به نام قلم و حقیقتی که می‌نگارد
ملت بزرگ ایران
هرچند نویسندگی در زمانه‌ای که بوی عفونت از منجلاب قدرت برخاسته کار عبثی است، هرچند نوشتن در روزگاری که خون بهترین فرزندان این سرزمین، دختر و پسر، بر خاک سرد خیابان شتک زده کار مهملی است، اما تعهد اخلاقی نویسنده به جامعه و واقعیت پیرامونی‌اش نیز اگر اندیشیده، نوشته و ثبت نشود صرفا خاطره‌ای تلخ خواهد شد در ذهن و ضمیر مردمی که آن را با رگ و پی خویش زیسته‌اند یا در آینده صفحه‌ای از کتاب تاریخ خواهد شد.
ما جمعی از نویسندگان مستقل داخل ایران به جد بر این باوریم که ننوشتن و لب فروبستن و کلمه در دهان خوشانیدن سودایی است که اصحاب قدرت و حاکمیت در پی آن هستند. نویسندۀ اخته و قلم‌شکسته نویسندۀ مطلوب حاکمیت است.
ما باور داریم که سانسور و ممیزی مکانیسم خاموش کردن نویسندگان است. سانسوری که از جانب حاکمیت بر قلم‌ها اعمال می‌شود، پیش از آن ذهن و ضمیر نویسنده را به تاریکی برده است.
ما باور داریم از ابتدای تشکیل جمهوری اسلامی در کشور ایران معدود نوشته‌ها و کتاب‌هایی توانسته‌اند واقعیت جامعه ایران را در دهه‌های مختلف بازنمایی کنند.
درواقع آنچه فهم و تولید شده فقط به مدد نمادسازی و استعاره توفیق نشان دادن واقعیت جامعه را داشته است. چه بسیار کسانی که قلم در نیام کردند و خاموشی گزیدند و چه بسیار کسان که با خودسانسوری کلمه را پیش از زاده شدن به محاق بردند.
به همین دلیل ما تصمیم داریم در روز شنبه ۲۳ مهرماه ۱۴۰۱ از ساعت ۱۱ تا ۱۲ روبروی وزارت ارشاد به عنوان مرجع سانسور و ممیزی تحصن کنیم تا نه فقط با شعار دوران‌ساز «زن، زندگی، آزادی» ادای احترامی به خون عزیزمان کرده باشیم و خشونت عریان علیه فرزندان این خاک را محکوم نماییم بلکه انزجار خود را از دستگاه وقیح سرکوب و سانسور نشان دهیم و خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی به‌خصوص اهل قلم و فرهنگ باشیم.
به کنجی نشسته صم بکم سودای خام حاکمان برای نویسندگان است.
جمعی از نویسندگان مستقل ایران
