پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

دین مداری – اسماعیل خویی

دشمن نمی شود بشود بیش هاری اش:

ضعفِ من است آمده اکنون به یاری اش.

زین بیش بود ناشدنی کاربردِ آن:

زین پیش هم نداشت حدی نابکاری اش.

بال ام شکست و کرد نفسگیر دردِ من:

امّا نکُشته است مرا زخمِ کاری اش:

حالِ من است آینه ی حالِ مردُمی،

در یوغِ شیخ و جان به لب از دین مداری اش.

در سایه ی  تقیّه، زاخلاق هم بری ست

وجدانِ بی مروّتِ از شرم عاری اش.

چون بر زمین به جای خدای اش نشسته است،

انگار ذاتِ اوست همان ذاتِ باری اش.

با ناخودی ش فرقِ خودی پایدار نیست:

بنگر که چون حواری ی او شد هواری اش!

نیک است هر چه ای که خود او نیک داند آن:

ای وای برتو، ورکه به حق، بد شماری اش!

کاری نکرده است، مگر برخطا، از آنک

از کاردانی است بری کارداری اش.

شد خوار در جهان زخدا دیدنِ خود و

ما هم شدیم خوارِ جهانی زخواری اش.

دارد امیدِ آن که شود اُمت اش جهان؛

نومیدواری آوَرَد امّیدواری اش:

زیرا نه بمبِ هسته ای افتد به چنگِ او،

نه آن نبوده خود بشتابد به یاری اش:

آن مُنجی ی بشر، که کشانَد جهان به خون:

آنی که او نشسته به چشم انتظاری اش!

شیخ است خونگسارِ همه اهلِ دین و کفر:

در جامی از جهاد کند خونگساری اش!

باشد بقای شیخ همانا بقای دین:

دینی که جنگ می طلبد ماندگاری اش!

وَ ماندگاری اش به جهانگیر گشتن است:

این آرزوی اوست، تو باید برآری اش!

بیداد بین! که آنچه جوازِ فنای توست

بایای توست تا که به جان  پاس داری اش!

خود اهلِ جنگ نیست، بدان باشدش نیاز:

زیرا ست ماندگاری ی او بر قراری اش.

مرگ اش سزد، به جُرمِ اهانت به زندگی:

گولی که شورِ مرگ کند انتحاری اش!

اما ،نه! جُرم را نه از او بل ز شیخ دان:

کز او دچارِ دین شد وجهلِ تباری اش.

جهلِ تباری است که نگذارد اهلِ دین

آید چموش یا نپذیرد سواری اش!

وَ گفتِ خویش کرد نماید، که تا کسی

هرگز نبیند انگلی و مفت خواری اش!

او دشمن است هوشِ بشر را و، با فریب،

سازد بدل به خنگی ی نابِ حماری اش!

وآن را که هوش ضدِ فریب است می دهد

چندان شکنجه تا که کند سر به داری اش!

از آشتی تو را نرسد جُز هلاک از او:

زنهار! امان نیابد از او زینهاری اش.

جان دادن ات به است ز جان بُردن ات از او:

آری! به آن که کُشته شود کارزاری اش.

دین را بزرگداشتِ مرگ است کارکرد:

بنگر امامِ مُرده و مجدِ مزاری اش!

پس مانَد از جهان همه هر دم دمی دگر:

دین را چو نیست همرهی ی ذاتِ جاری اش.

شرع اش اجازه نامه ی هستی ست، وای تو!

پا را اگر ز دایره بیرون گذاری اش!

یعنی، به رای شرزه خداوندِ خود، فقیه

سر می بُرد تو را، تو نه گر سرسپاری اش!

وَ، تازه، کیفرت شود آغاز بعدِ مرگ

وَ بیش گردد، ار که تو باور نداری اش!

وین هم پیامِ من به نو اندیشِ دینی است:

دین نیست دین، کنی تو اگر دستکاری اش.

این کار کارِ حضرتِ شیخ است: شرط اش آن

کز خواب چارده سدِگانی بر آری اش!

وین کار اگر شود، سپس، اسلام را ملل

هفتاد وسه ست، گر تو دگر ره شماری اش!

عصرِ فضاست، ای تو! بخنداندت خِرَد

بر شرعِ شیخ، گر تو به سنجش گُماری اش!

زآغاز بوده است، مگو بعدها شده ست

افزارِ خود مداری ی او دین مداری اش.

از دین مداری است که ملّت رها شود:

چون با«نه!» ای بزرگ بدل گشت «آری» اش.

سی ام آبان ۱۳۹۸،

بیدرکجای لندن

https://akhbar-rooz.com/?p=94901 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x