در این گفتگو با نگاهی تئوریک در حوزه تغییر جهانی از سه نوع مشی مبارزاتی نظریه ساختارگرایی انقلاب قهری، نظریه میان کنشی رفرمیستی و نظریه پسا ساختارگاریی “انقلاب ملکولی” یا “انقلاب اصلاح گرایانه” سخن گفتم و مطلوبیت نوع سوم رابرای تحول در ایران توضیح داده ام. سپس توضیح داده ام چرا در ایران نوع رویکرد سوم در حوزه خط مشی که آن را برای سهولت “تحول طلبی” دربرابر استراتژی های اصلاح طلبی یا سرنگونی قهری نظام توسط قیام، جنگ داخلی یا حمله نظامی خوانده ام، مطلوب ترین استراتژی برای نه تنها گذار از حکومت اسلامی بلکه دست یابی به دمکراسی است. در این رویکرد تاکید برتقویت جامعه مدنی و مبارزات داخل کشور و یاری رساندن به فراروئیدن آن به بدیلی معتبر و چالشگر نظام حاکم در داخل کشور جوهر استراتژی سیاسی است که مدافع گذار مسالمت آمیز است. امری که هم جمهوری خواهان را از انقلابی گری کلاسیک و هم اصلاح طلبی دینی متمایز می سازد. علاوه بر آن تلفیق چالش و سازش، واقع گرایی، تاکید بر ضروت تعامل با تمام نیروهای سیاسی در عین رقابت، انعطاف پذیری، و تلفیق پراگماتیسم با ارزش های سیاسی بخش لاینفک استراتژی تحول طلبی است که به ویژه در میان جمهوری خواهان رواج گسترده تری دارد.
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت