عفو بین الملل: همزمان با دهمین سالگرد حصر خانگی مهدی کروبی و میرحسین موسوی، نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸و همسر میرحسین موسوی، زهرا رهنورد، سازمان عفو بین‌الملل گفت مقامات ایران باید فورا به این بازداشت‌های غیرقانونی و خودسرانه خاتمه دهند و خسارات ناشی از نقض حق آزادی و سایر آسیب‌هایی را که به این مخالفان سیاسی وارد کرده‌اند، به طور موثر جبران کنند.
مقامات ایران در روز ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ مهدی کروبی، میرحسین موسوی و زهرا رهنورد را به خاطر اعتراض مسالمت‌آمیزشان به نتیجه مناقشه‌برانگیز انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ و پس از آنکه این مخالفان سیاسی خواستار برگزاری تظاهرات برای اعلام همبستگی با خیزش‌های مردمی در مصر و تونس شدند، تحت بازداشت خانگی قرار دادند.
در آبان ۱۳۹۰، محمدجواد لاریجانی، رئیس وقت ستاد حقوق بشر قوه قضائیه ایران، گفت که مخالفان بازداشت شده مرتکب «اقدامات غیرقانونی» شده‌اند و افراد را در جریان اعتراضات سراسری سال ۱۳۸۸ به «خشونت تحریک کرده‌اند». او افزود که در ایران هیچ کس را نمی‌توان «بدون محاکمه و بدون حکم دادگاه» در حصر خانگی قرار داد و اتهامات بازداشت‌شدگان به زودی به مردم اعلام خواهد شد.
یک دهه بعد، مهدی کروبی، میرحسین موسوی و زهرا رهنورد همچنان از حق آزادی محروم مانده‌اند بدون آنکه کیفرخواستی علیه آنها صادر یا محاکمه‌ای برای آنها برگزار شده باشد؛ آنها هیچ گونه امکانی نداشته‌اند که قانونی بودن بازداشت‌شان را به چالش بکشند و خواهان احقاق حقوق خود شوند. اظهارات رسمی طی سال‌های گذشته تأیید می‌کند که بازداشت آنها با تأیید رهبر جمهوری اسلامی ایران علی خامنه‌ای صورت گرفته است.
در پاسخ به خواسته های مکرر مخالفان و حامیان آنها برای برگزاری یک محاکمه علنی، مقامات عالی قضایی، سیاسی و انتظامی در موارد مختلف ادعا کرده‌اند که با قرار دادن مخالفان در حصر خانگی، در واقع آنها را تحت «مراقبت و حفاظت» قرار داده‌اند و اینکه اگر به خاطر «رافت» رهبر جمهوری اسلامی نبود، محاکمه‌ی مخالفان به عنوان «سران فتنه» قطعا منتهی به صدور حکم اعدام می‌شد.
در یک دهه گذشته، سلب ناعادلانه حق آزادی این مخالفان در زمان‌هایی با آزار و اذیت اعضای خانواده‌ی آنها، نقض حق حریم خصوصی به دلیل حضور مستمر نیروهای اطلاعاتی و امنیتی در محل سکونت‌شان، و ممانعت از دسترسی به هوای تازه، نور خورشید، و مراقبت‌های پزشکی مناسب همراه بوده است. این در حالی است که هر سه نفر به دلیل سنشان به مراقبت‌های پزشکی نیاز داشته‌اند. مهدی کروبی در دهه‌ی هشتاد و میرحسین موسوی و زهرا رهنورد در دهه‌ی هفتاد زندگی خود هستند.
«کارگروه بازداشت خودسرانه سازمان ملل متحد» با انتشار یک رای در اوت ۲۰۱۲، بازداشت این مخالفان را «خودسرانه (و بدین ترتیب ممنوع)» اعلام کرد و از دولت ایران خواست که فورا بازداشت‌شدگان را آزاد کرده و خسارات ناشی از بازداشت ناعادلانه آنها را جبران کند.
سایر مقامات و نهاد‌های سازمان ملل، از جمله دبیرکل سازمان ملل، گزارش‌گر ویژه در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران، شورای حقوق بشر و مجمع عمومی نیز ضمن تاکید بر ماهیت خودسرانه و غیرقانونی این بازداشت‌ها، از مقامات ایران بارها خواسته‌اند که این سه مخالف را آزاد کنند. عفو بین‌الملل درخواست خود را از مقامات ایران برای پایان دادن به حصر خودسرانه این مخالفان آخرین بار در گزارش سال ۲۰۲۰ خود به کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد تجدید کرد.
من نیز آن سرتیتر عفو بین الملل را بدین شکل تکرار می کنم: بعد از ده سال حصر و حبس خانگی بانو زهرا رهنورد و آقایون میر حسین موسوی و مهدی کروبی را بی درنگ آزاد سازید!۱
با این تفاوت که من این نظر خود را در باب همه ی آزادگان و عدالتخواهان تکرار می کنم، بی آنکه به این بیندیشم، آن ها موافق یا مخالف من اند.
ولی متأسفانه سازمان های جهانی حقوق بشری اینگونه عمل نمی کنند. این بیداد «یک بام و دو هوا» از کجا آمده؟
داستانی بلند و بسیار غم انگیز دارد که در این اندک نگنجد. تا به امروز در وبگاهِ ویژه ی خود ۴۴ پست را با گواه های استوار و گاه ترسناک و باور نکردنی نوشته ام که علاقه مندان می توانند با کلیک روی نام من به آن مطالب برای خواندن دست رسی یابند.
زیان عظیم دیگر این افرادِ «دو هوایی» این است که جای آزادگان و عدالتخواهانی نشسته اند که باید همه ی بشریت را به یک چشم بنگرند – زیان دوگانه!
۱ – درنگ(دگر شده) – پهلوی dirang = آنچه اَنگ و نشان دیر با خود دارد. dirang واژه ای ست مثل پَلَنگ = پَلَه اَنگ = تکه نشان.
دیر اَنگ = دیرَ اَنگِ کهن را اگر بخواهیم با قاعده ی فارسی بنویسیم، می شود اَنگِ دیر – فتحه مضاف کهن به کسره مضاف بدل می شود.