تیم ملی! سپر خامنه ای در برابر اعتراضات نباشید، با مردم همراه شوید – هما کلهری

علی کریمی ، علی دایی و دیگر فوتبالیست های مردمی که از ارعاب و تهدید رژیم در کوچه پس کوچه های فدراسیون فوتبال آگاهند، راهی برای جلوگیری از سقوط تیم ملی در میان عبای خامنه ای بیابید. تیم ملی را به آغوش مردم بازگردانید. پیروزی یا شکست بعدی  پتانسیل آن را دارد که به بزرگترین تظاهرات ضد حکومتی تبدیل شود.

پیروزی تیم ملی ایران در یازدهمین هفته اعتراضات سراسری اگرچه دعدغه خیلی ها نبود اما دوگل ایران در آخرین لحطات پس از شکست مفتضحانه قبلی اگرجه فریاد شادی به دنبال نداشت اما بی شک برقی در چشمهای غمگین هر ایرانی می انداخت.

پیش از مسابقات، ویدیویی دست به دست می شد پیامش استفاده دیکتاتورهایی چون هیتلر، موسولینی، فرانکو و خامنه ای ازفوتبال به منظور استحکام پایه های قدرتشان بود. این که کدام کشور در جهان هست که از فوتبال یرای تقویت پایه های اقتصا دی و سیاسی خود استفاده نمی کند در این ویدیو مجهول می ماند. این که سید علی خامنه ای را که زورش فقط به مردم خودش می رسد را در ردیف هیتلر و موسیلینی که نه فقط با مردم کشورهای خوشان که رویای قتح جهان داشتند بگذاریم نوعی بزرگنمایی  بی پایه و باد کردن اوست که موضوع این بحث نیست.

جمعه خونین زاهدان ،اتش گشودن بر مردم و نخستین حضور یکپارچه  زنان بلوچ در اعتراضات،  ادامه درگیری های کردستان ، خبر قدیمی ماه گذشته مبنی بر کشته شدن مستشاران نظامی ایران در اکراین با منبعی متفارت  وانعکاس بازداشت وریا غفوری تیتر برخی رسانه های فارسی زبان،  کانالها و پستها میل و رغبت به فوتبال را کمرنگ می کند.  

تصویر  کی روش مربی پرتغالی تیم  بر این عصبانیت ها دامن می زد. کسی که بی لیاقتی در باخت ۶ تایی را همچون اربابش گردن دژمن انداخت. مربی که  نه تنها هیج تلاشی برای همراه کردن تیمش با مردم نکرد، بلکه با ادبیات رژیم به انگلیسی برای تماشا گران تعیین تکلیف می کرد .

خبر می رسید که حکومت، قطر را وادار کرده تا از ورود  برخی پرچمها و نشانه ها جلوگیری کنند. خبر می رسید سپاهی ها و بسیجی ها با خانواده هایشان به عنوان پاداش سرکوب وارد استادیوم می شوند تا شعار های علیه رژیم را کمرنگ کنند.

زیر سایه این خبرها سرود ایران پخش می شود و فوتبالیستها سرود می خوانند. آب سردی از ابتدا، بر سر مردم ریخته می شود. اگرچه بار قبل که نخواندند نه تنها مورد حمایت قرار نگرفتند، بلکه بی شرف هم خوانده شدند. شاید هم به همین دلیل  نخواسته اند با لب فروبستن، هزینه فشار بر خود را افزایش دهند.

دو گل دردقایق آخر، تحسین هر تماشاگر را در پی داشت. فضای درگیر ذهنی هر بیننده را برای مدتی هر چند کوتاه  تغییر می داد، دلت می خواست فریاد شادی سر دهی که یادت می آید به چشمهای مهرشاد،  غزاله، ایلار وکیان و ۶۰ کودک کشته شده دیگر . بغض می کنی. معلق بین دو سوی قطب غم و شادی. همکار و دوست و همسایه غیر ایرانی تبریکت می گویند و فقط نگاه می کنی.

ورزشکاران را می بینی که مست غرور پیروزی در زمین به هر سو می دوند. هیچ حرکتی نمادین که مرهم زخمهای مردم نمی شود، نمی بینی. شادی حتی برای لحظه هایی کوتاه هم محو می شود.

پیروزی ایران خبر اول اخبار ورزشی جهان و مورد بحث مفسران ورزشی شبکه های جهان بود اما رسانه های معترضان یا بی اعتنا از آن گذشتند، یا بعضا خبر کوتاه سوم یا چهارم قرار دادند. تعدادی هم تیم ملی را تیم ملایان یا تیم خامنه ای خواندند و اساسا به تحقیر آن پرداختند.

طراحان تحریم فوتبال ، تیم ملی با همه قابلیتها ومحبوبیتش را در آغوش خامنه ای انداختند و از فضای شادی پس از پیروزی برای پیشبرد اعتراضات استفاده نکردند. می شد به جای غریو شادی سرکوبگران فریادهای مرگ بر خامنه ای در خیابانها طنین اندازشود. سرکوبگران نمی توانستند به مردم شلیک کنند. چنان چه عده زیادی از جوانان شجاع با فریاد وریا غفوری در خیابانها حاضر شدند.

در شرایطی که حتی رسانه های رسمی پروپاگاندای رژیم از چاپ تصاویر زنان بی حجاب و تی شرت پوش و ترک موتور ، استفاده تبلیغی می کنند، جرا معترضها به توصیه برخی چهره های اپوزسیون در خانه ماندند و  خیابانی که ۷۰ روز در اختیار معترضان بود، را به محل عربده شادی یونیفورم پوشان شیطانی واگذار کردند تا  سرکوبگران مست باده خونین درخیابانها شیرینی پخش کنند.

عده ای چنان بر طبل بیگانگی با تیم ملی می کوبند گویی فراموش کرده اند تا همین چند ماه پیش باز شدن در استادیومها برای زنان و حضور آتان در ورزشگاهها یکی از مهمترین مبارزات زنان تلقی می شد. آیا آن روزها فدراسیون فوتبال ما به دست نلسون ماندلا اداره می شد؟ آنهایی که تیم ملی را تیم خامنه ای می خوانند، چرا زنان را تشویق به دیدن عروسکهای خامنه ای می کردند؟ آیا رژیم پیش از این جنایت نکرده بود  که حالا تیم ملی را از آغوش ملت به زیر عبای رهبرودولت  می رانید؟

ایا سحر خدایاری دختر آبی که این روزها حایش به شدت خالی است ، برای تماشای همین فوتبال به زعم شما حکومتی خود را آتش نکشید؟

آیا بهتر نیست ازتمام ظرفیتهای قوی فوتبال برای پیشبرد اعتراضات  استفاده کنیم. فراموش نکنیم تیم ملی با زور و تهدید و ارعاب همچون سایر مراکز کشورتوسط  رژیم به گروگان گرفته شده و ورزشکاران را به اجبار تابع قوانین فردی دیکتاتوری می کند.

از یاد نبریم رامین رضاییان گل را به مردمی تقدیم کرد که رنج می کشند. همه سعی اش این بود که ذره ای مردم را خوشحال کند.

فراموش نکنیم چهره های موثری که شجاعانه در اعتراضات کنار مردم ایستادند، جون علی دایی، حسین ماهینی، وریا غقوری، مهدی مهدوی کیا، جواد نکونام، کریم باقری و سردار آزمون و  از دل  همین فوتبال به  دلیل همراهی با مردم محبوبیت  یافته اند.

واضح و روشن است که خامنه ای و ولایتش به شدت تنها مانده اند، تا جایی که دست به عبای خاتمی و اصلاح طلبها شده اند. اوبا استفاده از تمام امکانات کشور قصد دارد حمله را از سمت خود به سوی تیم ملی ببرد. اینجاست که باید اندک هشیاری به خرج دهیم و اجازه ندهیم که دیکتاتور از تیم ملی به عنوان سپر استفاده کند.

علی دایی در حبس خانگی و محروم از اینترنت است. است علی کریمی که این روزها چهره موثر تاثیر گذار در حد رهبری جنبش از دل تیم ملی بیرون آمده. تیم ملی با هزینه و بودجه مردم ایران به وجود آمده است. . اجازه ندهیم رژیم با ارعاب و تهدید و ترفند آن را از ما برباید و هم چون سایر ارزشها و داشته هایمان به نماد خود تبدیل کند.

 سکوت معنا دار علی کریمی در این روزها نشانه چیست؟ اوساز و کار سیستماتیک مافیای ورزش فوتبال را می شناسند و مردم به او امید بسیار بسته اند،  چرا راهی برای جلوگیری از دو فطبی شدن مردم به وسیله فوتبال نمی یابد.  این بزرگواران همیشه مرهم دلهای زخمی مردم بوده اند، کاش آنها که با نپذیرفتن دعوت فیفا به قطر نرفته اند به مردم بگویند آیا می توان تیم ملی را از چنگال سرکوبگران به آغوش ملت باز گردانید؟ ایا راهی و امیدی برای بیرون کشیدن تیمی که قهرمانی می کند، از مرداب حاکمان  در  طول جام حهانی قطرهست ؟ چگونه می شود، از فرصتهای جام جهانی به جای انزوا برای پیشبرد اعتراضات استفاده کرد؟

چاپ کن