اخیرا نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی در سنندج دست به برگزاری جلساتی با تعدادی از افراد بقول آنها(نخبگان) از جمله؛ إجلال قوامی، حسن امین ، مختار زارعی، یحیی صمدی، محمود محمدی، و اسعد ورمزیاری از شهرهای سنندج ، کامیاران، بانه، سقز و مریوان زده اند. نمایش فیلم و اظهارات “نخبگان” و صحبتهای مدیر کل اداره اطلاعات حول و حوش اعتراضات مضمون برگزاری این جلسه بوده است. مدیر کل اطلاعات از “نخبگان” خواسته حواسشان جمع باشد که اینبار اوضاع سیاسی و شرایط اعتراضی به گونه دیگری پیش میرود. گفته است، “جوانان در شهرهای کردستان و در سنندج در صف مقدم قرار دارند” و ده ها مشاهده دیگر را حتما با پریشان حالی به حضور “نخبگان” رسانده است.
از دو منظر فراخوان به جلسه مدیر کل اطلاعات جمهوری اسلامی قابل تامل جدی است.
منظر یکم؛ شرکت “نخبگان” در جلسه مشترک با مدیرکل اطلاعات جنایتکار جمهوری اسلامی در شرایطی برگزار میشود که چند روز قبل از این جلسه به فرمان آنها و توسط تعدادی از مزدوران محلی، سپاه پاسداران و ارتش ده ها نفر از مردم انقلابی و معترض در کردستان و صدها نفر در سطح سراسری کشته شده و جانباخته اند. تمکین و نشست مشترک با کسانیکه هنوز خون ریخته شده صد ها نفر در دستان و نیزه تفنگهایشان خشک نشده، خون و جسد مردم معترض در خیابانها و نیزارها و محلات، جنایت اینها علیه مردم معترض را به نمایش میگذارد و حقیقتا شرم آور و مایه ننگ و نفرت است. “نخبگان”! چرا؟ چرا؟ دست رد به سینه این جنایتکاران نزدید و نگفتید در جلسه شما شرکت نمیکنیم!؟ چرا خودتان را در محک یک آزمایش مهم انسانی نگذاشتید!؟ و صف خودتان را کنار میلیونها انسان به تنگ آمده از فقر، بیکاری و گرانی، کولبری و دست فروشی و کودکان خیابانی و در یک کلام چرا در کنار جنبش تهیدستان قرار نگرفتید!؟ شما چرا باید در سمت کارگزار و پادوهای حقیر جمهوری اسلامی قرار میگیرید!؟ حداقل انتظار این بود که نامه ای علنی خطاب به مردم کردستان مینوشتید و پرده از فشار نهادهای جمهوری اسلامی برمیداشتید و این جنایتکاران را افشا و رسوا میکردید!.
منظر دوم؛ اوضاع پریشان حال و نگرانی های جمهوری اسلامی در کردستان خود فاکتوری است که به هر وسیله و امکانی متوسل میشود که بتواند شتاب اعتراضات را کم کند و شعله های آتشین خشم و نارضایتی های رادیکال را پایین بکشد، خود نیز فاکتور جدی است.
توسل نهادهای امنیتی ــ انتظامی جمهوری اسلامی به “نخبگان” خود تلاشی برای پیدا کردن راه حلی اما سوخته و ناکام برای غلبه بر شرایط انقلابی امروز است.
جمهوری اسلامی در ۴ دهه گذشته از حربه و بسیج “نخبگان” استفاده کرده است. پول و دارایی های کلانی را برای آنها هزینه کرده، در مقاطع مختلف بویژه برای بازار گرمی و کشاندن مردم توسط کارگزاران “نخبه” به شرکت در مضحکه های انتخاباتی شوراهای شهرها و روستاها و ریاست جمهوری استفاده کرده است.
اداره اطلاعات اینبار با همین محاسبه دست به دامن “نخبگان” شده است که بیشتر به کمدی سرنوشت جمهوری اسلامی نزدیک است تا تاثیرات ماندگار “نخبگان” در سیر پایین کشیدن فتیله اعتراضات و ساکت کردن مردم ناراضی.
“نخبگان” این کارگزاران حقیر جمهوری اسلامی در کردستان کم نیستند و کم نبوده اند. تعدادی از “نخبگان” که در جلسه با مدیر کل مزدور اداره اطلاعات ظاهرا حضور نداشته اند؛ مجلس نشینهای اسلامی از جمله؛ عبدالله سهرابی، سید احسن علوی، سید مهدی فرشادان، منصور مرادی، محسن بیگلری، رسول خضری و… هستند که در تایید خونبارترین سیاستهای ضد انسانی جمهوری اسلامی شریکند. اینها کارگزار و پادوهای مزدوری هستند که برای مضحکه های انتخاباتی، رفسنجانی، خاتمی، احمدی نژاد و حسن روحانی جانشان را فدا کردند. بازار مضحکه های انتخاباتی را به نفع جمهوری اسلامی گرم کرده اند. منشورهای کذایی توسط عبدالله سهرابی(از مریوان) برای مقبولیت بخشیدن به دولت روحانی نوشتند.
آیا جامعه ای که تمام قد علیه جمهوری اسلامی به پا خاسته است، دست به قیام تهیدستان زده است، جامعه ای که در ۴ دهه گذشته صدها لیدر و سخنگوی مبارز و انقلابی و مورد اعتماد از خود بیرون داده و عروج پیدا کرده اند، تسلیم “نخبگان” امتحان پس داده میشود؟!!
شرایط کنونی و جواب محکم مردم؛ با گسترده شدن اعتراضات توده ای علیه گرانی و کل نظام جمهوری اسلامی، با به میدان آمدن توده وسیعی از مردم، جوانان بیکار و ناراضی به شرایط معیشتی، در کردستان بویژه در جوانرود، مریوان، سنندج، سقز و بوکان، لرزه سرنگونی و بیرون راندن از کردستان بر اندامهای نحیف جمهوری اسلامی نشست. در سنندج، مریوان و جوانرود بیش از ٢٠ نفر را با شلیک مستقیم کشتند. در بوکان برای متفرق کردن هزاران نفر از مردم معترض که قصد تصرف و ماندن در میدان مرکزی شهر را داشتند از زمین و هوا حمله کردند. دست به جنایت آشکار زدند. اعتراضات کوبنده مردم کردستان از محلات شهرها شروع شد. در سنندج چند محله پُر جمعیت در کنترل جوانان و انقلابیون این شهر بود. شهر سنندج در محاصره اعتراضات مردم محلات قرار گرفته بود. تردد نیروهای امنیتی محدود شده بود. در مریوان در سه روز اول اعتراضات از ٢۴تا ٢٧ آبان ماه شهر در تب و تاب اعتراضات کوبنده قرار داشت. جوانان با خشم ونفرت پرچم جمهوری اسلامی نماد ۴دهه کشتار، فقر و سرکوب را به آتش کشیدند.
جمهوری اسلامی خوب میداند، که اعتراضات آبان ماه آغاز دوره نوینی از مبارزه رادیکال مردم به تنگ آمده از فقر و بیکاری و قیام تهیدستان است. آبان ماه شروع دوره نوینی از اعتراض سیاسی و طبقاتی برای سرنگونی و پایان عمر ننگین و کارنامه سیاه و جنایتکارانه جمهوری اسلامی است.
جمهوری اسلامی میداند اقدامات سرکوبگرانه و امنیتی کردن فعالیت و حضور مردم در اعتراضات کارساز نیست. تهدید و اخطار و بزندان انداختن کارگران، زنان و جوانان کارساز نیست. مردم، فعالین کارگری، زنان و فعالین اجتماعی به سکوت و تسلیم ابدی کشیده نمیشوند. اگر تحت فشار سرکوب و دستگیری برای مدتی کوتاه عقب نشینی میکنند، با پیدا شدن کوچکترین روزنه قدمهای بیشتر و استوارتری را برای سرنگونی بر میدارند. در فاصله دی ماه ٩۶ تا آبان ماه ٩٨ شهرهای کردستان شاهد پُر شورترین تجمع، میتینگ و اعتراض بوده است.
جمع کردن “نخبگان” برای بدست گرفتن سناریوهایی است که از نظر مردم معترض کردستان بی ارزش است.
١٧ آذر ١٣٩٨
٨ دسامبر ٢٠١٩
