همکاران عزیز
انجمن قلم ایران «در تبعید» از آغاز پایه گذاری اش همواره در بیانیه ها و کارکرد خود پشتیبان بی چون وچرای آزادی بی حد و حصر و استثاء اندیشه و بیان و باورمند به این اصل خدشه ناپذیر بوده است که آزادی اندیشه و بیان، حقی است همگانی که بنا به آن هیچ یک از افراد یک جامعه را نمی توان و نباید برای داشتن مرام سیاسی و گرایش عقیدتی، به مجازات رساند ، چه رسد به آنکه بتوان جان اش را ستاند. درهمین راستا ، وظیفه ای سنگین و سترگ بردوش نویسندگان و هنرمندان است در مبارزه برای دسترسی آزاد به گردش اطلاع رسانی و آگاهی یابی -که حقی است همگانی و بی اما و اگر- همواره همآوا با وجدان های آزاد لحظه ای از پاسداشت این حق، باز نایستند. با این پیش درآمد کوتاه، که بی شک شما نیز از کم و کیف و زیر و بم آن آگاهید، یادآوری چند نکته ضروری به نظر می رسد.
به تازگی بیانیه ای از سوی پن آلمان در رسانه ها منتشر شده است که موجب شگفتی فراوان ماست. در خواست شما از سنای برلین برای نامگذاری خیابانی در این شهر بنام روح اله زم. باید یادآور شویم که بیش از چهل سال است که در ایران سفاک ترین رژیمی که تا کنون تاریخ معاصر شناخته ، حکم می راند. دراین مدت بسیارانی از کنشگران دگراندیش حوزه های مختلف اجتماعی و نیز نویسندگان و هنرمندان تبعیدی، ناخواسته یکی از طولانی ترین دوره های تبعید های معاصر را به جان خریده اند و جان شان در جغرافیاهای مختلف تبعید در امان نبوده و نیست. رژیم اسلامی حاکم بر ایران حد و مرزی برای دست یازیدن به کشتار و حذف دگراندیشان نمی شناسد که این از سرشت ذاتی اوست. ماجرای میکونوس، سلاخی فریدون فرخزاد شاعر و نویسنده، طناب کُش کردن محمد مختاری و محمدجعفر پوینده نویسنده و شاعر،ابراهیم زال زاده ، فیروز دوانی ، سعیدی سیرجانی،میرعلاعی ،غفار حسینی ،سعید سلطانپور و … این رشته سر دراز دارد و بیان آن در این مختصر نمی گنجد. حال چرا انجمن قلم آلمان که باید مدافع آزدای بیان و کرامت همۀ انسان ها باشد ، به جای درخواست نامی که بیانگر این همه بیداد و ستمگری باشد، یک چنین گزینشی را اختیار کرده است، برای ما روشن نیست؟
انجمن قلم ایران «در تبعید» بر این نکته تاکید میکند که، هرگونه ستاندن جان انسان را به هر بهانه و هدفی، بر نمی تابد و با آن مخالفت روشن دارد. اعدام ددمنشانۀ آقای زم را به شدت محکوم می کند و خواستار توقف این چرخۀ شنیع و ضد انسانی رژیم تاریک اندیش حاکم در ایران است. ستاندن جان انسان به هر دلیلی محکوم است، فارغ از اینکه چگونه می اندیشد یا چه سان می زید.
نباید فراموش کرد که هم اکنون، بیش از صدها تن نویسنده، شاعر، گزارشگر، کنشگران اجتماعی و محیط زیستی و نیز زنان آزاده ای که به خاطر مبارزه با حجاب اجباری دراین شرایط همه گیری ویروس کرونا در زندان های رژیم به سر می برند ، جان اشان را خطرمرگ تهدید می کند. شما که در اروپا تاریخ بلند بالایی از سرکوب هنر مندان و نویسدگان و شاعران را به خاطر دارید، از اُوید و هیپوناکس تا دانته الیگیری، گئورگ بوشنر و ویکتور هوگو…و سال های تاریک ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۵ را پشت سر گذاشته اید، باید خوب بدانید که بر هنرمندان تبعیدی چه می گذرد.
در پایان شایسته این بود پیشنهاد شما برای نامگذاری خیابانی در شهر برلین نه به نام یک شخص بلکه شمولی همگانی می یافت
و نشانه و نمادی در دفاع از آزادی اندیشه و بیان به خود می گرفت. سیاست دولت ها بر اساس منافع اشان قابل توضیح است و می توان هزاران دلیل برای آن تراشید اما عملکرد نویسندگان و هنرمندان باید تابعی از کرامت انسانی وارج نهادن برآن باشد.
امیدواریم که از این تذکر ضروری ما نرنجیده باشید.
با آرزوی بهترین ها برای شما
انجمن قلم ایران«در تبعید»
۱۷. ۱۲. ۲۰۲۰
