فرمود خدا! اسماعیل خویی

فرمود خدا که: ـ«گر چه خود ساختم اش،
بی رای، چو بنده ای، نپرداختم اش!
فرمانبرِ ما تا که بسازی ش، ای شیخ!
موم اش کردم، پیشِ تو انداختم اش!

نومیدم از آدمی، الاغ اش می کن!
ور باربَرَت نگشت، داغ اش می کن!
وز فرطِ چموشی ار لگدزن گردید،
با شرعِ چماق زن، چلاق اش می کن!»

ـ: «نع!» گفت، سپس، «ز شهر بیرون اش کن!
با رهبری ات، راهی ی هامون اش کن!
کردیم خطا که آفریدیم آدم:
بارِ دگر ـ ای فقیه!ـ میمون اش کن!»

ـ : «امّا نه!» بفرمود خدا بارِ دگر:
ـ «بایاست که با او بکنی کارِ دگر:
هفتاد و دو مذهب اش بساز از اسلام:
تا هر نَفَسی رسد به ادبارِ دگر!»

ـ : «امّا نه!» بفرمود خدا بارِ دگر:
ـ «بایاست که با او بکنی کارِ دگر:
یادآورش از «جهاد»، تا، در رهِ دین،
هر روز کند ز خویش کُشتارِ دگر!

تا آن که ز نوع و نسلِ او هیچ کسی
بر جای نماند که بر آرَد نَفَسی:
زیرا که شکنج و رنج بر ما این نوع
بسیار فزون تر برساند ز بسی!»

آدم، که ز دور می شنید این سخنان،
از خشم چنان شد که ز کف داد عنان!
غُرّید که: ـ«یادآر که من ساختم ات:
تا در تو پناه جویم از اهرمنان!

امّا تو، کنون، نه در امان ام داری،
بل، دشمنمی و قصدِ جان ام داری!
این است که، ناکسانه، در بندِ فقیه،
این اهرمنِ اهرمنان ام داری!

این است که شیخ را چو در خاک کنم،
وز کودش خاک را طربناک کنم،
خواهم که رها شوم ز شرّت: یعنی،
از لوحِ خیالِ خود تو را پاک کنم.»

نوزدهم فروردین ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن

چاپ کن