دسته‌بندی: ادبيات

به دکتر ماشاالله آجودانی آن خوش نما هنر،که تو نامی «سخنوری»، یک ویژگی ست از هنرِ شعر، در دری. بی

می سوزی و با تو جسم و جان می سوزد وجدان سراسر جهان می سوزد نام تو به سرزمین آزاده

کوبه نکوبیده، سرزده، امسال پاییز چون سفره بر باغ بگشاید درخت انجیر را پیرایه می دهم من، شاخه در شاخه

تا بهشت زهرا راهی بود و نبود. همان طور که از آبادان تا تهران راهی بود و نبود .برای او

به دنبال اهدای جایزه نوبل ادبیات ۲۰۱۹ به پیتر هاندکه (هانتکه) نویسنده‌ی اتریشی، پن جهانی با انتشار بیانیه به این

اگر به گاهِ خسوف است روی ماه سیاه، سیاهی ای که بر آن است نیست از خودِ ماه. خسوف چون

با گریه می‌آغازد روز من شبانگاه، اما با خشم به بستر خیس ابرها در خواب می‌شود. با مویه‌های جنگل و

گرم و غلیظ است چون اندوهِ دخترم؛ این فنجانِ چای. * مادر می آید بی کودکش در آغوش با زخمی

زمانه پندی آزادوار داد مرا زمانه را چو نکو بنگری همه پند است رودکی زمانه­ ی همه، پند است و

دکتر نریمان بهمنش، نخست وزیر، در اتاق کارش مشغول خواندن یک کتاب در کتابخانۀ دیجیتالش بود که ناگهان لامپ کوچک

بخش چهارم: بر پیشخوان قصابان باز هم پزشکی قانونی،مسافر خودرا مقابل پزشکی قانونی دید . همان تابلوی بزرگ و کهنه

وقت که میرسی همه چیز آسمانی  است افسوس  آنکه رفتن ِ تو ناگهانی است در  های  بسته باز  شود چون 

های، یادتان باشد           شما اکنونیانِ ریشه در غربت پراکنده، یا شمایان          نسلِ

هیچ چیز عجیبی نیست همین خود ماییم                 تک تک ما  دسته جمعی افتاده در تور فناوری حماقت ما توهم