در زمانه ای که «فقرِ اعتراض» به سبب سرکوب دولتی رو به گسترش است و «همچون داروئی خواب آور وثیقه ی ظلمتی می شود، که فرد و جامعه را از دیدن امکانات خویش، یعنی انسانیت ریشه ای، توان رهائی، خواست زندگی کردن و استعدادِ آفریدن باز می دارد».
بازنشستگان با عقلانیت خویش، همه تن فریاد می شوند تا بیاموزانند، هدف، اراده معطوف به زندگی است، استقامت کنیم.
حاکمیت با سیاست های اقتصادی «فقر آفرین» و استفاده از ارابه های جنگی خود (نیروهای سرکوب، دولت، مجلس و دستگاه قضا) زندگی را کشته اند! و هستی را برای اقشار تحت ستم و استثمار، به جهنمی سوزان مبدل ساخته اند!
یکشنبه ها و سه شنبه های اعتراضی، سنت خونخواهیِ زندگی است.
در این هولوکاستِ فقرا، بازنشستگان پرچمدار رهائی و عصیانند. عقل حکم می کند، سراسر حمله باش! وقتی چیزی برای از دست دادن نداری!
قدرتِ حاکمِ «پول مدار»، نابخردانه و با اقتصاد مبتنی بر غارت و رانت، زندگی و مرگ را یکی کرده است، آنگاه با پروپاگاندای خود فریاد سر می زند: اذهان عمومی مشوش شد!!! امنیت ملی به خطر افتاد!!! حال آنکه همه نیک می دانند، که تکرار این دروغ بزرگ، دین فاشیسم است.
بازنشستگان، این نیروی آوانگارد و شرف آفرین، زندگی جهنمی خویش را محصول «هوسرانیِ رانت خواران، ظریف سازی شکنجه، درنده خوئی مجازات‌ها و حاکمیت خودسرانه» می دانند و دیگرانِ «نشسته» را به سوی بیشتر آگاه شدن از وضعیتی که در آنند هدایت می کنند.
این پیران پندآموز تبدیل به «معیار» شده اند؛ معیار و سنجه ای که صف آزادگان را از بنده صفتانِ حراف، متمایز می کند.
این عاصیانِ از ستم و استثمار، هیچ چیزی را به اندازه ی کاربرد آزاد زندگیشان نمی خواهند.
به آنانکه زندگی را به اختلاس برده اند، این هشدار آگاهانه ی هگل ، فیلسوف شهیر آلمانی را گوشزد می کنیم:
«دشوار نیست مشاهده این که زمانه ی ما زمانه ی زایش و گذار به دوره ای تازه است. عقل با جهان سابقِ… خویش پیوندش گسسته است و بر آن است، که آنرا در گذشته غرق کند و در کار تغییر قالبِ خویش است. این اضمحلال تدریجی ای که چهره «کل» را تغییر نداده است از طریق طلوعی [برق آسا] دچار گسست می شود، که همانند آذرخش، در یک آن، سازه ی جهانِ تازه را به دید می آورد».
عبداله رضایی – فعال صنفی
منبع: شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران
