ننگت! طناب دار زچه خجلت نمی‌کشی؟
گردن فرازی مردم پر افتخار را
تا کی خیال خام تو اندیشه می‌کند؟
زین راه بسته‌‌ای گلوی هّزار را
این عندلیب جای دگر برکشد نفس
فریاد بلبلان شکند چوب دار را
ننگ بر تو ای‌که به دستور می‌کُشی
هر روزمردمان نجیب دیار را
مرگی چنین اگر چه کند داغ دل فزون
میکاهدت زمامداری بی افتخار را
خواهد کشید مردم، تخت ستم به زیر
خواهد رسید نوبت بی اعتبار را
روزجواب دادن در دادگاه خلق
این جور و ظلم و مفسده‌ی روزگار را
“حسین اکبری”
۲۹ اردیبهشت به گاه شنیدن خبر حلق آویزی فرزندان وطن
