دیروز ۲۱ دیماه تعداد زیادی از دانشجویان و مردم در تهران دست به اعتراض زدند. به دنبال اعتراف دولت به شلیک موشک به سمت هواپیمای مسافربری که ۱۷۶ نفر سرنشین آن کشته شدند موجی گسترده از التهاب و اعتراض در سراسر کشور در میان مردم برافروخته شد. این نارضایتی عمومی حوالی غروب در مقابل دانشگاه تهران و دانشگاه های صنعتی شریف و امیرکبیر و دانشگاه نوشیروانی بابل تبدیل به اعتراض و سر دادن شعار علیه مسببین این حادثه شد. بلافاصله مردم با ملحق شدن به دانشجویان، اعتراض را به سطح وسیعتری کشاندند. خبرها حاکی از آن است که همزمان در دانشگاه همدان و در خیابان های رشت، اصفهان، مشهد و شیراز مردم با سر دادن شعار علیه دولت و مسئولین دست به اعتراض زده اند.
آبانماه و در پس گرانی بنزین، تظاهرات های گسترده و وسیع سراسری مردم با خشونت و سبعیت هر چه تمامتر از سوی حاکمیت پاسخ گرفت و صدها نفر از جوانان این کشور کشته شدند. هزاران نفر دستگیر و مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. فضای شهرهای کشور به فضایی پادگانی تبدیل شد و با قطع شبکه اینترنت دسترسی مردم به اخبار و اطلاعات به کلی قطع گردید. موج دستگیری ها پس از آن نیز به شکل گسترده تر ادامه پیدا کرد که هنوز از سرنوشت تعداد بسیار زیادی از دستگیرشدگان اطلاعی در دست نیست.
تمامی این سرکوب گسترده تنها در مقابل مطالبه معیشت از سوی مردم صورت گرفت.
شاید تظاهرات خیابانی مردم معترض را بشود سرکوب کرد و مردم را موقتاً به خانه فرستاد اما مگر میشود نان خواهی و پایه ای ترین مطالبات معیشتی جامعه را نیز سرکوب کرده و هیچ پاسخی به آن نداد؟
اتفاقی که می افتد انباشته تر شدن این مطالبات بر بستر خشمی عظیم نسبت به سرکوبگران در لایه های مختلف جامعه خواهد بود.
خشم و نفرتی که از یک سو از فساد و دزدی و رانتخواری های یک سیستم تماماً مافیایی سرچشمه میگیرد و از سوی دیگر که اعتراضات به حق مردمی علیه فقر و فلاکت و بیکاری و گرانی های روزافزون با وحشیانه ترین سرکوب ها روبرو میشود بر حدت و شدت آن افزوده میشود.
در پس اعتراضات اجتماعی آبان و سرکوب گسترده آن، جامعه متحمل فضای شدید جنگی و تهدیدات نظامی تحت تأثیر خطر شروع جنگ بین دولتها شد. فضایی که در اثر جنگ افروزی های دولتها و نیروهایی شکل گرفت که هیچ ارتباطی به جامعه و مردم در ایران نداشته و ندارد و بلافاصله کشته شدن تعداد زیادی از انسان ها در هواپیما توسط پدافند هوایی ایرانی اتفاق می افتد.
حاکمیت بدون اعتنا به فقر و فلاکتی که به آحاد جامعه تحمیل کرده است نه تنها کوچکترین پاسخی برای خواست و مطالبات مردمی قائل نیست بلکه روز به روز بر دامنه تعرض به زیست و معیشت و امنیت زندگی ساکنین این جامعه می افزاید و اینجاست که مردم به تنگ آمده به خیابان آمده و اعلام می کنند که ” کشته ندادیم که سازش کنیم” .
قطعاً این موج عظیم تحول خواهی در جامعه را سر باز ایستادن نیست و سرکوبگری و کشتار مردم معترض تنها می تواند به صورت مقطعی جنبش عظیم مردمی را ساکت کند و هر بار و هربار سریعتر و گسترده تر از دفعات قبل سر بر خواهد آورد تا چنان تغییرات بنیادینی در جامعه رقم زند که کل مناسبات اجتماعی متحول گردد.
طبقه کارگر در رأس جنبش عظیم مطالباتی مردم ایران علیرغم تمام سرکوب و کشتار تا تحقق کامل مطالبات معیشتی، اجتماعی و طبقاتی خویش از پا نمی نشیند.
شروع دور جدید اعتراضات مردمی اینبار از سر خونخواهی و اعتراض به کشتار و موج گسترده ی دستگیری ها و زندانی کردن مردم سربرآورده است و این نشان می دهد که سرکوب و ارعاب و کشتار دیگر نمی تواند جنبش عظیم اعتراضی جامعه را به محاق ببرد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران- بیست و دوم دیماه نود و هشت
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت