سپیده قلیان فعال دانشجویی و کارگری که مدتی در زندان قرچک ورامین زندانی بوده است، در سلسله توییت هایی وضعیت بند هفت زندان قرچک ورامین را چنین توصیف کرده است:
ظرفیت بند تا ۳۸۰ نفر است اما با روی کار آمدن ابراهیم رئیسی تعداد زندانیان بیشتر از این هم شد. پرونده‌سازی به صورتی سیستماتیک و با تاکید و توجهی بیش از پیش، به بخشی از پروسه‌ی سرکوب زنان تبدیل شد. بند۷ قرچک مصداق اصطلاح «بازار شام» است. ترکیبی از زندانیان قتلی، جرائم خاص (حمله مسلحانه) و زندانیانی با عنوان اتهامی “فساد و فحشا”.
با ورود ابراهیم رئیسی به قوه قضاییه، طرح «مبارزه با فساد و فحشا» راه افتاد و زنان بسیاری با اتهامات واهی بازداشت شدند.
پیش‌تر با کارهایی نظیر تعهد گرفتن معمولا زنان با این عنوان اتهامی وارد زندان نمی‌شدند اما حالا قضیه فرق کرده است. با عناوین عجیب و غریبی که زنان را راهی زندان قرچک می‌کنند، عملا هر زنی یک مروج بالقوه‌ی فساد و فحشا است
در پرینت حکم دختری نوشته بودند: فساد و فحشا از طریق بستنی خوردن به صورت شهوت‌انگیز در خیابان! عنوان اتهامی دختر متولد ۸۰ این بود: ترویج فساد و فحشا از طریق عکس گرفتن بدون روسری در خیابان! وثیقه‌های سنگینی که برای این زنان بریده‌اند هم قابل توجه است
مریم به خاطر مانتوی جلو باز، به خاطر عدم تامین وثیقه، ۶ ماه منتظر وقت رسیدگی دادگاه بود. زندانیان قتلی به خاطر اینکه مدت مدیدی را در زندان می‌گذرانند گاه دست‌آویز خوبی برای زندانبان‌ها می‌شوند. قصد ندارم از زندانیان متهم یا مجرم به قتل هیولا بسازم. آنها خودشان قربانی همین سیستم کثیف قضایی و سرکوب چهل دهه‌ی زنان هستند. اما در قرچک اوضاع فرق می‌کند. بعضی از آنها تبدیل به بازوی سرکوب می‌شوند و زندان‌بان به کمک آنها به سرکوب قوت می‌بخشد.
تصور کنید زندانیانی که به خاطر مانتوی جلو بازشان عنوان “ترویج فساد و فحشا” را با خود یدک می‌کشند، در بین زنانی با عنوان اتهامی قتل چه فشاری را تحمل می‌کنند. کتک خوردن و تحقیر با کلماتی مثل جنده ، تنها قسمتی از رنج این زنان است.
سیستم سرکوب عامدانه از طریق زندانیانی که خود قربانی نابرابری جنسیتی هستند، سرکوب علیه این زنان را دو چندان می‌کند.
سحر خدایاری (دختر آبی) با عنوان اتهامی ترویج فساد و فحشا از طریق حضور در محیط های مردانه (دقیق‌ش یادم نیست) به بند۷ قرچک آورده شد.
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت