داریوش مهرجویی این پیام تسلیت را در تاریخ نهم دی ماه نود و پنج به مردم ایران داده بود:
امروز باید پیام تسلیتی به رسانه‌ها بدهم…
چرا اخیرا مدام خبر مرگ می‌شنوم؟ تسلیت برای مرگ جعفر والی، نیما طباطبایی، دنیا فنی‌زاده و پوران فرخ‌زاد که در فاصله‌ای کوتاه، یک به یک مارا ترک کردند… هنوز از داغ مرگ عباس کیارستمی عزیز فارغ نشده‌ام که این‌چنین شاهد مرگ پی در پی فرهیختگان کشورم هستم.
تسلیت برای همه‌ی اخبار ناگوار. برای ایرانیان گورخواب… برای فرهنگیان و کارگران زحمت‌کش که حقوق مسلم خود را همواره با تاخیر و منت دریافت می‌کنند.
تسلیت به هوای آلوده و سمی تهران و شهرستان‌ها… به سیستم بهداشت و تغذیه‌ی ناسالم و زهرآلودی که همگان را به‌مرور به اغوش مرگ می‌کشاند.
کشور من روی ذخایر طلای سیاه نفت نشسته ولی هر روز به‌خاطر بی‌کفایتی‌ها و بی‌خیالی‌های مسئولان و رشد روزافزون مردان اختلاسی، باید منتظر اخبار تلخ و ناامیدکننده باشیم.
مردم من شادی را به‌مرور فراموش می‌کنند و حس می‌کنم تک تک ما فرقی با گورخواب‌ها نداریم و به‌نوعی در گور خود به انتظار مرگ نشسته‌ایم.
افسوس بر ما و بر نمودار نشانه‌شناسی شکست روحانیتمان در رسالت الهی خویش.
داریوش مهرجویی.
نهم دی ماه نود و پنج
