خبر کوتاه بود ، سیامک اکبرپور کارگر جوانی که در یک مرغداری در شهر رشت کار می کرد، بوسیله دستگاه بلعیده شد، وی چند روز در بیمارستان بستری بود که سرانجام بخاطر شدت جراحات فوت کرد، این دومین کشته کارگری در دو ماه اخیر بوده است
همه این حوادث البته مشیت الهی نیست و قتل عمدی بخاطر عدم رعایت پیش بینی های ایمنی نام دارد، جان کارگر گویا ارزشی حتی به اندازه خرید چند محافظ و ایمن سازی محیط کار ندارد .
سیامک اکبرپور و هزاران کارگر جوان دیگر در این شرایط مشغول بکار هستند تا به عنوان یک کارگر درآمدی معادل زیر خط فقر داشته باشند.
عدم وجود سندیکا و تشکلات کارگری عملا کارگران را در مقابل کارفرما بی سلاح و تسلیم کرده است. یا در همین شرایط کار می کنی و یا اخراج می شوی. پشت در کارخانه بیکاران صف کشیده اند و حتی برای کارگری کردن باید دوست و آشنایی جایی داشت.
مرگ سیامک اکبرپور جوان کارگر هشداری است به جامعه کارگری که شاهد این جنایت هاست. کافی است از خود بپرسیم فردا نوبت کیست؟ امروز نوبت سیامک بود که تا کشته شود تا جایی یک پفیوزی سود بیشتری عایدش شود.
جلوی این کشتار قبل از هر کس از جانب کارگران باید گرفته شود
چه باید کرد؟ چه تدبیری باید اندیشید ؟ کار را باید از کجا آغاز کرد؟ گفتن اینکه کارگران متشکل و متحد شوید آسان است ، آیا چنین امکانی برای کارگران ایرانی وجود دارد؟ یا اینکه زندان و بیکاری منتظر فعالین کارگری خواهد بود؟
از هر کجا شروع کنیم به اینجا می رسیم که نظام موجود در ایران مقصر اصلی این وضعیت اسفبار کارگران است و باید برود تا بتوان دورنمایی از بهبود شرایط کار و کارگر در ایران ترسیم شود. اما تا به آن نقطه باید کاری کرد. کارگر ، معلم، کادر درمان، دانشجو دانش آموز و میلیونها نفر در شرایط خطیری قرار دارند، قبل از هر چیز ما به یک همدلی و همراهی همگانی دمکراتیک نیاز داریم تا در مقابل حکومتی که انسان را پاس نمی دارد بایستیم.
