از شوراهای مردمی امروز، تا کانون‌های قانون‌گذاری فردا – امیرحسین محمدی فرد

جامعه‌‌ی طبقاتی ایران در حال جوشیدن از سطوح پایین و به گستردگی جغرافیای ایران است؛ مردم آزادی‌خواه از باندهای سیاسی درون هیأت حاکمه‌ی سرمایه‌داری عبور کردند، و آلترناتیو خود را به روشنی روبه‌روی کل جامعه قرار دادند. از پس شعار سلبی «اداره‌ی شورایی»، خواست ایجابی اکثریت مردم بی‌حقوق ایران، به وضوح پیدا است.

سوت آغاز پروسه‌ی تلاشی دولت سرمایه زده شده، و کل حاکمیت سیاسی سرمایه‌داری در حال ساقط شدن به دست گورکنان ازلی نظام سرمایه‌داری است. بنابراین در چنین شرایطی، فضای سیاسی_اجتماعی با سرعت بالا دوقطبی می‌شود. جنبش شورایی و گرایش سوسیالیستی طبقه‌ی کارگر در یک سمت میدان مبارزه‌ی طبقاتی، و در طرف دیگر جریان‌های سیاسی خارج از حکومت سرمایه و باندهای درون هیأت حاکمه‌ی بورژوازی صف‌بندی کردند. بورژوازی چه در قدرت و چه در مسند اپوزیسیون، خطر جدی جنبش طبقه‌ی کارگر را می‌بینند، و جریان‌های سیاسی راست و چپ سرمایه‌داری نیز از هول و ولای تجدید آرایش سیاسی در برابر سپاه پرولتاریا، درحال دگردیسی سیاسی یا «جراحی» و تصفیه‌ی سیاسی هستند.

بی‌خود نیست، که رضا پهلوی کناره‌گیری از سلطنت را برای جاگیری سیاسی مناسب در این احوال کافی نمی‌داند، و همراه با فاشیست‌های فرشگردی اعلام همگانی می‌کنند که از امروز «سوسیال دمکرات» شده‌اند! یا باندهای جنایی و سیاه قوم‌پرست، که فرصت تقدیمی دولت بورژوازی را غنیمت شمرده و از خون پاشیدن به مردم محروم معترض ابایی ندارند. تغییر و تحول در بدنه‌ی دولت سرمایه را هم باید از این زاویه دید. پرت کردن «خودی‌های» دیروز به جرگه‌ی عموزادگان مغضوب توده‌ای و اکثریتی، قبل از آن‌که یک تصفیه‌ی سیاسی در درون حاکمیت سیاسی سرمایه‌داری باشد، تلاشی برای تجدید آرایش در برابر جنبش طبقه‌ی کارگر و گرایش سیاسی شورایی است.

طبقات متخاصم با دستان خالی و عریان به جنگ با یک‌دیگر نمی‌روند؛ سلاح اصلی طبقات اجتماعی، سازمان طبقاتی آنان است، که از درون جنبش‌های اجتماعی مسلح می‌شوند. طبقه‌ی حاکم در درون جنبش ناسیونالیستی متمرکز شده است، و کل سیستم سیاسی بورژوازی و جریان‌های سیاسی خارج از حکومت آن علیه طبقه‌ی کارگر به صف شده‌اند.

 محرومان و محکومان ایران با وجود این‌که در طول تاریخ حیات انگلی سرمایه‌داری، محروم از تشکل مستقل بوده و برای هر درجه از سازمان‌یابی هزینه‌های سنگین زندان و شلاق پرداخت کرده اند، اما امروز مسلح به ابزار «شوراهای مردمی و کارگری» هستند، که توسط پیش‌قراولان جنبش کارگری در هفت‌تپه و خط شکنان نبرد طبقاتی در حوزه‌ی نفت‌وگاز صیقل داده شده است. با دامن زدن به جنبش مجامع عمومی و با گسترش شوراهای مردمی نه تنها دسیسه‌‌های نیروهای سیاسی قوم‌گرا و ناسیونالیست عظمت‌طلب ایرانی خنثی می‌شوند، بلکه سازمان سیاسی طبقه‌ی حاکم نیز ساقط خواهد شد. شوراهای مردمی امروز، کانون‌های تصمیم‌گیری و قانون‌گذاری و اداره‌ی جامعه‌ی ایران خواهند بود.

خبرها، گزارش ها و ویدئوهای بیشتر را در تلگرام اخبار روز ببیند

چاپ کن