پیرامون محاکمه حمید نوری؛ پرسش هائی از کج اندیشان و کج رفتاران مدعی “چپ” – شهلا شفیق

ادامه,
“دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ, که ز سرپنجه شاهین قضا غافل بود”؟

تاریخ این سخنرانی ۱۵ نوامبر ۱۹۷۷ یعنی حدود ۴۴ سال پیش است.

یک بار دیگر یادداشت یادداشت اعتراضی خانم شفیق خطاب به اقای کلهری را مرور کردم

نکته محوری سخن ایشان این است که چپ ستیز نیستند

یکی از دلایل مهم ایشان برای اثبات اینکه ستیزی با چپ ندارند، این است که در یکی از کتاب هایشان به زندانیان چپ اشاره کرده اند

خانم شفیق ! سازمان های حقوق بشری هم اسامی زندانیان چپ را اعلام می کنند، آیا به این دلیل می شود مدعی شد که همگی آنان نظر مثبتی به چپ دارند؟

اما چیزی که در این میان روشن نیست این است که تعریف خانم شفیق از چپ چیست؟

دوستداران ایشان به سابقه همکاری ایشان با سازمان پیکار در اوایل دهه ۶۰ استناد می کنند

سازمان پیکار دارای ایدئولوژی بود

خانم شفیق آیا در حال حاضر به ایدئولوژی اعتقاد دارند؟

متاسفانه کتاب های ایشان را نخوانده ام ، اما گاهی مصاحبه های ایشان را در رسانه های خارج از کشور دیده ام

این رسانه ها که بطور عمده نسبتی با چپ ندارند و مباحثی هم که مطرح می شود هم مربوط به مباحثی نیست که وجه مشخصه چپ است

محور اساسی بحث های چپ در ارتباط با مبارزه برای کاهش اختلافات طبقاتی و برابری انسان ها در برخورداری از نعم مادی و معنوی است

اگر بگوئیم که چپ هم می تواند بدون ایدئولوژی باشد و کفایت می کند که تنها عدالتخواه باشد، آیا وجه عمده بحث های خانم شفیق در سه دهه اخیر بحث های مربوط به لزوم کاهش اختلافات طبقاتی بوده، یا نقد مارکسیسم ؟

خ.ماندگار خطاب به خانم شفیق نوشته است که واماندگان تابستان ۶۷ خود و دیگران را فریب می دهند

ماندگار می گوید که واماندگان تابستان ۶۷ ، دو دوست و آشنای نزدیک خانم شفیق هستند

اینجا خواننده نمی تواند تشخیص دهد که در کجا صادقانه برخورد نشده است و به چه دلیل

بهترین راه حل همان پیشنهادی است که خ.ماندگار مطرح کرده است

بعد از دادگاه نوری ، افراد بیشتری از جمله ، خ.ماندگار بنویسند تا نظرات مختلف مطرح شود و روایت های بیشتری شنیده شود

خ-ماندگار
مطلب خانم شفیق را خواندم ، هر چند به دلیل دوری از مکان زیستی آن والاجاه ، از دیگر مطالب ایشان اطلاع زیادی ندارم.ولی حس هم آوایی نامبرده با دو تن از دیگر زندانیانی که می شناسم را دیده ام.
خانم شفیق در نوشته خود، بذل بخشش نمودند وهمه کج اندیشان را بار عام دادند به گفتن و نوشتن و نقد به سبک و سیره ایشان ، تا راست بمانیم و گوژ نگردیم!!
بَه بَه از حسن توجه ایشان چگونه باید قدر دانی کرد؟!
اکنون که عفو عمومی داده اید! ما را به جشن عاطفه های محفل مهمانی خود دعوت فرمائید ! و لازم نیست قراولی دم در بگذارید تا خواص با کارت دعوت وارد بحث شوند!! عملی که یکی از دوستانتان در کلاب هاوس انجام دادند، برخی افراد را مهر باطل زدند فقط به این دلیل که اهل طایفه آنها نبودند.
یا آن دیگری که وامانده و در به درها را در شان بحث و نظر نمی بیند از نظر سران ایل ،مخالفین او همه وامانده و درمانده ای بیش نیستند و تنها لایق دیدن باسن پاره عریان آقای….. را دارند! و آن شخص ماتحت پاره نمی داند درماندگان دوران باز جویی و دادگاه در سالهای اولیه دستگیری چه کسانی بودند، همانگونه که واماندگان تابستان ۶۷ خود و دیگران را فریب می دهند .یا آن دوست و رفیق گرمابه حضرت عالی که در دژی راحت و مطمئن سکنی گزیده و تمامی گذشته خود را چون آب که سر بالا می رود ابو عطا می خواند.
خانم شفیق اکنون که پیش دستی به جدول مندلیف کرده اید شما و دوستان گلستانتان جدول چندلیف با عناصر خود ساخته و پرداخته کرده اید ،حال که فرا خوان نقد وگفتار سخن می رانید!
امید وارم رفقای گرمابه و گلستان شما با دشنام و ناسزا از مدعوین استقبال نکنند!!
هنوز زنجیر گریختگان تنی چند زنده هستند وگذشته ی افراد را به یاد می آورند.
خانم شفیق ،
اکنون که غمخوار کج اندیشان و دلسوز آن مخالفین هستید ! عنایت فرمائید جا و مکان فراهم نموده، گفتن و شنیدن را موافق هستم.
توجه نمائید( گفتن و شنیدن) اگر همین سایت اخبار روز موافقت کند و بی کم و کاست نقد و نوشته ها را از هر دو طرف نشر نماید . ما که در ایران هستیم یکی همین نادر کلهری که دیدید . بعد از دادگاه نوری به اتفاق دو رفیق شفیقتان به گفت و شنود بنشینیم و امیدوارم به رسم آداب اجتماعی.
و با آزادی کامل از دور و نزدیک و گذشته و حال اختیار سخن داشته باشیم تا آشکار شود بر باز مانده ها و وامانده ها که مرثیه خوانان مجلسی که گندمی را به جو یی بفروختند، زهر شود لقمه کسی که نان بر خون یاران تلیت می کند.

ما نیازانِ آنیم که ارجگزاری به یکدگر و این مفهوم که حقیقت در انحصار هیچکس نیست را در خود درونی کنیم…

به نِگَر می آید که گرهگاه اصلی در گفتگو میانِ گروههای سیاسی میهن ما این بوده و هست که هستی اجتماعی, حقوق و اندیشه دیگران را ارجگزار نیستند. فراتر از این شاید بتوان گفت که سرشتِ ستیزنده و سرکوبگر دین مسلط (اسلام)، از یکسو، و فرهنگ کژبنیاد خانوادگی-اجتماعی، از سوی دیگر، از نهش و پرورش چنین ویژگی در ذهنیتِ بیشینه ما ایرانیان جلوگیری کرده باشند. پیداست که ممکن است ما با دیدگاههای دیگران مخالف باشیم. اما نیاموخته ایم که گوش کنیم، همراهی کنیم، یاد بگیریم و بنابر آموخته های جدیدمان، اندیشه خود را بپالاییم. ما نیازانِ آنیم که ارجگزاری به یکدگر و این مفهوم که حقیقت در انحصار هیچکس نیست را در خود درونی کنیم…

با خواندن نوشتارهای دو هم میهنِ گرامی، خانم شفیق و آقای کلهری به این نتیجه رسیدم که میشد این گفتگو را دوستانه تر پیش برد.

آقای کلهری خود را نماینده چپ نشناسانده و گفته است “شاید لازم باشد” که از رفقای چپ خواست از حضور در چنین اتاق‌هایی پرهیز کنند. دیگر اینکه او پاسداری از “تمام طیف چپ” را طرح میکند. از نگاه من، پرهیز از گفتگو (در هر مکان که شدنی ست) یکی از ریشه های پراکنش و انشعاب بوده است. اما بکارگیری اصطلاح “کلاه شعبده” از سوی او برانگیزاننده احساس احترام و دوستی در خانم شفیق نمی توانست باشد. از سوی دیگر، نکته بسیار ارزشمندی که او در میان نهاده اینست که موضوع دادگاه حمید نوری “دادخواهی ملتی است که در طول چهار دهه گذشته بلایا و فجایع بسیاری را از سر گذرانده است… دادخواهی مادران و خانواده‌هائی است که (فرزندانِ عزیز خود) را در راه والاترین آرمانهای انسانی از دست داده‌اند… و کشاندنِ موضوعاتِ فرعی و درگیریهای شخصی و گروهی به میانِ این ماجرا” نادرست است.

خانم شفیق، رویهمرفته، برخوردی رویاروجویانه تر نشان داده است. برای نمونه، بکارگیری “کج اندیشان و کج رفتارانِ مدعی ‘چپ’ “، یا “حواس تان هست؟” و یا نسبت دادنِ ذهنیتِ “خود را نماینده انحصاری چپ” دانستن به آقای کلهری… در برابر آنچه گفته شد، پرسش خانم شفیق که “چرا به جای کوشش در حذف فکر نقاد به تامل در درس‌های دادگاه نوری نمی نشینید؟” بسیار بجاست!

آیا در توانِ ما هست که بر سر آنچه ما را بهم پیوند می دهد همراهی و همکاری کنیم تا حکومت تبهکار اسلامی را هرچه زودتر از فرماندهی و سکانداری بزیر کشیده و در میان و کنار خیل عظیم حق جویان پای در راه بهروزی مردمانِ خود بگذاریم؟ آیا وظیفه تاریخی دیگری پیش روی ماست که بر این مهم پیشی بگیرد؟
آیا پیش از اینکه به بلندای چاره اندیشی برای کشورمان برآییم، خواهیم توانست ویروس خودستایی و خود مرکزبینی را از خود بپالاییم و به کوششی همراهانه روی آور شویم؟
اگر مذهب-آلوده نیندیشیم، نجات کشورمان از دست هیولای قرنِ پنجمی آراسته به تکنولوژی و حیله گری نئولیبرالی قرنِ بیست و یکم جز از راه تلاش همراهانه ما در سازمان دادن مبارزاتِ اکثریت عظیم زحمتکشانِ میهنمان می گذرد؟

خانم شفیق ابتدا مطلب شما را خواندم و سپس مطلب آقای کلهری را
من مانند شما به این نتیجه نرسیدم که آقای کلهر خود را نماینده چپ ها می داند.می گوید چپ از هر نحله فکری در این اطاق شرکت نکند.آقای کلهر به نحله های گوناگون اشاره کرده اند

می گوئید در سال های قبل چون به توتالیتر بودن رژیم اشاره کرده اید، مورد حمله واقع شده اید که چپ ستیز هستید.یعنی به جز شما ، هیچکس تا آن زمان به توتالیتر بودن رژیم اشاره نکرده بود؟ این حمله کنندگان، دیگران را نیز چپ ستیز دانسته اند؟