غزل – کریم سهرابی

نیازِ سِیر دیدنت ، چه با دلم نمی کُند
هوایِ عطرِ دامنت، چه با دلم نمی کند

نشسته ام، خیالِ تو، نشسته در برابرم
وای که حرفِ رفتنت، چه با دلم نمی کند

مر مرِ نابِ سینه ات، تراشِ عاجِ گردنت
زلفِ شکن در شکنت، چه با دلم نمی کند

تنِ تو و نگاهِ من، حریرِ نرمِ پیرهن
تنِ تو و پیرهنت، چه با دلم نمی کند

نماز روی دامنت، مرا به خلسه می برَد
نیازِ سجده بر تنت، چه با دلم نمی کند

چه قصه ها که داشتم، مجالِ گفتنم نشد
قصور در شنیدنت، چه با دلم نمی کند

زبانِ مادری ، مگر، دهد زِ حالِ من خبر
” پَژاره ی ”  ندیدنت، چه با دلم نمی کُند

هوایِ شب گرفته و،یاغی و جایِ خالی ات
از من و دل، بریدنت، چه با دلم نمی کند

————

کریم سهرابی

چاپ کن