نولیبرالیسم خصیصه‌ی اصلی خود یعنی مقررات‌زدایی کسب‌وکار و مسائل مالی، از بین بردن امنیت اجتماعی و سوق دادن ما به ورطه‌ی رقابت با یکدیگر را نشان داد، اما به‌واسطه‌ی پاره‌ای نقاط ضعف و به‌رغم تصور همه که بحران اقتصادی سال۲۰۰۸ به فروپاشی آن خواهد انجامید، و واقعاً این اتفاق هم افتاد، هنوز بر زندگی ما حاکم است. چرا؟ به اعتقاد من پاسخ این‌ست که ما داستان تازه‌ای که جانشین آن شود خلق نکرده‌ایم

بسیاری ازکسانی که بنا برمحاسبات سیاسی خود به این نتیجه رسیده‌اند که نجات ایران فقط از طریق اصلاحات حکومتی میسر است بایستی با خود و بخش رادیکال چپ، رو راست باشند. اختلاف اصلی بر سر استفاده از ابزار خشونت‌امیز نیست، چیزی که تقریباً بسیاری از چپ‌ها، بنا بر دلایل متفاوتی، بر آن تأکید دارند. مسأله اساسی بر سر تحلیل از شرایط موجود است. آنچه که مهم است، درک این قضیه است که شکافِ زمانیِ بزرگی بین هدف و وسیله، بین گذر از جمهوری اسلامی و یا اصلاح نظام ولایی و راه‌های رسیدن به آن وجود دارد

خواست روشن و فراگیر «نفی حجاب اجباری»، از جانب طیف اصلاح‌طلب فعالان زن با توجیهاتی از قبیل آن‌که هزینه‌بر است و پوپولیستی، اولویت ندارد و تفرقه‌انداز است… همواره یا رد و انکار شده است یا تلاش شده با اشاره‌ای بی‌رمق بر «اختیاری بودن» پوشش، درون گفتمان پراگماتیستی بخشی از جنبش زنان مفصل‌بندی شود. درعین‌حال، بخشی از طیف چپ‌گرای جنبش نیز این خواست را کم‌اهمیت می‌انگارند، این‌بار با این استدلال که مخالفت با حجاب اجباری مطالبه‌ای دست‌چندمی است و تا مسئله‌ی اقتصاد و معیشت زنان در میان است چندان ضرورت پیگیری ندارد

بیکاری ناشی از فناوری ای که «کینز» مطرح می کرد، و تا حدی زیاد فراتر از واقع بود، در واقع ناشی از ویرانگری ذاتی سرمایه داری است. تحقیق ها، خلاف آن را نشان می دهد که رسانه ها درباره جایگزینی روبات ها با کارگران می گویند. این تحقیق ها حتی نشان می دهد که امکان افزایش اشتغال نیز وجود دارد. آنچه باقی می ماند تعیین میزان حقوق، شرایط کاری و نوع تولید است که موضوع هایی سیاسی است که بسیاری می خواهند از آنها اجنتاب کنند