آخرین شانسِ این مردم نومید – سید علی صالحی

آیا عبورِ بی‌هراس

از اتفاقِ یک استعاره ی مبهم

نیست…؟

هنوز هم عده‌ای بر این باورند:

سپیده ی سَحَری

پشتِ همین پرده‌های پوسیده

پنهان است.

غُروبا… غُروبا !

به استعاره ی تاریکی اعتماد نکن،

الف. بامداد

سرانجام

سر از گور برخواهد داشت

و از شاعرانِ به خوابْ ‌اندر

خواهد پرسید:

شما

مقابلِ خاموشی ی بی‌چرا مُردگان و

فراموشی ی بی‌چرا زندگان،

چه کرده‌اید… چه کرده‌اید

که استعاره  ی بی‌حروفِ آزادی

همچنان

از رسیدن به کرانه ی کلمات می‌ترسد…!

چاپ کن