اسناد شکنجه – حکومت دوباره «اعترافات» اعضای حزب توده ایران را پخش کرد

دوستان گرامی!
متاسفانه کمتر نیروی چپ در ایران از خود می پرسد که عوامل اصلی قلع و قمع حزب توده ایران که بودند. ۱۰ تن از قهرمانان میهن پرست جنگ، معروف به یاران ناخدا افضلی، به اتهام کودتا، در اسفندماه ۶۲ تیرباران می شوند در حالی که خمینی، بنا به گفته میرحسین موسوی، به سران ج اا که پس از دستگیری رهبران ح ت ا نزد او رفته بودند، گفت: “نمی گویم مراقب آنها نباشید، ولی کودتای حزب توده دروغ محض است”. در حالی که اندکی بعد از دستگیری رهبران ح ت ا، روزنامه اطلاعات با تیتر بزرگ از قول خمینی می نویسد که “فرزندان گمنام امام زمان حزب جاسوسان را نابود کردتد”! این تناقض نباید برای ما سوال باشد؟ و یا، خلع لاجوردی (آلت دست رفسنجانی) چند ماه بعد بدستور خمینی به این مساله ارتباط نداشت؟ موسوی در همان مصاحبه می گوید “وقتی امام چنین گفت، اتهام حزب توده را به جاسوسی برای شوروی تغییر دادند”! آیا عبارت اخیر موسوی بیانگر این نیست که کسانی برای کشتن رهبران این حزب برنامه ریزی کردند که خارج از برداشت و نگاه خمینی به این حزب بود؟ موسوی می گوید “وقتی پس از دستگیری سران حزب توده رفتیم نزد امام، همه بودند به جز آیت الله خامنه ای”. یعنی رفسنجانی آنجا بود و لزوما باید از خمینی تبعیت می کرد. ولی رفسنجانی در خاطرات خود می نویسد که در گرماگرم دستگیری توده ای ها (یعنی اوایل سال ۶۲)، “خسرو قنبری تهرانی آمد نزد من و گله کرد که سپاه جدیت لازم را در دستگیری توده ای ها به خرج نمی دهد در حالیکه اینها خود به کودتا اعتراف کردند”! یعنی رفسنجانی با وجود نظر خمینی، “اعتراف زیر شکنجه” ی رهبران حزب توده ایران را به عنوان سند معرفی می کند. حال همین شیاد حدود دو دهه پس از اعدام رهبران ح ت ا، مزورانه می گوید “ما می دانستیم که رهبران حزب توده برای شوروی جاسوسی می کردند، ولی نیاز به اعدام آنها هم نبود”! حال برویم جلوتر‌.
اعدام سایر رهبران و کادرهای سطح بالای ح ت ا همراه با اعدام دیگر کمونیست ها، در تابستان ۶۷ رخ می دهد، آن هم فقط در طی ۳ روز در اوایل شهریور آن سال. (در ضمن اعدام کمونیستها در سال ۶۷ محدود به استان تهران شده بود که کرج هم جزو آن بود.) به هر حال این زمانی بود که سرطان خمینی چنان عود کرد که تا بهار ۶۸ دوام نیاورد. چگونه پیرمردی در حال احتضار می تواند دستور قتل عام هزاران زندانی سیاسی را بدهد، که البته میان آنها شمار زیادی توده ای هم هستند که او خود به کودتای شان اعتقاد ندارد؟
برخی سرکوب ح ت ا را با مخالفتش با ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر در خرداد ۶۱، مرتبط می دانند، حال آنکه این مساله به پیگیری جدی پرونده انفجار ساختمان نخست وزیری در ۸ شهریور ۶۰ توسط این حزب ارتباط داشت، زیرا حزب مثل خیلی ها اعتقاد داشت که تیم “بهزاد نبوی – خسرو تهرانی” که مسعود کشمیری را در پست خود گماردند و او را فراری دادند، در آن انفجار دست داشتند. پس از دستگیری تیم نبوی، رفسنجانی در نماز جمعه‌ گفت “حزب توده مسوولان خدوم ج ا را بدنام می کند” و سپس خمینی را واداشت پرونده را مختومه کند ولی ح ت ا دست بردار نبود و تا جایی پیش رفت که نبوی را به همکاری با سیا متهم کرد. خاطرات مهدوی کنی که رفسنجانی را به خاطر تهمت به حزب توده زیر سوال می برد، در این مورد بسیار خواندنی است.
حال نظر شما را به متن زیر (بخشی از خاطرات منتظری) در مورد قتل عام زندانیان سیاسی جلب می‌کنم تا از خود بپرسیم که چه کسانی از خمینی برای کشتار زندانیان سیاسی “نامه گرفتند”:

«بعد از مدتی یک نامه دیگر از امام گرفتند برای افراد غیر‌مذهبی که در زندان بودند، در آنزمان حدود ۵۰۰ نفر غیرمذهبی و کمونیست در زندان بودند. هدف آنها این بود که با این نامه کلک آنها را هم بکنند و به اصطلاح از شرشان راحت شوند. اتفاقاً این نامه به دست آقای خامنه ای رسیده بود، آنزمان ایشان رئیس جمهور بود، به دنبال مراجعه خانواده‌های آنان، ایشان با متصدیان صحبت کرده بود که این چه کاری است که می‌خواهید بکنید دست نگه دارید، بعد ایشان آمد قم پیش من با عصبانیت گفت: از امام یک چنین نامه‌ای گرفتند و می‌خواهند اینها را تند تند اعدام کنند. گفتم چطور شما الآن برای کمونیستها به این فکر افتاده اید؟ چرا راجع به نامه ایشان در رابطه با اعدام منافقین چیزی نگفتید؟ گفتند: مگر امام برای مذهبی ها هم چیزی نوشته؟ گفتم: پس شما کجای قضیه هستید، دو روز بعد از نوشتن آن نامه به دست من رسید و این همه مسائل گذشته است. شما که رئیس جمهور مملکت هستید چطور خبر ندارید؟ حالا نمی‌دانم ایشان آیا واقعاً خبر نداشت یا پیش من این صحبت‌ها را می‌کرد…»

(متن کامل خاطرات آیت الله منتظری، اتحادیه ناشران ایرانی در اروپا صفحه‌های ۳۴۷ و ۳۴۸)

خیلی متاسفم از مرگ رفیق خاوری ،این افتخار را داشتم زمانی که نوجوان بودم اسم خاوری را زا داییم که طرفدار حزب توده ایران بود شنیدهبودم و افتخار دوم برحسب اتفاق سعادت یاری کرد که در المان ودر شهربوخوم این
رفیق را ازنزدیک دیدم .صحبت‌هایش و دانش بی نظیرش بی همتا بود. یادش گرامی باد