شرکت کنندگان نشست سران هاوانا «گروه ۷۷ و چین» شنبه ۱۶ سپتامبر (۲۵ شهریور)، پس از رایزنی عمومی دو روزه، «بیانیه هاوانا» را به تصویب رساندند.
این تجمع بزرگترین تجمع جهانی است که تقریبا همه کشورهای در حال توسعه جنوب را در بر می گیرد. از مجموع سخنرانیهای سران و نمایندگان کشورهای در حال توسعه می توان نتیجه گرفت که نگاه اکثریت کشورهای جهان به تحولات جاری جهان چگونه است و پیشنهادات آنها بر چه محورهایی تاکید دارد.
میگوئل دیاز کانل، رییس جمهوری کوبا که کشورش از ژانویه ریاست دوره‌ای این گروه را بر عهده دارد در سخنرانی افتتاحیه خواستار «تغییر قواعد بازی اقتصادی بین‌المللی» شد.
رئیس جمهور کوبا در این نشست بر افزایش سطح توسعه اقتصادی و عدالت اجتماعی در جهان و سرمایه‌گذاری بر روی عوامل ضروری برای رسیدن به یک نظام جهانی جدید تاکید کرد.
در این نشست آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل در سخنانی گفت:گروه ۷۷ + چین برای مقابله با دهه‌ها بی عدالتی و به حاشیه راندن کشورها تشکیل شده است.
گوترش افزود: چالش‌هایی که این گروه برای مقابله با آنها شکل گرفته است هم اکنون به دلیل افزایش فقر و تغییرات آب وهوایی تشدید شده است.
گوترش خاطرنشان کرد: دربرخورد با کشورهای جنوب با نبود عدالت و برابری مواجه هستیم این موضوع به ویژه در طول شیوع ویروس کرونا آشکارتر شد.
دبیر کل سازمان ملل با اشاره به اینکه نباید در تلاش به سوی رشد و توسعه کسی را از قافله عقب بیندازیم، گفت:کشورهای جنوب، نیاز به عدالت در سطح جهانی و تمرکز مجدد به اقتصاد سبز برای جلوگیری از وخامت تغییرات آب و هوایی دارند.
گوترش تصریح کرد: نشست سران کشورهای عضو گروه ۷۷+چین یک نشست اساسی و ویژه است و می‌تواند برنامه‌های توسعه پایدار را پیش ببرد.
گوترش درپایان گفت: سازمان ملل به گروه ۷۷+ چین برای مقابله با بی عدالتی و به حاشیه راندن اعتماد می‌کند.
در این نشست، لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا، رییس جمهوری برزیل بر تقویت «مطالبات» در مورد فناوری دیجیتال و انتقال انرژی تاکید کرد.
رییس جمهوری برزیل گفت: «حکومت جهانی نامتقارن باقی مانده است. سازمان ملل، نظام مدیریت پولی برتون وودز و سازمان تجارت جهانی در حال از دست دادن اعتبار خود هستند.»
رهبر بزرگترین اقتصاد آمریکای لاتین با اشاره به ظهور فناوری دیجیتال، هوش مصنوعی و بیوتکنولوژی افزود: «ما باید مطالبات خود را در پرتوی انقلاب صنعتی چهارم تقویت کنیم.»
از نظر لولا داسیلوا، «انقلاب دیجیتال» و «انتقال انرژی»، «دو دگرگونی اصلی در حال انجام» هستند. او گفت: «این مسایل را نمی‌توان با تعداد انگشت شماری از اقتصادهای ثروتمند شکل داد و رابطه وابستگی بین مرکز و پیرامون را دوباره تکرار کرد.»
همچنین چندین سخنران از نابرابری ناشی از همه‌گیری کووید-۱۹ و نیاز به کاهش بدهی فقیرترین کشورها برای تامین مالی گذار اقلیمی صحبت کردند.
در این نشست فوق‌العاده که موضوع آن «نقش علم، فناوری و نوآوری» در توسعه بود، نمایندگانی از حدود صد کشور جهان در هاوانا حضور داشتند.
حدود ۳۰ تن از سران کشورها و دولت‌ها از جمله آلبرتو فرناندز رییس جمهوری آرژانتین، گوستاوو پترو از کلمبیا، ژوآو لوورنسو از آنگولا، پل کاگامه از رواندا، شیخ تمیم بن حمد آل ثانی، امیر قطر و محمود عباس، رییس دولت فلسطین در این نشست شرکت کردند. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل هم در این گردهمایی حضور داشت.
«بیانیه هاوانا» شامل ۴۶ ماده است که طی آن نمایندگان کشورهای عضو به تعهد خود بر تقویت وحدت و همکاری و ایفای نقش بیشتر در شرایط کنونی بین‌المللی تاکید کردند. این بیانیه نگرانی عمیقی را درباره چالش‌های کنونی کشورهای در حال توسعه ابراز کرده و از همه کشورها می‌خواهد تا برای پاسخگویی فعالانه به منظور دستیابی به اهداف توسعه پایدار کشورهای در حال توسعه، هماهنگی و همکاری کنند.
این بیانیه همچنین بر نیاز فوری به اصلاح همه جانبه سیستم مالی بین‌المللی، مخالفت با اعمال تحریم‌های یکجانبه علیه کشورهای در حال توسعه، مخالفت با انحصار فناوری و سایر اقدامات ناعادلانه که مانع از توسعه فناوری کشورهای در حال توسعه می‌شود، تاکید می‌کند و از جامعه بین المللی می‌خواهد که یک محیط باز، عادلانه، فراگیر و بدون تبعیض برای توسعه علمی و فناوری ایجاد کند.
در این بیانیه تأکید شد که همه طرف‌های مربوطه باید برای «همکاری برد-برد» در زمینه‌های توسعه جهانی و توسعه علمی و فناوری با یکدیگر همکاری کنند تا منافع زیادی برای همه کشورهای جهان در ساختن جامعه‌ای با سرنوشت مشترک بشریت به ارمغان آورند.
گروه ۷۷ در سال ۱۹۶۴ میلادی با مشارکت کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای مرکزی و جنوبی تشکیل شد. این ائتلاف ابتدا با حضور ۷۷ کشور تشکیل شد؛ اما اکنون ۱۳۴ عضو دارد؛ از افغانستان گرفته تا زیمبابوه.
این اجلاس که نمایندگان حدود دو سوم جمعیت جهان و کشورهای آن را در بر می گیرد نشان می دهد که نظام بین المللی بر اساس دمکراسی و برابر حقوقی جهانی بنا نشده و اکثریت جهانی نه در فرایند تصمیم گیری و نه در سطوح زندگی نقشی ایفا نمی کنند و بر خواسته های آنها وقعی گذاشته نمی شود و جهان همچنان توسط اقلیت ثروتمند کشورهایی اداره می شود که بر سازمانهای بین المللی و اقتصاد جهانی سلطه دارند.
