فرهاد و آزاد خسروی بیست و ششمین کولبرهایی بودند که از ابتدای سال ۹۸، جانشان فدای نابرابری‌هایی شد که تمام کودکی‌شان را از آنها گرفت. از ابتدای سال ۱۳۹۸ تا کنون در مجموع ۷۰ کولبر در مناطق مرزی و مسیرهای بین جاده‌ای استان‌های آذربایجان غربی، کردستان و کرمانشاه بر اثر عواملی چون تیراندازی مستقیم، وقوع بهمن و سرمازدگی، رفتن روی مین، سقوط از کوه و ارتفاع و .. کشته و زخمی شده‌اند.
وحید دولت‌خواه، افشار صیادی نیاز، متین بدخشان و اسماعیل ساوجی‌نژاد از جمله کودکانی هستند که نام‌شان در بین اسامی کشته‌شدگان به چشم می‌خورد. این آمار دردناک و قابل تامل، برآیندی از سیاست‌های کلان اقتصادی و اجتماعی است، سیاست‌هایی نابرابری ساز. سیاست‌هایی که هر روز به انشقاق اجتماعی دامن می‌زند و عده‌ای را چنان به فقر می‌کشاند که مجبورند برای لقمه‌ای نان، فرزندان خود را روانه بازار کار و مشغول به کار کنند.
وضعیتی که حاصل جبر ساختاری، محیطی و نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی است. نظام سرمایه، انسانی را که فرصت شغلی از او سلب شده به چشم یک کالا می‌بیند . در فضای عمومی کودکان کولبر، زباله‌گرد و … تنها تبدیل به واژگانی شده‌اند که برای کوتاه‌مدت حساسیت افکار عمومی را برمی‌انگیزند و همزمان سکوت در برابر اشتغال کودکان به این کارها، تبدیل به لکه‌ای ننگ بر دامان جامعه می‌شود؛ اما جامعه‌ای کرخت شده از درد و رنج، اینها را کمتر می‌بیند.
عادی‌سازی این واژگان و صحنه‌های مربوط به آن، بخشی از سازوکار کالایی‌سازی نظام اقتصادی مسلط است. سیاست‌های اقتصادی سویه‌دار به سمت صاحبان ثروت و نفوذ و قدرت در ایجاد فقر، چنان بی‌توجه به حوزه اجتماعی هستند و چنان بازار محوری خود را محق جلوه می‌دهند که این پدیده‌ها را امری عادی برمی‌شمرند و هیچ‌گونه برنامه و سخنی برای حذف آن ندارند. گویا اساسا این انسان‌ها نیستند که مهم‌اند، چرخ‌دنده‌های نظام سرمایه، باید بچرخد و جان‌دادن مردمی از این دست و کودکان امری طبیعی است.
زمانی برای تسکین موقت، از حمایت‌های بیمه‌ای کولبران سخن گفته شد. گرچه هرگونه حمایتی از این مردمان زحمتکش خوب است، اما مهم‌تر آن است که به حذف این پدیده اندیشیده شود. چراکه کولبری مترادف است با اضمحلال روان، تن و جان انسان‌های بی‌پناه. بزرگسالان و کودکانی که برای لقمه‌ای نان، جانشان هم در طبیعت با خطر روبروست و هم از شلیک صاحبان سلاح و قدرت در امان نیستند.
انجمن حمایت از حقوق کودکان با عرض تسلیت به خانواده‌های کودکان درگذشته و اظهار همدردی با کودکان درگیر در این کار و خانواده‌هایشان، از دولتمردان و نمایندگان مجلس می‌خواهد که در این زمینه گامی عملی بردارند. چرا که خود بهتر می‌دانند، دولتمردان و خصوصا نمایندگان محترم مجلس در این فاجعه بیشترین نقش را دارند.
هم اکنون که در حال تهیه نقشه توزیع منابع عمومی(بررسی و تصویب بودجه سال ۱۳۹۹) برای سال آینده هستند، درخواست جدی ما از ایشان این است که سهمی مناسب برای حذف این پدیده اختصاص دهند. بی‌گمان یکی از بهترین موارد خرج منابع عمومی، حمایت از کودکان و مردمی است که فقر چنان مستاصلشان کرده که به کولبری روی آورده‌اند. تخصیص بودجه‌ای مناسب در این زمینه می‌تواند نوید بخش زندگی بهتر برای کودکان در معرض آسیب این سرزمین باشد.
