردانی را که  

                      در نبردهای خونین نابرابرت

                             عاشقانه از تو دفاع کردند

                                  و برایت آزادی و آزادگی آفریدند.

       آن ها با نام هایشان همیشه در صفحات زرین تاریخت

                   خواهند درخشید.

       و لی ضحاک ها جایی جز بد نامی در تاریخ تو ندارند

                ونخواهند داشت.

      تاریخ تکرار نمی شود

           اما کاوه ها ، بابک ها و ابومسلم هایت

                  دوباره ظهور می کنند

                      و تورا نجات خواهند داد.

           نخبگانت که نا خواسته تن به هجرت  داده

               و در همه جا به نامت افتخار می آفرینند

                    با اندوخته های پر بارشان

                          به تو باز میگردند

                              و  تورا  دوباره میسازند.

        ما دوباره  آزادانه  و بدون ریا

                به مسجد هامان

                    خانقاه هامان

                        آتشکده هامان

                                کلیسا هامان

                                       به کنیسه هامان خواهیم رفت.

          و یا نه در سرای عشق

                    سرود مهرو دوستی خواهیم خواند.

       ما دست دوستی و آشتی

                  به سوی همه خلق های جهان

                     دراز خواهیم  کرد.

          آخ ای وطن تو چقدر صبوری

                  تو چقدر سکوت میکنی؟

                         سکوت تو  در عظمت تاریخ یک لحطه بیش نیست

                                     ولی برای ما

                                          فرزندان نا شکیب تو

                                                قرن ها و نسل ها طول می کشد.

          اکنون که  ظلم  و بیعدالتی

                با دستاویز باور های حجری

                    تیشه به ریشه ات می زند

                          تو دوباره سکوت کرده ای

                                 و این سکوت تو چه پر معناست

                                        چه طولانیست  ؟ آیا دوباره دو قرن؟

          این یک شعر نیست

                این خون گریه ایست

                       از دل و دیده ما فرزندان ناشکیب تو.

          آخ که تو در برابر دروغ و خشکسالی

                  مصون نماندی

                        و قرن هاست دروغ ، دروغ و دروغ

                               واکنون دهه های دروغ و خشکسالی.

                                    و این خوشکسالی ها نتیجه همان دروغ هاست.

        آنها ییکه میخواهند فردا فرزندان

                ناخواسته و اجباری تو

                     در دشت سراسر کویر ناخواسته ات

                           غلامی کنند!

                                کور خوانده اند باید بدانند که

                                        همین فرزندان سکوت

                                                انتقام سالهای دروغ را خواهند گرفت

                                                       و دوباره آب و آبادانی را

                                                            به کویرهای ناخواسته ات باز خواهند آورد.

          ما فرزندان تو انتقام جو نیستیم

              ولی دست دزدانی را  که چوب تاراج

                  به جان و مال و ناموست  زده ا ند کوتاه می کنیم.

                          و آنروز دور نیست.

          ما با همه ی خلق های جهان دوست بوده ایم

                 مادر بزرگ من با همسایه ی آسوری خود دوست بود

                      به خانه او می رفت

                           او  به خانه اش می آمد

                               باهم غذا می خوردند

                                    وساعتها درد دل می کردند

                                          وخدای خود را یکی میدانستند.

          دشمنی   دشمن آفرید.

          ما دشمن نداشتیم

             دشمن بهانه ایست

                که ما دوست، نداشته باشیم.

          تو خوب می دانی

                  کسی که پندار و گفتار وکردار نیک داشته باشد

                          دشمن ندارد.

          من کوچکترین   فرزندان  تو

              ولی یکی از عاشق ترین هایت،

                 از فرزندان تو می خواهم      

                      هرکجای دنیا که باشند  

                              تو را دوست بدارند

                                    تورا فراموش نکنند.

                                            در آینده ی روشن و آبادت به تو باز گردند.

                                                                    احمد بینوا  مرداد نود و نه

https://akhbar-rooz.com/?p=44518 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x