نازک بین-واژه “فرهنگ” به طرق مختلف به کار می رود، به عنوان مثال، فرهنگ عامه، فرهنگ توده ای، فرهنگ شهری، فرهنگ فمینیستی، فرهنگ اقلیت، فرهنگ شرکتی و فرهنگ ورزشی!هیچ فرهنگی یکدست نیست. در هر فرهنگ، می‌توان «خرده فرهنگ‌ها» را شناسایی کرد: گروه‌هایی از مردم با مجموعه‌های متمایز از اعمال و رفتارهایی که آنها را از فرهنگ بزرگ‌تر و از سایر خرده فرهنگ‌ها متمایز می‌کند. فرهنگ ها همیشه در حال تغییر و تحول هستند.فرهنگی که امروز در آن ارتباط برقرار می کنیم، همان فرهنگی که دیروز در آن ارتباط برقرار می کردیم نیست. فرهنگ همچنین دریچه ای است که از طریق آن ،به زندگی و جامعه می نگریم و رویدادهای آن را تفسیر می کنیم. فرهنگ از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود، در حالی که عناصر جدید را در خود گنجانده و سایر عناصر از کار افتاده و کهنه را کنار می‌گذارد. ورزش از دیرباز به عنوان وسیله ای فرهنگی مسالمت آمیز برای اقدام سیاسی علیه بی عدالتی مورد استفاده قرار گرفته است . در نفس ورزش، مهمترین موضوع این نیست که برنده شوید، بلکه مهم است که برای ایفای سهم و نقش مشارکت کنید. این از ویژه گی های فرهنگی است که در آن انسان‌ها حقوق خود و دیگران را می‌شناسند و به آن احترام می‌گذارند، در قبال حیثیت خود و دیگران مسئول هستند. همیشه به شیوه‌ای منسجم با رعایت و احترام به اصول حقوق بشر عمل می‌کنند. بحث ایجاد یک فرهنگ جدید یا یک ایدئولوژی یا فلسفه جدید نیست، بلکه حمایت از هر فرهنگی برای ادغام اصول حقوق بشر در قوانین، سیستم های سیاسی و عملکردهای فرهنگی آنهاست. شاید یک راه خوب برای شروع، دیدن جهان پیرامون خود از دریچه حقوق بشر و اقدام در نتیجه آن باشد. دلیل این است که حمایت و ترویج حقوق بشر یک ویژگی خاص فرهنگ، مذهب یا قومیت خاصی نیست، بلکه نیازی است که باید پیرامون آن متحد شد.
یک سال از جنبش، و شورش بزرگ مردم ایران ،بنام حماسه مهسا امینی، سپری شده. طی این یک سال ورزش در عرصه سیاسی ، اجتماعی و صنفی ، در مبارزه با نظام جمهوری اسلامی جامعیت و وسعت نداشت. تک صداهای ورزشی، در دریای خروشان و بانگ رسای ملت برای رسیدن آزادی و عدالت، جائی برای انعکاس و پویائی جنبش نتوانست مهیا کند. فرهنگ ورزش در عصر جمهوری اسلامی در مقایسه با فرهنگ کلان در جامعه ایران، نه همخوانی داشت و نه بیشگامی! جمع اندکی یا بر حسب خواست و تفکر برای رهائی و آزادی و جمع اندک دیگری یا برای خودنمائی و در ستیز با عنوان و مقام از دست رفته، به تنهائی قدم می زدند و گام به گام حرکت می کردند.تک شعارهائی هم سر می دادند . در حالیکه، خواست عمومی این بود که کسی به تنهائی قدم نزند.
زمانی که از طوفان گذر می کنی
سرت را بالا بگیر
و از سیاهی نترس
در پایان این طوفان
آسمانی طلایی است و
چکاوکی به زیبایی می خواند
در باد به راهت ادامه بده
زیز باران به راهت ادامه بده
اگر خسته شدی و رویاهایت در آستانه نابودی قرار گرفت
ادامه بده، ادامه بده
با امیدی در قلبت
و تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد
تو هیچگاه قدم نخواهی زد
ادامه بده، ادامه بده
با امیدی در قلبت
و تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد
تو هیچگاه قدم نخواهی زد
بر گرفته از شعر”تو تنها قدم نخواهی زد You’ll Never Walk Aloneمربوط به هواداران باشگاه لیورپول انگلیس!
