کوروش طاهرنسب
یک-هشتم مارس ۱۹۵۱ مصادف با ۱۷ اسفند ۱۳۲۹،بود. متنی که تصویر آن در بالا آمده است، به مجلس شورای ملی بدین شرح بود ارائه شد:
به نام سعادت ملت ایران و به منظور کمک به تأمین صلح جهانی، امضاکنندگان ذیل پیشنهاد می نماییم که صنعت نفت ایران در تمام مناطق کشور بدون استثناء ملی اعلام شود یعنی تمام عملیات اکتشاف، استخراج و بهره برداری در دست دولت قرار گیرد.
با تصویب این طرح در مجلس سنا در ۲۹ اسفند ۲۹، این پیشنهاد قانونی شد.
در این روز ایران غرق در جشن و شادمانی بود. این واقعه مهم تاریخی همزمان شد با صعود تیم ملی فوتبال ایران به فینال اولین دوره بازیهای آسیائی که در دهلی نو هندوستان یکی از بانیان اصلی این بازی ها برگزار می شد. در آن زمان، تلگراف و تلفن مهم ترین راه ارتباطی بود که در ایران، فراگیر و عمومی نبود. با این وصف، خبر به ایران رسید و مردم جشن ملی کردن نفت را با تشکیل کاروان های شادی حضور تیم ملی فوتبال ایران در فینال بازی های آسیائی دهلی جشن گرفت. ملت غرق در دو جشن ملی شدن نفت و فینالیست شدن تیم ملی کشورشان بود. در تیم ملی فوتبال ایران، سیاست و بازیکنانی که دغدغه سرافرازی ملت را داشتند موج می زد.برای بازیکنان تیم ملی در دو طیف عامه و شاخص، سیاست، زبان بازی آنان بود. سیاست غول و اژدها نبوده و نیست. هر رفتار روزانه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، ورزشی مردمان، دارای نشانه های سیاسی است!
دو- سه شنبه ۲۲ شهریور ۱۴۰۱ برابر با ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۲ ، مهسا (ژینا) امینی دختر ۲۲ ساله که از سقز به قصد دیدار با اقوام اش همراه خانواده اش به تهران سفر کرده بود، در ایستگاه مترو حقانی تهران بدون هیچ دلیل و علتی و به گفته گزمه ها و چماقداران گشت ارشاد، به خاطر عدم رعایت حجاب، بازداشت و به مقر این گشت در خیابان وزرا تهران برده می شود. روز جمعه ۲۵ شهریور خبر مرگ این دختر نازنین و رعنا منتشر می شود. از روز شنبه ۲۶ شهریور، تاکنون، ایران غرق در خون، اعتراض، و مطالبه سرنگونی نظام جمهوری اسلامی ایران است. در این چند روز آسمان ایران سیاه پوش و رنگ عزا سراسر کشور را فرا گرفته است.
در روز ۱ ماه مهر ۱۴۰۱ برابر با ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۲ تیم فوتبال جمهوری اسلامی ایران، بی تفاوت از این اتفاق و روی داد مهم انسانی و نقض آشکار حقوق بشر، در اطریش اردو تدارکاتی بر پا می کند. بازیکنان این تیم در برابر تیم اوروگوئه قرار می گیرند و با یک گل حریف خود را مغلوب می کنند. در جریان به ثمر رسیدن گل از بازیکنان داخل زمین تا ذخیره ها به شادمانی و خوشحالی می پردازند! بی تفاوت و بی اعتنا به خیزش مردم و بی خیال در همدردی با ملتی که در آتش میسوزد و در خون می گرید!
سه- در سال ۱۹۸۱ و در دوره‌ی منتهی به پایان دیکتاتوری نظامی برزیل، جنبش “دموکراسیا کورینتیانا” در فوتبال برزیل و به رهبری بزرگترین و تحصیلکرده ترین بازیکن برزیل و جهان، سوکراتس و چند بازیکن دیگر تاسیس می شود. هدف و نقشه راه مشخص می شود: نقشه‌ای انقلابی برای دموکراتیک کردن یک باشگاه فوتبال و تغییر جامعه برزیلی از طریق فوتبال بود. سوکراتس در برزیل، وقتی که هنوز شخص دیگری برای این رهبری در ورزش و فوتبال نبود، تبدیل به یک نماد دموکراسی شد. در اواسط ماه ۲۰۲۲ بعد از گذشت سه دهه، سرانجام، فرانس فوتبال بانی توپ طلا و از نشریات معتبر جهان، یک جایزه جدید معرفی کرده است؛ «جایزه سوکراتس»، جایزه جدیدی از سوی فرانس فوتبال است که هدف آن از تجلیل از فعالیت‌های خیرخواهانه و بشردوستانه فوتبالیست‌ها است. جایزه ای با عنوانی فراتر از مرزهای ورزش و به نام دموکراسی و آزادی‌خواهی! از مارادونا، از رشفورد و یا از اریک کانتو و توماس هلستروم و …نمی گویم که اکثریت هواداران فوتبال، زندگی ورزشی،سیاسی و خیرخواهانه آنان را در حافظه دارند.هر چند شما را نمی دانم! سوکراتس را می‌توانیم یک انسان و ورزشکار کامل بدانیم؛ او یک فوتبالیست درجه یک، نوازنده، پزشک و از همه مهم‌تر، آزادی‌خواه بود. الگوئی برای دموکراسی و عدالت.
چهار- سخن با شما اعضای تیم فوتبال جمهوری اسلامی ایران:
نمی دانم آیا تاکنون نام حبیب خبیری را شنیده اید؟ شاید تاکنون نام فروزان عبدی، کاپیتان تیم ملی والیبال زنان ایران را نشنیده باشید. مهشید رزاقی، بازیکن تیم المپیک فوتبال ایران چی؟ آیا وی را می شناسید؟ یک بار از خودتان سئوال کرده اید که پرویز قلیچ خانی یا مصطفی عرب کجا زندگی می کنند و چرا در ایران نیستند؟ نمی خواهم زیاد به راه دور بر گردم، هر چند برای ایرانیان عاشق آزادی و خواهان دموکراسی، این را ها دور نیست! شاید از دو سال گذشته نام نوید افکاری را به خاطر داشته باشید! آیا از خودتان پرسیده اید که کدام قهرمانان ورزش ایران در خارج مقیم هستند و چرا؟ یا کدام قهرمانان و پهلوانان ملی ورزش ایران در خارج از ایران دفن شده اند؟ سئوال می کنم: شما مکتب شاهین را می شناسید؟ اینجا، نیازی نمی بینم که لیست ورزشکاران و قهرمانانی که توسط جمهوری اسلامی ایران، زندانی، شکنجه و اعدام شدند را ردیف کنم. چون مطلب طولانی خواهد شد.
شما چه کاره هستید؟
به تصاویر خوب نگاه کنید: عکس بالا سمت راست نفر چهارم از همین سمت فروزان عبدی کاپیتان تیم ملی والیبال ایران است که توسط جمهوری اسلامی اعدام شد. تصویر پائین حبیب خبیری، یکی از بازیکنان تیم ملی و کاپیتان تیم ملی جوانان است که توسط جمهوری اسلامی ایران اعدام شد. تصویر سمت چپ هم مهسا امینی است که به جرم زن بودن به مرگ اجباری محکوم شد.
بدانید، یکی از مقاصد اصلی انسان، کسب قدرت سیاسی برای تاثیرگذاشتن در جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، است. راه‌های زیادی برای کسب قدرت سیاسی هست ولی همه آنها به نتیجه یکسانی ختم می‌شوند: قدرت سیاسی، محبوبیت ایجاد می‌کند و محبوبیت، قدرت سیاسی. بازیکنان فوتبال با داشتن محبوبیت، قدرت سیاسی شگفت‌انگیزی دارند؛ چون رسانه‌ها به هر کلمه‌ای که می‌گویند دقت می‌کنند. مقدار شنیده شدن و تاثیر پیام‌شان علاوه بر مقام‌شان در جایگاه بازیکن، به محبوبیت تیم‌شان نیز، بستگی دارد. من می دانم که ۹۹ درصد رسانه های ورزشی جمهوری اسلامی دکه ها و حجره هائی بیش نیستند. می دانم که انجمن نویسندگان، خبرنگاران و عکاسان ورزشی جمهوری اسلامی در اختیار و کنترل ماموران امنیتی نظام است، که پادوهای زیادی را نیز در خارج از کشور به کار گمارده اند تا روی افکار و ذهنیت شما تاثیر منفی و تخریبی بگذارند. اما، باید شما متفاوت از این ها باشید.
به خودتان باور کنید، که بازیکن فوتبال یک شخصیت ملی است. کسی است که بسیار شناخته شده است و حرف اش حتی از دبیرکل سازمان ملل متحد و یا پادشاه و رئیس جمهور یک کشور، بیشتر شنیده می‌شود. شما می توانید از قدرت سیاسی که در نزد و در وجود شما هست ولی آن را باور ندارید، به اندازه و قواره خودتان در تغییرات جامعه تان به سوی بالندگی و بیشرفت سهیم باشید.
شما پیروزی یا شکست را در ۹۰ دقیقه بازی و یا وقت اضافی نبینید. فوتبال تمام می شود، اما زندگی ادامه دارد و پیروزی و شکست تان را در پیروزی های اجتماعی و همکاری و همرای با اقشار مختلف کشورتان ارزیابی و به سنجش گذارید.
به یاد داشته باشید که: وقتی دوران نظامی برزیل به پایان رسید، جنبش «دموکراسی کورینتیانس» متوقف نشد. اندکی قبل از انتخابات عمومی در سائوپائولو در سال ۱۹۸۲، بازیکنان با چاپ عبارت “Dia ۱۵ vote” «در روز پانزدهم رأی بده» روی پیراهن هایشان، توده‌های مردم را برای استفاده از حق رأی تحریک کردند. در آن زمان مقامات برزیل اعتراض کردند و از بازیکنان فوتبال خواستند به جای سیاست به امور فوتبالی بپردازند و سیاست را به اهل اش بسپارند. اما، پاسخ با شعار سیاسی Ganhar ou perder mas com همراه بود به این معنا که (مهم نیست پیروز باشی یا بازنده، بلکه مهم این است که دموکراسی باقی مانده است) با این حال، این تیم توانست در دو سال پیاپی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳ قهرمان جام سائوپائولو هم شود.
همه فوتبالیست ها سوسیالیست هستند
فوتبال یک ورزش سوسیالیستی است. از نظر مالی، برخی دستمزد و پاداش بیشتری نسبت به دیگران دریافت می کنند، اما از منظر فوتبالی، برای ۹۰ دقیقه، و بیشتر صرف نظر از اینکه لیونل مسی هستید یا علی کریمی، همه شما برای یک هدف کار می کنید! کار جمعی در زمین با ابتکار و خلاقیت های فردی در انسجام کار گروهی و جمعی.
تعدادی ازشما بعد ازبازی اینستاگرام تان را سیاه کرده اید. اما این نه تنها کافی نیست، بلکه این ذهنیت را ایجاد کرده و می کند، که رنگ سیاه را به ایام سوگواری اربعین نسبت می دهد و ارتباطی به مهسا امینی و خیزش مردم ایران ندارد!
مگر علی کریمی و چند بازیکن دیگر در حمایت از ملت و در جریان جنبش سبز در آخرین بازی انتخابی جام جهانی ۲۰۱۰ در سئول کره جنوبی مچ بند سبز نبستند؟ نظام جرات برخورد حذف آنان را نداشت زیرا ورزشکاران ملی یک شخصیت بین المللی اند!
پس در میدان اجتماعی و کار زار سیاسی و انسانی ،هر یک از شما می توانید-سوکراتس- وطنی باشید! در تاریخ خونبارمان، فرزندان بسیاری از مردم ما در خون خود غلتیده‌اند و مادران بسیاری داغدار شده‌اند. ادبیات خون و خونریزی را باید از فرهنگ این سرزمین ریشه‌کن کنیم، برای همیشه! دیگر بس است!
نترسید و با مردم همراه شوید! برای بازی سه شنبه با سنگال اطلاعیه همبستگی با ملت صادر کنید! نترسید، نترسید، نترسید!!
