با توجه به اینکه جمهوری اسلامی هر روز شکلی از سرکوب را به کارنامه ی خود اضافه می کند و طی ماهها و هفته های اخیر حملات شیمیایی به مدارس دخترانه یکی دیگر از اقدامات جنایتکارانه سیستماتیک نظامی است که در آن امکان هیچ گونه اصلاحی وجود ندارد، ضرورت ایجاد تشکلات و سازمانهای دانش آموزی بیش از همیشه به چشم می آید. این ضرورت اما بر پایه ی واقعیتها و پتانسیل عظیمی است که در درون جامعه موج می زند. ما شاهد آن هستیم که پس از قیام مردم، مبارزه و مقاومت آنها اشکال دیگری به خود گرفته است و این مسئله در مورد دانش آموزان هم صدق می کند.
در برخی از شهرها تشکلات دانش آموزی اعلام موجودیت کرده است و امضای آنها برای فراخوانهای مشترک، پخش کردن پلاکارد و اطلاعیه، دیوارنویسی و …. نشان از این دارد که بخشی از بدنه ی دانش آموزی به سازمان دهی خود دست زده است. اما این سازمان یابی در نسبت با نیروی عظیمی که در درون دانش اموزان وجود دارد بسیار کمرنگ است. بر کسی پوشیده نیست که صرف نظر از اینکه سالهاست برای جمهوری اسلامی راهی جز سرکوب و تشدید این سرکوبها نمانده است اما اینجا فقط مسئله ی سرکوب دانش آموزان نیست بلکه انتقام از قیام مردمی است که پایه های جمهوری اسلامی را به شدت لرزانده است. بنابراین به جرات می توان گفت که برای سازماندهی هر بخش از جامعه و یا هرجنبشی، همکاری همه جانبه ی مردم ضروری است.
مقاومت و مبارزه در درون مدارس به حدی است که حتی باوجود حملات شیمیایی بازهم نیروهای وابسته به رژیم در مدارس به والدین دانش آموزان گفته اند که کادر آموزشی هیچگونه مسئولیتی در قبال دانش آموزان معترض به عهده نخواهد گرفت. این در حالی است که جدای از به قتل رسیدن چند دانش آموزو مسمومیت بیش از ۵۰۰۰ نفر از آنها، دست کم در شهر شیراز دو دانش آموز دختر به نامهای ستایش داروغه ۱۶ ساله و ستایش امیری ۱۷ ساله روزهاست که در قرنطینه زندان عادل آباد شیراز هستند که تاکنون از هرگونه تماس و ملاقات با خانواده هایشان محروم بوده اند. این شکل از مبارزه دانش آموزان ضرورتا باید به ایجاد تشکلات توده ای منجر شود و این میسر نیست مگر آنکه تمام نیروی فعال، آگاه و رزمنده ای که مسئولیت رهبری این قیام را تاکنون به دوش کشیده اند، بتوانند جنبش را یک قدم دیگر به جلو برده و در میان دانش آموزان ضرورت ایجاد تشکلات دانش آموزان و حتی والدین را به گفتمان مسلط مدارس بدل کند.
از این رو ما همه ی تمام تشکلات، کمیته ها، شوراها و… غیره در سراسر ایران که در طول این ۶ ماه خیزش انقلابی به صورت عملی در میدان حضور داشته اند را فرا می خوانیم که شرایط ایجاد تشکلهای دانش آموزی را فراهم کنیم. و همچنین از جنبشهای دیگری چون دانشجویی، معلمان، جوانان انقلابی، کارگری، زنان و…. می خواهیم که نه تنها در رابطه با حملات شیمیایی به مدراس دخترانه اعلام موضع کنند بلکه نیاز و ضرورت ارتباط و همبستگی این جنبشها را بیش از پیش به گفتمانی رایج درون جامعه بدل نمایند.
زنان مبارز و انقلابی کردستان
جمعی از فعالین حقوق زنان
دانش آموزان انقلابی بوشهر
جوانان انقلابی دزلی
جوانان انقلابی ژاورود
جوانان انقلابی پیرانشهر
کمیته جوانان انقلابی سرخ مهاباد
جوانان انقلابی محلات سنندج
اردیبهشت ۱۴۰۲
البته باید توجه داشت که اعضای این تشکلها را فقط از دانش آموزان بالای ۱۶ سال مجاز است دخالت کودکان کمتر از ۱۶ سال در مسائل سیاسی بطور کلی مجاز نیست و باید در این زمینه به منافع کودکان از هر جنبه با احتیاط برخورد گردد .