یک هفته از شروع اعتراضات گسترده ی مردمی در ایران می گذرد. رئیس سازمان بسیج که نیروهایش از جمله عوامل اصلی در سرکوب هر اعتراض مردمی هستند، آن را به جنگ جهانی تشبیه کرده و معتقد است که خدا «نظام» را نجات داده است. آن چنان که معلوم است، این «خدا» برای نجات «نظام» مجبور شده است در ایران حمام خون به راه بیاندازد. عفو بین الملل در آخرین آمار خود از ۱۲۳ کشته در اعتراضات اخیر سخن گفته است. با قطعیت می توان گفت که تعداد جان باختگان این اعتراضات بسیار بیشتر از آن چه است که اعلام شده است. گزارش های مردمی از انبوه مجروحینی که در خانه ها و مکان های شخصی مانده و جرات مراجعه به بیمارستان ندارند، از بیشمار پیکرهای به خون تپیده ای که ماموران رژیم بدون آن که آن ها را تحویل خانواده بدهند، برده و در جایی به خاک سپرده اند. حکایت دارند.
«نظام» همه ی مناسک معمول مقابله با اعتراضات و به خاک سپاری آن را که معمولا به آن متوسل می شود به جا آورده است. به خیابان کشاندن «امت همیشه در صحنه» برای محکوم کردن «اغتشاشات» در بیشتر شهرهای ایران انجام شده است. صدا و سیما، خبرگزاری ها و نشریات وابسته ی حکومت تا توانسته اند ابعاد تخریب «اموال عمومی» توسط «خرابکاران و آشوبگران» را در پیش چشم مردم به نمایش گذاشته اند. بخش همیشه ثابت این مناسک یعنی «اعتراف عوامل خود فروخته» از صدا و سیما، آغاز و انجام شده است. سران و مسئولان نظام به وظایفی که علی خامنه ای رهبر حکومت اسلامی از آن ها خواسته به خوبی عمل کرده و بعد از حمام خونی که به راه انداخته اند، به دستگیری گسترده معترضین پرداخته اند، مسئولین امنیتی و قضائی در سطح کشور و تقریبا در هر شهری که اعتراضی در آن جریان داشته، مدعی شده اند و اعلام کرده اند «سازماندهندگان» و «عوامل اصلی فتنه و آشوب» را مهار کرده اند.
ظاهرا همه چیز همان طور که معمول یک سرکوب خونین و پیروزمندانه است، پیش رفته و باید باور کرد «همه چیز آرام است!»
اما در این وسط یک چیز است که با این نمایش که همه ی اجزایش با حوصله و وسواس اجرا شده، نمی خواند. قطعی اینترنت در بیشتر شهرهای ایران ادامه دارد. این روزها از داخل حکومت و هم از بیرون، بسیاری در مورد زیان های عظیم اجتماعی – اقتصادی حتی یک ساعت قطعی اینترنت نوشته اند و توضیح داده اند. زندگی در ایران به این دلیل مختل شده است. اما این انتظار که حکومتی ها اینترنت را بار دیگر وصل کنند و به برقراری ارتباط مردم با یکدیگر و با جهان خارج تن بدهد، بیش از صد و پنجاه ساعت است که به درازا کشیده است.
ادامه ی قطعی اینترنت در شرایط فعلی یک معنا بیشتر ندارد. «نظام» می ترسد. علیرغم همه ی مناسکی که اجرا کرده تا ختم اعتراضات را به خود و به مردم و به جهان بقبولاند، به خوبی می فهمد که آتش اعتراضات هنوز خاموش نشده است و منتظر جرقه ای است.
