شورای مستقل کارگری، تنها بستر دخالتگری کارگران و داشتنش حق بی قید وشرط همه کارگران برای دفاع از حقوق و مطالبات جمعی شان است، بلندگوی اعتراض و نپذیرفتن کارگر و قد علم کردن در برابر هر چیزی ست که کار ونان و زندگی شان را به مخاطره میاندازد
یک دولت و یک قدرتِ بزرگ ضد کارگری در هفت تپه و حتی علنا” دارند در کنار و همراه کارفرما علیه کارگران اقدام میکنند.
از فرماندار و دادگاه و امام جمعه، تا نیروی قشون وامنیتی ها و گماشته هایشان در کارخانه و مجتمع، همگی به جان و سفره کارگران وخانواده هایشان چنگ انداخته اند.
سالهاست که کارگران هفت تپه دارند برای نان سفره و زندگی شان میجنگند، سالهاست که برای تغییر «فقرِ زندگئ» که بر سرشان آوار کرده اند دارند مبارزه میکنند و همیشه مسببان این وضع قشون سرشان ریخته اند و سعی کرده اند با هزار ترفند و تهدید و گروکشی نان و زندان و اخراج، کارگران را عقب بزنند و همان اقدامات و قوانین ضدکارگری شان را پیش ببرند.
اعتصابات قدرتمندِ اعتراضی را به زور قشون و شکنجه و زندان عقب زدند و کوره های کارخانه را به قدرت سرنیزه، خودشان روشن کردند.
کارفرما که خودش عرضه سرکوب و پاسخ به کارگران را نداشت، همه سهم بران از استثمار وغارت و همه نهادها و کسانی که سبیل شان با فقر کارگران چرب میشود و متولی و مدافع وضع موجوداند، روبروی کارگران و مطالبات شان به صف شده اند.
شورای واقعی و مستقل از حکومت کارگران در هفت تپه را منحل اعلام کردند و نمایندگان انتخابی شان را گرفتند و بردند کتک زدند و حبس شان کردند، برای کارگران پرونده خودساخته امنیتی درست کردند و مزد و کار و جان شان را به گرو گرفتند، نان ِ فرزندانشان را از سفره هایشان برداشتند و شمشیر اخراج بالای سرشان گرفتند.
اول میآیند کارگران را میزنند و شورای خودِ کارگر را منحل میکنند و بعد خودشان یک «شورای ضدکارگری اسلامی» با مشتی نادان و خودفروخته میسازند و میگویند حالا بیائید به اینها که ما میگوئیم رأی بدهید تا هر وقت دلمان خواست به نفع کارفرما و مشتی مفتخور روزگارتان را سیاهتر کنیم.
(البته با این صراحت نمیگویند و میگویند این تنها شورای قانونی ست و همین که هست).
اینکه یک مشت امنیتی و نهادهای دولتی و کارفرما یک جمعی از خودگماشتگان و خبرچینان درست کنند و اسمش را بگذارند «شورای اسلامی کار»، یعنی جمعی از خودشان که یک سرش به کارفرما، یک سرنخش به امنیتی ها و یک سر دیگرش به نهادهای دولت و اداره کار بی خاصیت باشد، براستی که چنین«شورای اسلامی» برازنده اردنگی کارگران است.
کدام شرافت کارگری و فهم انسانی ست که ضدکارگری ترین و ضدانسانی ترین جمعی که قرار است مدافع منفعت کارفرما و خوشایند همه مفتخوران و نوکر صفتان باشد و همیشه مانند چماقی بر سر کارگران بکوبندش ، به نام «شورای کارگران» خطابش کنند و به رسمیت بشناسند.
شورای واقعی کارگری محل اعمال اراده و تصمیمات خود کارگران است، ابزار اعتراضی و پیشبرد خواست های کارگران است، این شورا از درون مجمع عمومی همه کارگران، از درون مطالبات برحق و از کار وزندگی کارگر بیرون میآید و نه از صندوق همدستی مشتی زورگوی غارتگر و فرصت طلبان بزدل، کارگر فروشان و یا متوهم!
آنها که ناخواسته و نا آگاهند، دارند اشتباه میکنند! و منفعت کارگران چیزی نیست که نتوان فهمید!
شورای مستقل کارگری، تنها بستر دخالتگری کارگران و داشتنش حق بی قید و شرط همه کارگران برای دفاع از حقوق و مطالبات جمعی شان است، بلندگوی اعتراض و نپذیرفتن کارگر و قد علم کردن در برابر هر چیزی ست که کار ونان و زندگی شان را به مخاطره میاندازد.
همین کسانی که امروز میخواهند «شورای اسلامی کار» این ابزار مفتخوران و کاسه لیسان را بر گُرده کارگران بگذارند دارند کارگران معترض به مسببان فقر و زورگوئی، شریف ترین کارگران هفت تپه را به دادگاه و محاکمه میبرند، کارگران و نمایندگان انتخابی شان را به شکنجه و حبس و اخراج کشانده اند و با قطع معاش،زندگی خانواده هایشان را سیاه تر کرده اند. میخواهند شکست شان دهند.
تلاش و مبارزات کارگران هفت تپه، همچون کارگران فولاد، هپکو و…، سَمبُل اراده، دخالتگری و اعمال قدرت همه کارگران و اردوی مزدی کار در این سرزمین برای بهبود معاش و تغییر وضعیت موجود است. برای همین است که یک دولت و یک قدرت بزرگ از همه متولیان و مدافعان این بربریت سرمایه داری در کنار کارفرما و مشتی مفتخور و خائنِ به کارگران به یک صف شده اند و همه ظرفیت ضدکارگری شان را به کار گرفته اند.
تعرض به کارگران هفت تپه، تعرض سازمان یافته به همه جنبش کارگری ایران است.
با ساختن و جلو آوردن «شورای اسلامی کار» میخواهند دستآوردها و پیشروی مطالباتی و قدرتِ اتحاد کارگران هفت تپه و جنبش کارگری بطور کلی را شکست دهند و به عقب ببرند. برای کارگران و همه زحمتکشان بردگی مزدی، «شوراهای اسلامی کار» یادآور چهار دهه سرکوب، خبرچینی و خیانت به منفعت کارگران و همراهی با اهداف کارفرمایان و دولت و نهادهای ضدکارگری ست، لجنِ سرتا پای ماهیت و ساختار شوراهای دست ساز حکومتی – کارفرمائی با هیچ توجیهی به منفعت و دردِ کارگران نخواهد خورد و نانی بر سفره شان نخواهد گذاشت.
هر گونه دعوت به مشارکت و رسمیت دادن به «شورای اسلامی کار» اگر از سوی نا آگاهانِ «خیرخواه» خاک پاشیدن بر چشمان کارگران و سفره های نان شان باشد، بطور قطع از سوی فرصت طلبان ِشیاد، برای سهم بردن از غارت و سرکوب کارگران خواهد بود.
«شوراهای اسلامی کار»، برازنده اردنگی از سوی کارگران است و باید جارویشان کرد.
زنده باد شوراهای مستقل کارگری
منبع: کیانوش، کارگر پروژه ای – تلگرام
