اعدام وحشیانه‌ترین نوع مجازات در سراسر دنیاست و ۱۸ مهر (دهم اکتبر)، مصادف با روز نمادین مبارزه برای لغو مجازات اعدام در جهان است. بیش از دو دهه است که جنبش‌های مردمی در سراسر جهان برای لغو مجازات اعدام بی وقفه تلاش می‌کنند و نتیجه این مبارزات و تلاش‌ها باعث شده است که بسیاری از کشورها مجازات اعدام را ممنوع کنند. با این وجود، بسیاری از کشورها هنوز این مجازات را در راس مجازات‌های خود دارند و جمهوری اسلامی ایران یکی از این کشورهاست که به همراه چین بالاترین آمار اعدام را دارند و ایران بالاترین نرخ سرانه‌ی اعدام به نسبت جمعیت را دارد.
طبق گزارش عفو بین الملل در سال ۲۰۲۲ میلادی (یازدهم دی ۱۴۰۰ تا دهم دی ۱۴۰۱) دستکم ۵۷۶ تن را در ایران اعدام کردند. کانون مدافعان حقوق بشر اعلام کرد که سامان محمدی خیاره، شهروند سنندجی که از سوی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی به «محاربه و تشکل گروه‌های مسلح برانداز» متهم و به اعدام محکوم شده بود، سحرگاه دوشنبه ۱۷ مهر در زندان قزلحصار اعدام شد.
جمهوری فاشیستی اسلامی ایران از همان ابتدا پایه‌های نظام خود را بر اعدام و حذف فیزیکی معترضان و دگراندیشان گذاشت و با سرکوب وحشیانه‌ی فعالان سیاسی در کردستان، ترکمن صحرا و خوزستان و سپس در دهه شصت توانست بسیاری از سازمان‌ها و احزاب سیاسی را در ایران از هم بپاشد و بسیاری از اعضا و هواداران این سازمان‌ها و بسیاری از دگراندیشان را دستگیر و چندین هزار نفر را اعدام کند. آن‌ها که اعدام نکرد را نیز یا با شکنجه‌های وحشیانه به حبس‌های طولانی محکوم کرد و بسیاری از فعالان سیاسی و دگراندیشان مجبور شدند برای حفظ جان خود و خانواده‌های‌شان، فراری شده و به خارج از کشور پناهنده شوند. بسیاری نیز در ایران ماندند و فعالیت‌شان را به اشکال دیگر ادامه داده و همواره نیز زیر سرکوب مداوم حکومت بوده‌اند.
جمهوری اسلامی نه تنها از طریق سرکوب وحشیانه و شکنجه و اعدام، بلکه با جنگ و خونریزی نیز توانست پایه‌های نظام اش را در دهه‌ی شصت تثبیت کند و ۸ سال جنگ را بر مردم ایران تحمیل کرد. روح الله خمینی و هم‌دستانش با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و نوشیدن جام زهر، حکم دادند که تمام زندانیان سیاسی مجاهد و کمونیست که بر موضع خود بودند را اعدام کنند و نزدیک به پنج هزار زندانی سیاسی که پیش از آن حکم زندان داشتند یا بایستی آزاد می‌شدند را بدون محاکمه‌ی عادلانه و بدون مسئوولیت پذیری و پاسخ‌گویی، وحشیانه در تابستان ۶۷ پشت درهای بسته حلق آویز و در گورهای جمعی خاوران و دیگر گورهای بی نام و نشان سر به نیست کردند و تا کنون نیز با بی‌شرمی تمام حقایق این جنایت‌ها را انکار و تحریف می‌کنند.
در طی ۴۴ سال گذشته نیز هزاران مبارز و آزادی‌خواه و دگراندیش را به اشکال مختلف یا در خیابان‌ها یا در زندان‌ها کشتند و اعدام کردند. از سال گذشته، پس از قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی و آغاز قیام «زن، زندگی، آزادی» نیز بیش از ۵۰۰ تن را در خیابان‌ها کشتند و چشم ده‌ها تن را کور و نزدیک به سی هزار نفر را بازداشت کردند و به همراه خانواده‌های‌شان درون زندان‌ها یا پشت دیوار زندان‌ها و حتی در خانه، محل کار، دانشگاه و مدرسه‌ها مورد اذیت و آزار و شکنجه قرار داده‌اند.
مسئولان حکومتی، با بحرانی‌تر شدن شرایط فاجعه بار اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در ایران نیز دوباره بر طبل جنگ با اسرائیل و آمریکا می‌کوبند، هرچند پنهانی با آمریکا و اروپا وارد مذاکره شده‌اند، ولی از جنگ ارتجاعی حماس با اسرائیل به شدت حمایت می‌کنند. بی تردید جان مردم فلسطین و اسرائیل مانند جان مردم ایران اصلاً برای حاکمان جنایت‌کار ایران و بسیاری از کشورهای جهان مهم نیست. هم‌چنان که جان مردم فلسطین و اسرائیل برای نیروهای ارتجاعی حماس و دولت فاشیستی اسرائیل مهم نیست. هم‌چنان که جان مردم افغانستان و ایران و سایر کشورها برای آمریکا و روسیه و دیگر کشورهای سلطه‌گر یا سلطه طلب مهم نیست و هر زمان که بتوانند از ابزار جنگ و کشتار برای تثبیت قدرت و ثروت خود حداکثر استفاده را می‌کنند، بدون این‌که ذره‌ای فکر کنند که جان میلیون‌ها انسان را در سراسر جهان به خطر می‌اندازند.
هم‌اکنون نیز اسرائیل و کشورهای آمریکا و اروپا برای تلافی حمله‌ی وحشیانه‌ی حماس به اسرائیل، آب و آذوقه را بر مردم فلسطین که بیش از هفتاد سال است در مکانی کوچک مانند زندان در غزه زندگی می‌کنند، بسته‌اند و تمام این حکومت‌ها و این نیروهای ارتجاعی، مسئول جان مردم فلسطین و اسرائیل و مردم سایر کشورها چون سوریه، لبنان و ایران هستند که ممکن است شعله‌ی این جنگ خانمان‌سوز به آن کشورها نیز کشیده شود.
ما مادران پارک لاله ایران، به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران، سرکوب، بازداشت، شکنجه، اعدام، کشتار، جنگ و خونریزی در هرکجای جهان را به شدت محکوم می‌کنیم و خواهان برچیده شدن مجازات اعدام، شلاق و هر گونه شکنجه و تبعیض در ایران و جهان هستیم. ما از مردم آزادی‌خواه و دادخواه ایران و جهان می‌خواهیم که در برابر این همه سرکوب، شکنجه، اعدام، بی‌‌عدالتی، تبعیض، جنایت، جنگ و کشتار سکوت نکنند و فریاد اعتراض‌مان را هر روز بلند و بلندتر کنیم زیرا تنها خود ما مردم هستیم که می‌توانیم جلوی بیدادگری حکومت‌های فاشیستی، سرکوب‌گر، جنگ افروز و جنایت‌کار در ایران و جهان را بگیریم.
از شما آزادی‌خواهان و دادخواهان می‌خواهیم که برای دستیابی به مطالبات زیر با ما همراه شوید:
۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) لغو مجازات شلاق و اعدام از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شلاق، شکنجه، سنگسار و قصاص، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه‌هایی علنی، عادلانه و مردمی (مجازاتی به جز اعدام)، ۴) برخورداری از آزادی بیان، اندیشه، قلم بدون قید و شرط، ۵) برخورداری از آزادی پوشش و حق کنترل بر بدن بدون قید و شرط، ۶) برخورداری از حق اعتراض، اعتصاب، تجمع، تشکل، سازمان و احزاب مستقل، ۷) برخورداری از برابری حقوق شهروندی و رفع هرگونه تبعیض و ۸) جدایی دین از حکومت. ما اعتقاد عمیق داریم که ساختار سراپا فاسد، تمامیت‌خواه و دیکتاتوری مذهبی – فاشیستی حکومت اسلامی ایران باید در هم شکسته شود و طرحی نو در اندازیم.
مادران پارک لاله ایران
۱۸ مهر ۱۴۰۲ / دهم اکتبر ۲۰۲۳
