در جریان انقلاب ۵٧ و حاکم شدن ضد انقلاب اسلامی، جامعه کردستان به رهبری کمونیست ها تمام قد در مقابل رژیم تازه بقدرت پرتاب شده ایستاد، رژیم اسلامی را برسمیت نشناخت و اولین “نه” بزرگ را به حکومت اسلامی خمینی و بنی صدر گفت. آن “نه” به حکومت اسلامی بعد از چهار دهه سراسری شده و یک جامعه با اعتراض و اعتصاب و خیزش، با تمایلات برابری طلبانه و چپ خواب از چشم سران جمهوری اسلامی ربوده است. این واقعیت علت سریالهای تلویزیونی مذبوحانه اخیر رژیم علیه چهار دهه مقاومت و مبارزه در جامعه کردستان است.
آنروزها کردستان “سنگر انقلاب” بود، یعنی جائی که “حاکمیت رژیم اسلامی را نپذیرفته بود”، محل رویدادهای دورانساز است. یک “افتخار” مهم کلیه سران نظام، شرکت در سرکوب و جنایت در کردستان بوده است. در کردستان از همان روز اول و سرنگونی رژیم سلطنتی، مردم کارگر و زحمتکش با شوراها، ارگانهای اعمال حاکمیت، سازمانهای برآمده از انقلاب بمیدان آمدند و خلأ قدرت را پر کردند. آزادی و امنیت در کردستان زبانزد بود. اما جمهوری اسلامی حمله نظامی کرد، مردم بیدفاع را به توپ و گلوله بست، خانه و مدرسه و بیمارستان را بمباران کرد، اعدامهای صحرائی راه انداخت، خلخالی جانی را با دادگاههای یک دقیقه ای به جان آزدیخواهان انداخت. جنگ قومی و مذهبی و کشتار در قارنا و قلاتان و ایندرقاش سازمان داد. رژیم جدید آمده بود تا با سرکوب نظامی حاکمیتش را مستقر کند و کمونیست ها فرماندهان سازماندهی مقاومت توده ای و مسلحانه در مقابل ضد انقلاب اسلامی شدند. خلع سلاح سپاه پاسداران در ٢٣ تیر ۱۳۵۸ مریوان، کوچ تاریخی مریوان، تحصن بزرگ شهر سنندج و بنکه ها و شوراهای محلات و جنگ ٢۴ روزه خونین سنندج، سالها جنگ و مقاومت انقلابی در مقابل یورش نظامی رژیم به کردستان، مستند و غیرقابل تحریف است. صدیق کمانگرها، کمونیست ها و شخصیت های سیاسی امروز حزب حکمتیست که از رهبران جامعه و عناصر کلیدی ایندوران هستند، در سناریوی امنیتی رژیم اسلامی مورد هجمه و هجوم قرار گرفته اند.
مخوف ترین حکومت سرکوب انقلاب، کسانی که حتی نزدیکترین عناصر جنایتکار رژیم شان را سر به نیست کردند، حکومتی که خالق هولاکاست اسلامی دهه شصت است؛ علیه کمونیست ها و انقلابیونی که رژیم اسلامی را برسمیت نشناختند، نسبت قتل و جنایت و سرکوب میدهد!؟ در کارخانه تولید جعل تاریخ و روایت بزبان سرکوبگران، کمتر چهره سیاسی و جریان اپوزیسیون از راست و چپ پیدا میکنید که در این کمپین نازل و نخ نما در امان مانده باشند. به نظر ما هر جریان سیاسی که در نبرد برسر سرنگونی جمهوری اسلامی است، موظف است در مقابل جمهوری اسلامی از تاریخ مقاومت و حقانیت مبارزه انقلابی دفاع کند. جواب ما اینست؛ جمهوری اسلامی ساکت شو! شماها همه تان در انتظار محاکمه بجرم جنایت علیه بشریت از جمله در کردستان هستید. شما مطلقا صلاحیت قضاوت و زیر سوال بردن هیچ نیروی مخالف و اپوزیسیون را ندارید. ما و طبقه کارگر، ما و مردم ایران در یک جنگ ناتمام با رژیم اسلامی هستیم و این جست و خیزهای امنیتی و تروریزه کردن فضای سیاسی و به ویژه شخصیت های خوشنام کمونیست را گوشه ای از این جنگ میدانیم. در این جنگ اما شما بازنده هستید!
این نوع تبلیغات جمهوری اسلامی و نهادهای امنیتی اش جدید نیست اما در وضعیت مشخص کنونی دلایل مشخصی دارد: اولا، رژیم از ترس قیام و خیزش و انفجار توده ای شب و روز ندارد. این ترفندها از سر ضعف و جبونی است. ثانیا، چپگرائی و تمایل به کمونیسم و نه گفتن به حکومت عمیق و قدرتمند است. ثالثا، فساد سرتاپای حکومت را درنوردیده و حتی به نیروهای درون حکومت نیز اعتماد ندارند. جمهوری اسلامی روی بخش معدودی از جوانان که چیزی از آن تاریخ نمیدانند و دست شان به دهنشان میرسد کار میکند. اما احمق ها متوجه نیستند که آن روزهای مقاومت و اعمال حاکمیت توده ای، آن دوران شوراها و اداره کارخانه ها و محلات توسط کارگران و مردم انقلابی، آن روزهای اجتماعات وسیع و مبارزه توده ای نظامی، آنچنان میخ شان را در جامعه کوبیده اند که “ابدی” شده اند! اینکه هنوز جمهوری اسلامی ناچار شده بعد از چهار دهه کشتار و سرکوب مخالفان، با همان ادبیات دهه شصت و صدا و سیمای نکبت سراغ آنروزها بیاید، تنها نشان استیصال است. این یعنی اعلام شکست، یعنی هرچه این سالها رشته بودند پنبه شده است!
اقدامات رژیم اسلامی در میان مردم و بویژه در کردستان تاثیری ندارد. نفرت جامعه از حکومت بحدی است که این اقدامات حتی به ایجاد تردید در میان مردم نسبت به احزاب سیاسی منجر نمیشود. مضافا اینکه جامعه کردستان یک جامعه حزبی است، بیشتر مردم این منطقه در یک رابطه نفرت با حکومت قرار دارند، هیچوقت روایت رژیم مورد قبول مردم کردستان نبوده و کمترین اعتمادی به رژیم در کردستان وجود ندارد. توجه بیشتر مردم به نیروهای بیرون حکومت، همینطور ریشه دار بودن نگرش و انتقاد کمونیستی و تعلق خاطر به جریانهای کمونیستی در کردستان، رژیم را نگران کرده است. کدام حکومت که بخودش اعتماد دارد می آید برای مخالفین سیاسی اش فیلم و مستند می سازد تا به مردم نشان دهد اینها چه هیولاهائی هستند؟ این مستند حتی نمیتواند صفوف نیروی سرکوب حکومت را برای مدتی قابل پیش بینی متحد نگاه دارد.
ما کمونیست های متشکل در حزب کمونیست کارگری – حکمتیست و از عناصر کلیدی مبارزه انقلابی در شهرهای کردستان بعد از انقلاب ۵٧، از حقانیت مبارزه انقلابی مردم در ایران و کردستان قاطعانه دفاع میکنیم. مبارزه ای که امروز کل ایران را درنوردیده است. مردم حق دارند و حق داشتند سلطه حکومت سرمایه و تحجر اسلامی را نپذیرند. مردم حق داشتند که در مقابل حمله هوائی و زمینی از خود دفاع کنند و سنگرهای مقاومت انقلابی سازمان دهد. مردم حق دارند دگرباره برخیزند، مقاومت و قهر ضد انقلابی ماشین سرکوب را با قهر انقلابی درهم بکوبند. این جنگ تمام نشده است و ما خوشوقتیم که در این سنگرها بعنوان رهبران و فرماندهان این جنگ علیه جمهوری اسلامی و سرمایه داری حضور داریم.
درد رژیم امواج خروشان علیه فقر و فلاکت و نداری و بیماری است که هر روز در هر گوشه ایران سر بلند میکند و ماهیتا چپ است. جنبشی که معیشت و درمان و آموزش و آزادی و رفاه را برای همه میخواهد، بدون تردید از سوسیالیسم نیرو می گیرد و به احزاب سوسیالیستی و کمونیستی نزدیک است یا نزدیک خواهد شد. ما کمونیست ها جواب جمهوری اسلامی را در شهرهای ایران و کردستان در صف اول سنگرهای انقلابی و اعتراضات و اعتصابات خواهیم داد. آنروز که دگرباره پرچمهای سرخ کران تا کران در دستان کارگران و مردم انقلابی برقص درآیند، دور نیست. روزهای محاکمه جنایتکاران و تروریستها در قتل عام های فجیع در کردستان و هر گوشه ایران نزدیک است.
مرگ برجمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
١٢ بهمن ۱۳۹۹ – ٣١ ژانویه ۲۰۲۱
