اف.بی.آی، بی سر و صدا شواهد بیشتری از همدستی دولت سعودی در حملات ۱۱ سپتامبر کشف کرده است، اما هیچ کس اهمیتی نمی دهد!
برانکو مارسیتیچ (ژاکوبن) – برگردان به فارسی: کمال فرهمند
اتفاقات زیادی در جهان می افتد، بنابراین تعجب آور نیست که برخی اخبار محرمانه از قفسه ها بیرون بیایند. اما شگفت‌انگیز است که اطلاعات تکان دهنده جدید درباره همدستی یک دولت متحد در یکی از بدترین حملات تاریخ به خاک ایالات متحده به سادگی و بدون هیچ اطلاعی نادیده گرفته شده است.
هفته گذشته، اف. بی. آی، بی سر و صدا گزارش ۵۱۰ صفحه ای را که در سال ۲۰۱۷ درباره حمله تروریستی ۱۱ سپتامبر بیست سال پیش تهیه کرده بود، از طبقه بندی خارج کرد. این افشاگری مطابق با دستور اجرایی رئیس جمهور جو بایدن در سپتامبر ۲۰۲۱ بود که پرونده‌های دولتی در مورد این حمله که مدتها پنهان مانده بود از طبقه‌بندی خارج شود، بسیاری امیدوار بودند این گزارش نشان دهد بازرسان آمریکایی دقیقاً چه چیزی در مورد دخالت احتمالی دولت عربستان سعودی در این حادثه می‌دانستند.
این جدیدترین افشاگری‌ها در مورد عمر البیومی، یک تبعه عربستانی است که در سن دیگو برای یک شرکت هواپیمایی متعلق به دولت عربستان سعودی کار می‌کرد و هرگز به آن جا رفت و آمد نکرد. البیومی مدتها مورد سوء ظن قرار گرفته بود، هم به دلیل ارتباطش با روحانیون افراطی و هم به دلیل اتفاقات عجیبی که پیرامون او روی می داد، از شغلی که هرگز با آن مشغول نشد، تا ملاقات اتفاقی با دو نفر از هواپیماربایان آینده در یک رستوران؛ قبل از اینکه برای آن دو نفر آپارتمانی در سن دیگو پیدا کند، اجاره نامه آن را امضا کند، ضامن بشود، اجاره ماه اول را بپردازد، و این دو نفر را به جامعه محلی عربستان متصل کند.
با وجود همه این‌ها، ماموران اف‌بی‌آی دلایلی داشتند که او یک جاسوس سعودی است – موضوعی که تنها در سال ۲۰۱۶ پس از حذف ۲۸ صفحه از گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر که رئیس‌جمهور سابق جورج دبلیو بوش دستور داده بود مخفی بماند فاش شد. با این حال مقامات ایالات متحده او را تبرئه کردند و در نهایت به این نتیجه رسیدند که «هیچ مدرک معتبری» وجود ندارد که نشان دهد البیومی «آگاهانه به گروه‌های افراطی کمک کرده است»، «آگاهی قبلی از حمله تروریستی» داشته و می دانسته دو هواپیماربای آینده اعضای القاعده هستند.
گزارش ۵۱۰ صفحه ای اخیر، این ادعاها را زیر سوال می برد. بر اساس بیانیه ژوئن ۲۰۱۷ اف. بی. ای از اواخر دهه ۱۹۹۰ تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، البیومی «به عنوان عضوی از ریاست الاستخبارات العامه (سازمان اطلاعات دولتی عربستان (GIP))، آژانس اصلی جاسوسی این کشور، کمک هزینه ماهانه دریافت می کرده است. این سند خاطرنشان می کند در حالی که در زمان انتشار گزارش کمیسیون ۱۱ سپتامبر، دخالت وی با اطلاعات عربستان تایید نشده بود، اکنون این دفتر آن را تایید کرده است. در یک سند جداگانه در سال ۲۰۱۷، مقامات این دفتر می گویند که «به احتمال ۵۰/۵۰ [البیومی] اطلاعات گسترده ای از وقوع حملات ۱۱ سپتامبر داشته است».
رئیس کمیسیون ۱۱ سپتامبر، فرماندار سابق نیوجرسی، تام کین، پس از صحبت در مورد این افشاگری، گفت که «اگر این درست باشد، من از آن ناراحت خواهم شد. اف بی آی گفت که هیچ چیز را مخفی نکرده است و ما آن را باور کردیم.»
بیش از آن، این گزارش مستقیماً پای یکی از اعضای خانواده سلطنتی و دولت عربستان را به میان کشیده بود. کمک هزینه ماهانه البیومی «از طریق شاهزاده بندر بن سلطان آل سعود، سفیر آن زمان [در ایالات متحده]» پرداخت شده و هر اطلاعاتی که البیومی در مورد «افراد مورد علاقه در جامعه سعودی در لس آنجلس و سن دیگو» و سایر مواردی که سازمان اطلاعات دولتی عربستان (GIP) برای بررسی یا پیگیری بیشتر تقاضا کرده است، برای سلطان بندر ارسال می‌شده است،
این افشاگری به ویژه تکان دهنده است، زیرا بن سلطان نه تنها یکی از اعضای خاندان آل سعود بوده، بلکه از دوستان نزدیک پرزیدنت بوش و عموماً با تشکیلات سیاسی ایالات متحده در رفت و آمد بود – تا جایی که به او لقب «بندر بوش» داده بودند. با بوش پدر برای بیش از دو دهه دوستان صمیمی بودند. (او در سال ۱۹۹۲ برای بوش پدر نوشت: “من احساس می کنم یکی از خانواده شما هستم”)، او بعداً یک میلیون دلار به کتابخانه ریاست جمهوری بوش پدر اهدا کرد.
این دوستی به بوش جوان نیز – که پدرش به او توصیه کرد هنگام آماده شدن برای راه‌اندازی کمپین ریاست‌جمهوری خود، با بن سلطان مشورت کند. – منتقل شد. رابطه آنها به قدری نزدیک بود که بن سلطان یکی از اولین افرادی بود که بوش هنگام تصمیم به حمله به عراق او را در جریان آن گذاشت. در یک حادثه ی عجیب، آن دو در کاخ سفید دو روز پس از حمله ۱۱ سپتامبر ملاقات کردند و در بالکن ترومن سیگار کشیدند. ساعاتی قبل از اینکه یک هواپیماهای اجاره ای، با نقض قوانین پرواز ممنوع در سراسر کشور، ۱۶۰ نفر از خانواده سلطنتی، بن لادن اعضای خانواده اش و سایر افراد برجسته سعودی را از آمریکا خارج کند.
پس بیایید آنچه را که این اسناد جدید به ما می گویند مرور کنیم. آنها به ما می گویند یکی از افرادی که به دو نفر از هواپیماربایان ۱۱ سپتامبر – در حالی که خود را برای حمله آماده می کردند – کمک کرد تا در ایالات متحده مستقر شوند، جاسوس دولت عربستان سعودی بود – دولتی که مدت ها متهم به حمایت و تامین مالی از افراط گرایان بنیادگرا بود. کشوری که اکثریت قریب به اتفاق هواپیماربایان از آنجا آمده بودند. به این جاسوس توسط سفیر قدیمی عربستان در ایالات متحده، از دوستان نزدیک و قدیمی رئیس جمهور ایالات متحده، پول پرداخت می شد و او مستقیماً به این سفیر قدیمی و دوست نزدیک رئیس جمهور ایالات متحده گزارش می داد.
این موضوع به صورت کاملا طبیعی سؤالات بسیاری را بر می انگیزد، مانند: اگر البیومی از حمله اطلاعات قبلی داشت، آیا بندر بن سلطان نیز از این اطلاعات آگاه بود؟ آیا او زنگ خطر را در ایالات متحده، از جمله برای دوست نزدیکش رئیس جمهور، به صدا درآورد؟ آیا بن سلطان از کمک البیومی به هواپیماربایان آگاه بود؟ آیا رابطه بوش با بن سلطان توانایی تشخیص او را از بین برده و بی تفاوتی او را به هشدارهای اطلاعاتی که روی میزش می آمد توضیح می داد؟ این دو در ۱۳ سپتامبر در مورد چه چیزی صحبت کردند و چرا دولت سعودی در طول این سال ها مطلقاً با هیچ درخواست پاسخگویی مواجه نشده است؟
حمله ۱۱ سپتامبر یک رویداد عمیق تروماتیک بود که به طور غیرقابل برگشتی سیاست خارجی و سیاست داخلی ایالات متحده را در تمام این قرن شکل داده، و اغلب روش هایی فاجعه آمیزی هم برای جهان و هم برای مردم عادی آمریکایی به همراه آورده است. با این حال، زمانی که اطلاعات جدیدی در مورد دخالت یک دولت متحد در آن آشکار می شود، به نظر نمی رسد که کسی به آن اهمیت دهد.
حقارت
دهه ها است که ایالات متحده سیاست چشم پوشانه ای نسبت به دولت سعودی داشته است، در حال حاضر با توجه به حمایت مستمر واشنگتن از جنگ وحشیانه این پادشاهی علیه یمن، اهمیت ندادن به چنین گزارشی قابل توجه است.
اکنون هفت سال است که ائتلاف به رهبری عربستان سعودی بمباران بی‌رویه ای را علیه یمن به راه انداخته است و زیرساخت‌های غیرنظامی و مناطق مسکونی را تقریباً با همان سرعتی که اهداف نظامی را بمباران می‌کند، مورد حمله قرار می‌دهد و با تشدید محاصره، یمنی‌ها را از غذا و سوخت محروم می‌کند. در نتیجه بیش از ۳۷۷۰۰۰ غیرنظامی یمنی کشته شده اند که ۷۰ درصد آنها را کودکان زیر پنج سال تشکیل می دهند. تخمین زده می شود دو سوم آنها بر اثر گرسنگی و بیماری های قابل پیشگیری جان خود را از دست داده اند، بیماری هایی که به لطف جنگ در این کشور به شدت گسترش یافته اند. میلیون‌ها نفر از فقر شدید و سوء تغذیه رنج می‌برند و این کشور در آستانه قحطی بزرگی است.
ایالات متحده و سایر دولت های غربی مستقیماً از این جنگ حمایت کرده و ده ها میلیارد دلار سلاح به ائتلاف تحت رهبری عربستان سعودی فروخته اند. واشنگتن و بریتانیا نیز به نوبه خود، حمایت لجستیکی کلیدی را به ائتلاف ارائه می کنند، که به گفته ی یک مقام سابق سیا و پنتاگون، بدون این حمایت ها جنگ نمی تواند ادامه یابد. تصور کنید اگر دولت آمریکا به جای کمک به اوکراین در تهاجم فعلی روسیه، به روسیه تسلیحات می فروخت، هواپیماهایش را سوخت‌گیری می کرد، اطلاعات خود را با آن به اشتراک می گذاشت و به نیروی هوایی آن در هدف‌گیری کمک می کرد تا شهرهای اوکراین را به ویرانه تبدیل کند چه اتفاقی می افتد. ماهیت نقش ایالات متحده در این مورد (جنگ عربستان علیه یمن) مثل همین می ماند.
چرا دولت آمریکا این کار را می کند؟ همین سه سال پیش بود که یک ائتلاف دو حزبی در سنا تحت کنترل جمهوری‌خواهان به پایان جنگ رای داد و جو بایدن با وعده پایان دادن به حمایت آمریکا از این جنگ کاندید و برنده ریاست‌جمهوری شد، سپس – به سبک بایدن – او همچنان به کار خود ادامه می دهد. از جنگ حمایت می کند. از آن زمان، با حمایت بایدن، ائتلاف به رهبری عربستان سعودی بمباران خود را به سخت ترین شکلی از سال ۲۰۱۸ تشدید کرده است و بحران انسانی این کشور بدتر از زمان سلف بایدن شده است.
دلیل ساده این است که واشنگتن دولت عربستان را آنقدر مهم می‌بیند که نمی‌تواند با آن بیگانه شود. این همان دولتی بود که تحریم نفتی در سال ۱۹۷۳ را رهبری کرد و باعث آشفتگی اقتصادی در سرتاسر جهان شد و برعکس، زمانی که صدام حسین در سال ۱۹۹۱ به کویت حمله کرد، تولید نفت را افزایش داد. با توجه به ذخایر عظیم نفت پادشاهی سعودی – عنصر اساسی تمدن مدرن – مقامات آمریکایی ترجیح می دهند با حمایت از این جنگ هولناک، این کشور را در کنار خود نگه دارند تا اینکه آن را دور کرده و به قدرت های متخاصم مانند روسیه یا چین نزدیکتر کنند. ما می‌توانیم حدس بزنیم که این نیز تا حد زیادی دلیلی است که چرا دولت عربستان سعودی با وجود شواهد فزاینده مبنی بر همدستی در حمله به خاک آمریکا در بیست سال پیش، تنها از سوی واشنگتن پاداش دریافت کرده است.
طنز غم انگیز این است که علیرغم حمایت قاطع بایدن از جنگ، دولت عربستان سعودی اخیراً یک قدم از او جلوتر است. تورم ناشی از نفت، ریاست جمهوری بایدن را تهدید می کند، اما ولیعهد سعودی به طور مداوم درخواست های آمریکا برای کاهش قیمت نفت و افزایش تولید نفت را رد کرده است. هم عربستان سعودی و هم شریک آن در جنگ یمن، امارات متحده عربی، در پیوستن به قطعنامه سازمان ملل در محکومیت جنگ روسیه تردید کردند. اخیراً، ولیعهد سعودی با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه – در حالی که او به جنایات خود در اوکراین ادامه می دهد – صحبت کرد. اما حتی تماس تلفنی با جو بایدن را – در حالی که رئیس جمهور ناامیدانه به دنبال عرضه نفت جایگزین برای پر کردن خلاء ناشی از تحریم ها علیه روسیه می می گردد – رد کرد. در نتیجه بایدن سلاح های بیشتری برای عربستان فرستاد.
تصور اینکه هیچ کشوری اینگونه ایالات متحده را تحقیر کند و به خاطر آن پاداش دریافت کند سخت است، همچنین تصور اینکه دولت خارجی ای مثل خاندان آل سعود در جنایتی مانند ۱۱ سپتامبر شریک باشد و بی هیچ عقوبتی از آن فرار کند هم دشوار است. اما ما در چنین وضعیتی هستیم.
دلیل این وضعیت همان دلیلی است که پوتین برای شروع جنگ در ماه گذشته به آن متکی شد. امتناع مداوم جهان مدرن از دور شدن از سوخت‌های فسیلی، تضمینی است برای هر مستبدی که نفت و گاز کافی دارد تا قوانین بین‌المللی را نقض کند، متحدان خود را به سخره بگیرد و حتی با کمترین هزینه مرتکب جنایات شود. چه کسی می داند وقتی اسناد بیشتری از یازده سپتامبر از حالت طبقه بندی خارج شوند، چه چیز دیگری را خواهیم فهمید؟ اما یک چیز مسلم است: اگر وضعیت به همین منوال بماند، هر چه بفهمیم نتیجه چندانی حاصل نخواهد شد.
