اعتراض حق مردم است؛ کشتن تظاهرکنندگان را خاتمه دهید!
نارضایتی گسترده در بین گروه های مختلف مردم ایران از سیاست ها و عملکرد حکومت در عرصه های گوناگون (به ویژه در رابطه با مشکلات اقتصادی)، با وارد شدن شوک افزایش سه برابری قیمت بنزین در بیش از صد شهر به اعتراضات خیابانی انجامید و در بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک، مردم ناراضی از گروه های کم درآمد و متوسط به اعتراض برخاسته اند.
تصمیم به افزایش قیمت بنزین که توسط سران سه قوه و با تایید و مجوز رهبر نظام عملیاتی شده است در شرایطی صورت گرفته که هیچ علامتی از کاستن از رانت ها، غارت ها و فسادهای گسترده دیده نمی شود. بخش مهمی از صاحبان قدرت اقتصادی که به نهادهای تحت امر رهبر نظام متصل اند با گریز از هر نوع شفافیت و مدیریت و نظارت، از پرداختن مالیات هم فرار می کنند. اینک هیچ نشانی از حذف بودجه های نهادهای مختلف مذهبی و سیاسی غیرمولد متصل به بیت و سپاه دیده نمی شود. همان گونه که تغییری در سیاست خارجی بحران زا و مشکل آفرین آقای خامنه ای که لجوجانه بر آن پای می فشرد، مشاهده نمی گردد. حکومت آقای خامنه ای فشار حداکثری و ظالمانه دولت ترامپ نامتعادل را مستقیما به آحاد مردم ایران منتقل می کند بدون اینکه تلاشی برای تغییر روابط پر تنش چهار دهه ای ایران و آمریکا (علیرغم تغییر دولت های مختلف در آمریکا و یا تغییر دولتمردان بخش غیرانتصابی در ایران)، که همچنان تحت اراده ولایت فقیه حاکم ادامه دارد، صورت بگیرد.
کارشناسان اقتصادی و مردم می دانند که ایران دومین کشور دارای بنزین ارزان در سطح جهان است، مصرف بنزین در ایران در سطح بالایی قرار دارد و سوخت ارزان از ایران به کشورهای همسایه قاچاق می شود، همان قدر که می دانند اقتصاد ایران یک اقتصاد نفتی، رانتی و غارتی به نفع اقلیت حاکم است. اصلاح قیمت حامل های انرژی باید در چارچوب تغییراتی کلان و اولویت بندی شده صورت گیرد.
هزینه و درآمد گروه های وسیعی از مردم با هم هم خوانی ندارد. بنابراین لازم است حکومت در ابتدا با سیاستهای دموکراتیک و توسعه گرا برای گروه های وسیع مردم ایجاد در آمد کند، آن گاه است که می تواند به اصلاح قیمت حامل های انرژی بپردازد.
در شرایطی که تغییری در رویکردهای سیاسی و برنامه های اقتصادی حکومت و فساد نهادینه شده دیده نمی شود، افزایش قیمت حامل های انرژی به طور مستقیم و غیرمستقیم باعث افزایش تورم خواهد شد. این تورم توام با رکود اقتصادی موجود زندگی روزمره مردم کم در آمد را بیش از پیش تحت فشار قرار خواهد داد و برای شهروندان ناراضی هیچ معنایی جز دست بردن هر چه بیشتر صاحبان قدرت و ثروت در جیب مردم به جای دست اندازی به درآمدهای کلان رانت خواران و غارتگران ندارد.
ما اعتراضات خودجوش مردم را امری کاملا درون زا و مستقل می دانیم. هر چند ممکن است برخی جریانات سیاسی در داخل و خارج از حکومت بخواهند مقاصد سیاسی خودشان را دنبال کنند.
ما امضا کنندگان این اعلامیه با گرایش های مختلف فکری و سیاسی بر آزادی تجمع و تظاهرات شهروندان پای می فشاریم، پشتیبانی و همدلی خود را با مردم معترض اعلام می کنیم و از آن ها می خواهیم اعتراض شان را به صورت کاملا مدنی ادامه دهند و از هر گونه خشونتی بپرهیزند. اعمال خشونت که بنا به تجارب سابق در بعضی موارد مشکوک و ساختگی به نظر می رسد، می تواند گروه های وسیعی را از مشارکت در یک حرکت مدنی بازدارد و بهانه سرکوب را بیش از پیش فراهم سازد. همچنین باید مراقب بود که با شعارها و آدرس های نادرست سیاسی منشا اصلی مشکلات چند دهه اخیر کشور که همانا راس هرم قدرت مستقر است تبرئه نشده و در پشت دیگر حکومت گران پنهان نشود.
عملکرد حکومت ولایی بدین جا انجامیده که دیگر راه کارآمدی برای حل معضلات اقتصادی و اجتماعی به جز اعمال زور ندارد.
رهبر حکومت که اینک دستور مستقیم سرکوب صادر کرده است باید از استبداد ، خشونت و کشتار مردم معترض دست بردارد و صدای نارضایتی مردم مستاصل و کارد به استخوان رسیده را هر چه زودتر بشنود و به جای فرمان سرکوب به گشایش فضای سیاسی، پذیرش آزادی های مدنی رایج جهانی و حاکمیت اراده ملت در یک انتخابات آزاد تن دهد.
درس مکرر تجارب تاریخی باید به حاکمان ایران آموخته باشد که از سرنیزه می توان برای سرکوب بهره برد اما بر سرنیزه نمی توان برای حکومت کردن تکیه داد.
اسامی امضا کنندگان به ترتیب حروف الفبا
مهرداد احمدزاده
جواد اکبرین
بیژن افتخاری
عبدالعلی بازرگان
رضا باقری
بیژن برهمندی
فرزانه بذرپور
یدالله بلدی
مهرداد بهارآرا
سیمین بهاری
بهروز بیات
محمد پوردوائی
احمد پورمندی
نادر تقی‌زاده
مهدی جامی
حسن جعفری
محمود جعفری
سمیرا جمشیدی
اسماعیل ختائی
بهروز خلیق
سهراب رزاقی
فواد روستایی
اسماعیل زرگریان
مریم سطوت
ساسان سلیمانی
اکبر سوری
مجید سیادت
معصومه شاپوری
مسعود شب افروز
منصوره شجاعی
روحی شفیعی
مازیار شکوری گیل‌چالان
رضا شیرازی
اشکبوس طالبی
اسفندیار طبری
پیمان عارف
حمید عالی پور
بهرام عباسی
مجید عبدالرحیم پور
مهدی عربشاهی
احمد علوی
رضا علوی
رضا علیجانی
محمود علیزاده لسانی
مناف عماری
رضا فانی یزدی
مهدی فتاپور
بهروز فتحعلی
مسعود فراز
فرهاد فرجاد
حسن فرشتیان
ویدا فرهودی
وحید فرخنده‌خوی فرد
سیامک فرید
یدی قربانی
کاظم کردوانی
محمود کرد
علی کشتگر
علی کلایی
پروین کهزادی
جلال کیابی
منوچهر گلشن
علی گوشه
جلاله لاکنر- گوهری
مسعود لدنی
منوچهر لرستانی
نصرالله لشنی
مزدک لیماکشی
یوسف محمدی
پرویز مختاری
منوچهر مختاری
فهمیه ملتی
پروین ملک
میلاد ملک
کیوان ملکی
سیروس میرزائی
محمود میرمالک ثانی
حجت نارنجی
حسن نایب هاشم
احمد نجاتی
مهناز نجفی
مهدی نخل احمدی
محسن نکومنش
مهدی نوربخش
توران همتی
محسن یلفانی
داریوش یوسفی
فرج سرکوهی بدرستی مینویسد:
خانم‌ها و آقایان بدون هیچ پایگاه موثری در ایران، از اروپا و آمریکا، برای مردم ایران دستور العمل صادر کرده، مردم را به «ادامه و گسترش اعتراضات خیابانی» «به شکل مدنی و مسالمت‌جویانه» فراخوانده اما نفرموده‌اند که «شکل مدنی و مسالمت‌جویانه»ی مبارزه مردم معترض در خیابان، در برابر نیروهای امنیتی که به آنان تیراندازی می‌کنند، در برابر حکومتی که حتا به اعتصاب‌های صنفی کارگران نیز با زندان و شکنجه و سرکوب خشن پاسخ می‌دهد و… چگونه باید باشد؟
انشا نوشتن در باره خشونت‌پرهیزی، که خشونت سازمان‌یافته و برنامه‌ریزی شده‌ی حکومت و واکنش و مقابله مردمی با خشونت حکومتی را «یک و همان چیز» می‌داند و هر دو را «خشونت» می‌نامد، البته بسیار آسان است. توصیه «شکل مدنی و مسالمت‌جویانه» از راه دور نیز. توصیه‌کنندگان محترم مردم را به «اعتراضات خیابانی» فرامی خوانند اما نمی‌گویند که «شکل مدنی و مسالمت‌جویانه» در برابر گلوله چی است. برای کلی‌گوئی و انشانویسی نیازی به دقیق و روشن بودن توصیه نیست. همین که توصیه ظاهری موجه داشته باشد کافی است.
تا آن جا که دیده‌ایم و خوانده‌ایم در خیابان و در برابر سرکوب خشن برهنه و گلوله، یعنی در برابر مرگ، جز فرار یا مقابله راهی نیست. (اعتصاب عمومی که برخی می‌گویند البته خوب است اما شعاری است شاید هنوز نابهنگام و البته شدنی و معقول در آینده و در گام‌های بعد. بحث من در باره موقعیت کنونی و در باره «اعتراض خیابانی» است).