حرکت پرتوان و سراسری زنان و جوانان شجاع ایران زمین در اعتراض به قتل ژینا (مهسا) امینى، خیابان‌هاى ایران را فتح و پایه‌های حاکمیت جمهوری اسلامی را به لرزه درآورده است. این جنبش ملى کلیت نظام را به چالش کشیده و می‌رود تا آن را سرنگون سازد.
در پشتیبانى از این انقلاب سرنوشت‌ساز و به ثمر رساندن این مبارزه تاریخى، اقشار و گروه‌های مختلف جامعه ایران از معلم تا کارگر، از کاسب تا بازاری، از دانش‌آموز تا دانشجو، از کامیون‌داران تا اتوبوس‌رانان، همه و همه در تب و تاب تدارک اعتصاب و دست کشیدن از کار هستند تا پیروزی ملت ایران را رقم بزنند و راه را براى ساختن ایرانى آزاد، سکولار و دموکراتیک هموار سازند. آهنگ این تغییر بزرگ و گذر از حاکمیت جمهوری اسلامی در هر گوشه و کنار کشور عزیز ما به گوش می‌رسد و انعکاس جهانى یافته است.
به منظور حمایت موثرتر از این حرکت، ایجاد هماهنگی لازم میان حوزه‌هاى متفاوت برای حمایت از ادامه اعتراضات و اعتصابات سراسری مردم ایران و عدم همکاری با حکومت ضروری است. امضاکنندگان این بیانیه قدم اول را برداشته و می‌کوشند ضمن هماهنگی با دست‌اندرکاران این کارزار، پشتیبانی جهانی از این انقلاب را هم جلب نمایند.
ما در اولین گام از فراخوان اعتصاب «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران» حمایت میکنیم و از مادران و پدران فرزندانی که سازندگان آینده ایران هستند، درخواست میکنیم که آنان را به مدرسه نفرستند.
شروع اعتصابات سراسری از روز چهارشنبه ششم مهرماه اعلام می‌شود و جزئیات بیشتر آن در اطلاعیه‌های بعدی به آگاهی می‌رسد. امیدواریم همه تشکل‌هاى صنفى، سیاسى، اجتماعى و فرهنگى نیرومند کشور ما به این اعتصابات بپیوندند.
روزها دست از کار می‌کشیم و شب‌ها در کوچه، خیابان، بر فراز بام‌ها، سواره یا پیاده فریاد اعتراض سر می‌دهیم. ایران خانه همه ایرانیان است و بدست همه ما ساخته خواهد شد. زمان آن رسیده است تا براى نجات ایران، فرهنگ و تمدن آن دست بدست همدیگر دهیم.
از همه سازمان‌ها و جریانات سیاسى، شخصیت‌ها و تشکل‌هاى مدنى دعوت میکنیم با این هماهنگی ملى که بنا به حساسیت لحظه، آغاز به کار کرده، همراه شوند.
با یاد ژینا امینی دختر کردستان و فرزند ایران و تمام به خون‌خفتگان راه آزادی
پاینده و سربلند باد ایران
۵ مهرماه ۱۴۰۱
اسامی امضا کنندگان:
تورج اتابکی
فریدون احمدی
فرامرز اصلانی
مهناز افخمی
نازنین انصاری
شاهین براتپور
مهران براتی
مرتضی برجسته (مرتضی)
نازنین بنیادی
خسرو بیت‌اللهی
رضا پهلوی
ابراهیم حامدی (ابی)
محسن سازگارا
کریم شامبیاتی
حسن شریعتمداری
یزدان شهدایی
رضا مریدی
حسن منصور
شاهین نجفی
آذر نفیسی
مسعود نقره کار
عطا هودشتیان
چرا بر خویشتن هموار باید کرد/ رنج آبیاری کردن باغی/ کزآن گل کاغذین روید.
این حق رضا پهلوی ست که در هر نوع فعالیت سیاسی که مایل باشد
مشارکت و برای دست‌یازیدن به هر جایگاه مشروع سیاسی تلاش کند. ما اما به عنوان
فعالان و پیش‌ٰروان سیاسی اگر برای راهی که در پیش می‌نهم درس‌های تاریخ دویست
ساله اخیر کشورمان را به کار نگیریم باید مطمئن باشیم که همچنان در مسیر استبداد درجا
خواهیم زد به ویژه دست‌آوردهای انقلاب را، که به قیمت تمامی رنجها و مصیبت‌های
مضاعفی که جمهوری اسلامی، از زمان برقراری سلطه کامل‌اش، برمردم تحمیل کرده است،
بر باد خواهیم داد.
این
دست‌آوردها یک دوتائی درهمتافته هستند که از مدت‌ها پیش از انقلاب مشروطه در
مجاورت و دادوستد متقابل بوده‌اند و پیوسته به‌عنوان یک مانع تاریخی بر سر راه
تحقق دموکراسی عمل کرده‌اند و تمامی کوشش‌ها برای رسیدن به آزادی و دموکراسی را
نقش بر آب کرده‌اند.
حضوراین دوتایی درهمتافته، نظام پادشاهی و روحانیت، به عنوان موانع تحقق دموکراسی درسراسر تاریخ این دویست سال اخیردر تمامی نهضت‌ها و تلاش‌های آزادی‌خواهانه، از انقلاب مشروطیت گرفته تا جنبش ملی کردن صنعت نفت و انقلاب ۵۷ به عیان دیده می‌شود.
سرانجام، در انقلاب ۵۷ مردم نظام پادشاهی را ساقط کردند. روحانیت اما توانست با بهره‌گیری از مجموعه شرایط موجود داخلی و خارجی و امکانات وسیعی که در اختیار داشت قدرت سیاسی را تصاحب کند و ماهیت ارتجاعی خود و حکومت دینی را در معرض قضاوت مردم قرار دهد و امکان آگاهی به آن را برای مردم میسر کند. گام بلند آگاهی به ماهیت روحانیت و قیام مردم برای سرنگونی حکومت دینی، امروز امکان تحقق دموکراسی، با مرتفع کردن مهم‌ترین مانع تاریخی آن یعنی دوتایی سلطنت ـ روحانیت، بیش از پیش به وجود آمده است.
کوتاه سخن، اگردرهنگامه انقلاب ۵۷ بخشی از چپ پس از انقلاب به حمایت از حکومت روحانیت برخاست و خواه‌ناخواه به تحکیم حکومت دینی یاری رسانید، امروز اما هر اقدامی که پیشاپیش از انقلابِ ناگزیرِ مردمْ منجر به برگشت نظام سلطنتی در جامعه استبدادخیز ما بشود بر مجریان آن بخشوده نیست و اگرکسانی خود را در برابر آیندگان مسئول می‌دانند باید هوشیار باشند که برای بار دوم پا در همان چاله‌ای نگذارند که بعضا بار اول گذاشتند.