همزمان با ادامه اعتراضات سراسری مردم ایران علیه جمهوری اسلامی، این مبارزات در خارج از کشور بازتاب بیشتری می یابد و سیاستمداران به خاطر «بی عملی» و «بی توجهی» نسبت به آن زیر فشار قرار می گیرند.
«برلینر سایتونگ» روزنامه ای در که در برلین منتشر می شود، روز دوشنبه در تفسیری پیرامون رفتار دولت آلمان نسبت به جنبش اعتراضی در ایران نوشت:
اعتراضات زنان در ایران می تواند فرصتی عالی برای اجرای سیاست خارجی فمینیستی باشد. دلیلی وجود دارد که این اتفاق نمی افتد.
به نوشته ی این روزنامه، این روزها بار دیگر در حال تجربه قدرتی هستیم که جنبش های فمینیستی می توانند در رسانه های اجتماعی آزاد کنند. در حالی که سال گذشته این هزاران تن از زنان بلاروس بودند که برای آزادی و دموکراسی به خیابان ها آمدند، اکنون این زنان ایران هستند. آنها را می توان در اینستاگرام، تیک تاک و توییتر دید که موهای خود را با قیچی خانگی کوتاه می کنند. آن ها را می توان دید که روسری های خود را بر می دارند و از سوی جمعیت معترض تشویق می شوند. اینها نشانه های همبستگی با مهسا «جینا» امینی زن کُردی است که جمعه گذشته توسط پلیس اخلاقی کشته شد. این اعلان جنگ علیه رژیم وحشی ای است که بیش از چهل سال است به زنان می گوید چگونه لباس بپوشند.
شاید همانطور که بسیار در جامعه آلمانی-ایرانی شنیده می شود، این آغاز یک تغییر بزرگ باشد. شاید همانطور که یکی از فعالان در اینستاگرام نوشت، ایران اولین کشوری در جهان باشد که از طریق یک انقلاب فمینیستی به آزادی دست می یابد. امیدها زیاد است.
اما این مبارزه زنان تنها زمانی می تواند موفقیت آمیز باشد که مردم این کشور از زنان دفاع کنند: در خیابان ها و پشت میز مذاکره. هرکسی که این روزها در راهپیمایی های زنده یاد مهسا امینی با فعالان گفتگو می کند نه تنها شاهد خشم زیاد آن ها از رژیم ایران است، همچنین یک ناامیدی و نارضایتی بزرگ از سیاستمداران آلمانی و پیش از همه، بائربوک وزیر امور خارجه و صدراعظم شولز را شاهد است.
در همان وقتی که زنان در ایران شجاعانه‌تر از همیشه با ظلم مبارزه می‌کنند، بائربوک، بنیان‌گذار سیاست خارجی فمینیستی، در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک بیش از چند کلمه رقیق همبستگی به زبان نیاورد. صدراعظم شولز که بیش از ۱۵ دقیقه قبل از تشکیل سازمان ملل در مورد «نقطه عطف» صحبت کرد، یک جمله نیمه تمام درباره وضعیت ایران بیان نکرد، آن هم در حالی که ابراهیم رئیسی رئیس جمهور ایران در همان مراسم حضور داشت.
حقوق بشر اولویت اصلی آلمان نیست
جو بایدن صراحت بیشتری داشت. رئیس جمهور آمریکا در مراسمی که در آن لحظه بزرگترین مراسم جهان بود، گفت: «امروز ما در کنار زنان شجاع ایران که برای حقوق اولیه خود تظاهرات می کنند، ایستاده ایم. البته آمریکا و ایران با هم دشمن هستند و احتمال وقوع جنگ بین دو کشور مدام مطرح است.
آلمان مهمترین شریک تجاری ایران در اتحادیه اروپا است. در تئوری، شولز و بائربوک اهرم قدرتمندی برای بهبود وضعیت زنان در ایران در دست دارند. اما آن ها نشان می دهند منافعی وجود دارد که بر حقوق بشر برتری دارد. مثلا احیای توافق هسته ای. همین ماه گذشته، اتحادیه اروپا یک پیشنهاد مصالحه برای حفظ توافق ارائه کرد. ایران هنوز واکنشی نشان نداده است. کاملاً ممکن است که آلمان تا آن زمان نخواهد با صاحبان قدرت در تهران درگیر شود.
و بنابراین این روزها یک سوال مطرح می شود: آیا سیاستمداران غربی در برخورد با یک نظام استبدادی دوباره اشتباه می کنند؟ آیا باز هم حقوق بشر را به نفع روابط دیپلماتیک کنار خواهند گذاشت؟ ما در حال حاضر عواقب چنین نگرشی را در مکانی کاملا متفاوت می بینیم: در خیابان های مسکو، جایی که گفته می شود تظاهرکنندگان علیه جنگ در اوکراین و خدمت سربازی به خیابان می روند.
