دهم دسامبر امسال با سال‌های گذشته متفاوت است. در پی چند روز اعتراضات سراسری در اعتراض به گران شدن بنزین، فساد دولتی و فقر گسترده و نبود آزادی‌های سیاسی و مدنی و قطع اینترنت کشور به مدت شش روز، هر روز با تصاویر و آمارها و اطلاعات هولناک‌تری از کشته شدن معترضان و سرکوب اعتراضات مواجه هستیم.
با اعلام سه برابر شدن قیمت بنزین، از روز شنبه، ۲۵ آبان مردم در شهرهای مختلف ایران به خیابان آمدند و به مسالمت آمیزترین اشکال ممکن اعتراض خود را ابراز کردند. در برخی از شهرها از همان نخستین ساعات و در برخی دیگر، در روزهای بعدی، نیروهای انتظامی و امنیتی به شدیدترین اشکال ممکن این اعتراضات را سرکوب کردند. سازمان عفو بین‌الملل تاکنون قتل نزدیک به ۳۰۰ نفر را تایید و اعلام کرده که آمار واقعی بسیار بیش از این است.
جامعه اقلیت‌های جنسی و جنسیتی، به‌عنوان به‌حاشیه رانده شده‌ترین بخش جامعه ایران که از ابتدایی‌ترین حقوق خود یعنی حق حیات و عشق ورزیدن و ابراز وجود واقعی‌اش محروم است و هیچ‌گونه امکان تشکل و سازماندهی ندارد، در شرایطی که وضعیت اقتصادی‌اش بدتر می‌شود، بی‌شک محق‌ترین گروهی است که برای اعتراض، به خیابان بیاید.
بنابر آمار نسبی سازمان بهداشت جهانی، حداقل هشت میلیون نفر، یعنی ده درصد جمعیت ایران جزو اقلیت‌های جنسی و جنسیتی هستند و حالا که دست کم هفت هزار نفر از معترضان در زندان هستند، ما حتی نمی‌توانیم بازداشت شدگان‌مان را با نام‌های‌شان صدا کنیم در حالی که به‌شدت نگران این هستیم که گرایش جنسی یا هویت و بیان جنسیتی عاملی برای آزار و اذیت و شکنجه شدیدتر این بازداشت‌شدگان باشد. این ۸ میلیون انسان همه جا حضور دارند، در اعتراضات، در زندگی عادی، در خیابان، در دانشگاه و در محل‌های کار. اما این روزها، بیشتر از همیشه از منادیان آزادی و دموکراسی می‌شنویم که پرداختن به حقوق اقلیت‌های جنسی و جنسیتی اولویت ندارد. این فقط همجنسگرایان، ترنسجندرها و دیگر افراد جامعه ال‌جی بی‌تی نیستند که با چنین رویکردی، بیش از پیش در معرض سرکوب و فشار مضاعف قرار می‌گیرند بلکه سایر گروه‌های به حاشیه رانده شده از جمله گروه‌های اتنیکی، اقلیت‌های مذهبی، افراد دارای معلولیت، مهاجران افغان و … نیز با این رویکرد از اولویت‌های حقوق بشری حذف می‌شوند.
حقوق بشر به مجموعه اصولی گفته می‌شود که هدف از اجرای آنها حفظ کرامت انسانی و ایجاد شرایط برابر و آزادانه برای تمام اعضای یک جامعه است. برابری به معنای منع تبعیض بر اساس گرایش‌جنسی، هویت و بیان جنسیتی، منع شکنجه، رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز نسبت به این اقلیت های جنسی و جنسیتی، جرم‌زدایی از هم‌جنس‌گرایی و بیان جنسیتی، احترام به آزادی بیان، حق تشکل‌یابی و تجمعات آزادانه آنان است. آزادی خواهی و دموکراسی، جوهره اعتراضات سراسری آبان ماه بود. تحقق این آمال تنها با رویکردی به حقوق بشر ممکن است که حقوق و خواسته‌های تمامی گروه‌های به حاشیه رانده‌شده و اقلیت را تضمین کند.
جامعه اقلیت‌های جنسی و جنسیتی از سکوت مرتبط با بحث حقوق خود بشدت رنج می‌برد، این سکوت یعنی عدم پراخت به موضوعات و خبرهای مربوط به آنها، به طوری که بتواند دغدغه جامعه چند میلیونی اقلیت‌های جنسی ایرانی را به یکی از محورهای گفتمان حقوق بشر و دموکراسی بدل سازد. درست در بزنگاه‌هایی مثل وقایع اخیر، از جمله نشست ادواری جهانی حقوق بشرو توصیه بیش از ده نماینده‌ی کشور‌های مختلف به جمهوری اسلامی برای جرم‌زدایی از هم‌جنس‌گرایی و به رسمیت شناختن حقوق اقلیت‌های جنسی و یا بازتاب حضور آنها در تجمعات همبستگی با اعتراضات سراسری مردم ایران است که رسانه‌ها می‌توانند نقش به سزا و موثری در بازگویی این دغدغه‌ها و شکستن این سکوت ایفا کنند.
شش‌رنگ امیدوار است که بتواند به همراهی تمامی مدافعان آزادی و دموکراسی در ایران، سازمان‌های حقوق بشری، رسانه‌ها و دیگر سازمان‌های فعال این حوزه، طرح موضوعات و خواسته‌های اقلیت‌های جنسی و جنستی را به عنوان ضرورتی غیر قابل چشم‌پوشی در جنبش‌های جاری و درآینده ایران جاری سازد.
شش‌رنگ (شبکه لزبین‌ها و ترنسجندرهای ایرانی)
نهم دسامبر ۲۰۱۹، برابر با هجدهم
آذر ۱۳۹۸
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت