سندیکای کارگران شرکت واحد با انتشار بیانیه ای به مناسبت ۸ بهمن، شانزدهمین سالگرد اعتصاب دوم کارگران شرکت واحد نوشته است که شانزده سال از دومین اعتصاب بزرگ که با فراخوان سندیکا انجام پذیرفت، می‌گذرد و همچنان این سندیکا علیرغم تمام فراز و فرودها، با اتکا به بدنه کارگری خود مستقل و متحدانه پیگیر حقوق همکاران و کارگران بوده و به دلیل این پیگیری مورد اعتماد اکثریت قاطع کارگران شرکت واحد می‌باشد. این بیانیه افزوده است که سندیکای کارگران شرکت واحد اعلام می‌دارد امروزه که جامعه کارگری دچار بی‌عدالتی‌ها و شرایط سخت و اسفبار معیشتی و آبستن اعتراضات گسترده و روزمره می‌باشد، کارگران باید با ایجاد تشکل‌های مستقل خود در محیط کار اعتراضات‌شان را سازماندهی و مستمر کنند تا بتوانند با سراسری کردن اعتراضات خود به توازن قوا برای جنبش کارگری دست پیداکنند. بیانیه تاکید کرده است که قطعا با اتحاد وهمبستگی سراسری کارگران، پیشروی زحمت‌کشان و رنجبران تحقق خواهد یافت.
متن کامل بیانیه در زیر آمده است:
مبارزه مستمر سندیکای کارگران شرکت واحد در شانزدهمین سالگرد دومین اعتصاب (هشتم بهمن)، نمایانگر قدرت تشکیلات پایدار می‌باشد
شانزده سال از دومین اعتصاب بزرگ رانندگان و کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در هشتم بهمن ۱۳۸۴ که با فراخوان سندیکای کارگران شرکت واحد انجام پذیرفت، می‌گذرد و همچنان این سندیکا علیرغم تمام فراز و فرودها، با اتکا به بدنه کارگری خود مستقل و متحدانه پیگیر حقوق همکاران و کارگران بوده و به دلیل این پیگیری مورد اعتماد اکثریت قاطع کارگران شرکت واحد می‌باشد. از طرفی در این سالیان وظایف خارج از درون کارگاهی خود در همبستگی با کارگران و مزد بگیران سایر بخش‌ها در دفاع از منافع طبقه کارگر را بخوبی انجام داده است و فعالیت‌های این سندیکا، نشانگر موفقیت تشکلات پایدار کارگری برای دفاع از کارگران و طبقه کارگر می‌باشد.
این ایستادگی در مبارزه نابرابرِ کارگران با صاحبان سرمایه در حالی تداوم و استمرار داشته، که از همان ابتدای تشکیل این سندیکا تا اکنون، فشارها و تهدیدها با تمام امکانات حکومتی و دولتی نه تنها کم نشده، بلکه همیشه وجود داشته و در سال جاری بشدت افزایش یافته و با اخراج و زندانی شدن اعضای سندیکا توام بوده است.
در دو ماه اخیر و حتی همین چند روز گذشته اعضای این سندیکا بصورت گروهی برای چندمین بار به مراکز امنیتی قضایی و پلیسی احضار شده و مورد تهدید و فشار قرار گرفته‌اند تا دست از فعالیت‌های سندیکایی بردارند این سرکوب‌ها نشانگر هراس صاحبان سرمایه از قدرت تشکلات مستقل پایدار کارگری می‌باشد. تجربیات ارزنده و مبارزات رانندگان و کارگران شرکت واحد می‌تواند به آگاهی و استفاده از شرایط، برای ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری در محیط کار را در اختیار کارگران قرار دهد. برای برون رفت از این شرایط اسفبار و سختِ طاقت فرسای معیشتی، داشتن تشکیلات مستقل کارگری پایدار درمحیط کار یک امر حیاتی است.
از دو هفته قبل از اعتصاب دوم کارگران در هشتم بهمن سال ۸۴، حاکمیت دست به بازداشت‌های گروهی و گسترده رانندگان و اعضای سندیکا زد. تعدادی از اعضای سندیکا در مناطق دهگانه شرکت واحد در گروه‌های چند نفره با زندگی مخفی
و ایجاد هسته‌های برگزاری اعتصاب در مقابل سرکوبِ اعتصاب ایستادگی می‌کردند.
این روش درشرایط سرکوب و خفقان شدید درحالی صورت گرفته بود که اکثریت اعضای هیئت مدیره سندیکا در بازداشت بودند و چنین سازماندهی‌ای توسط فعالین سندیکایی انجام شد. حتی بیانیه اعتصاب در اتوبوس‌ِ در حال تردد در خطوط تصویب شد. این نشان می‌دهد که در شرایط تداوم مبارزه، کارگران خودشان روش ایستادگی و مقاومت و مبارزه را پیدا می‌کنند و این تجربیات تنها در عمل قابل دسترسی است نه درتئوری‌هایی که سال‌هاست، بی‌توجه به مبارزه واقعی در جریان، درقالب شعار و با فرقه‌گرایی مفرط بخورد کارگران می‌دهند. این تجریبات قدرت و اهمیت داشتن تشکیلات مستقل و پایدار را نشان می‌دهد. درست به همین خاطر است که در آخرین احضار گروهی رانندگان و اعضای سندیکا، در روزهای ۵ و ۶ بهمن ۱۴۰۰ به مراکز امنیتی، آنها را تحت فشار گذاشتند تا حتی اگر در اعتراضات مشارکت می‌کنند حتما از سندیکا دوری کنند. هراس آنان نه فقط از اعتراضات کارگری هست بلکه بویژه هراس از حفظ تشکل مستقل پایدار که تضمینی برای ادامه فعالیت و انتقال تجربه در میدان کار و مبارزه است، می‌باشد.
تغییر توازن قوا در مبارزه نابرابر کارگران درمقابل سرمایه تنها از طریق ایجاد تشکل‌های منسجم و مستقل درمحیط کار ممکن خواهد شد. بر همین اساس از ابتدای ۵۷ حاکمیت با سرکوب تشکل های مستقل کارگری، و در ابتدای دهه هفتاد به تلاش برای تحمیل تشکل‌های دست ساز و فرمایشی خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار در محیط کار دست زد. با توحه به چنین شرایط و مسائلی است که اهمیت بازگشایی دو سندیکای کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت‌تپه در ابتدای سال ۸۴ و سندیکای نیشکر هفت تپه در سال ۸۶ در زدن خط بطلان به یکه تازی شوراهای فرمایشی و خانه کارگر و تغییر فضای مبارزاتی در کل جامعه را می‌توان درک کرد.
سندیکای کارگران شرکت واحد اعلام می‌دارد امروزه که جامعه کارگری دچار بی‌عدالتی‌ها و شرایط سخت و اسفبار معیشتی و آبستن اعتراضات گسترده و روزمره می‌باشد، کارگران باید با ایجاد تشکل‌های مستقل خود در محیط کار اعتراضات‌شان را سازماندهی و مستمر کنند تا بتوانند با سراسری کردن اعتراضات خود به توازن قوا برای جنبش کارگری دست پیداکنند.
قطعا با اتحاد وهمبستگی سراسری کارگران، پیشروی زحمت‌کشان و رنجبران تحقق خواهد یافت.
۷ بهمن ۱۴۰۰
