پنجشنبه ها او و دسته دوستانش و من و دسته دوستانم در درکه همیشه بهم میرسیدیم. سلام علیکی و لختی ایستادن و گپ زدن که همواره حرفی برای گفتن بود و سپس در “کافه سید” دوباره بهم رسیدن و هر دسته بر تختی نشستن و گپ و سخن و چای و آبگوشت و نیمرویی و بعد هم دوباره گپ و گفتمانی و داع شدن مباحث و الخ.
سر انجام بعد از سال ها از نعمت نسبی ای که جریان اصلاحات نصیبم کرد در آخرین روزهای دولتشان، امتیاز انتشار “ماهنامه رونا ” بنامم صادر شد.
زمان بدی بود. در محاصره کامل امنیتی بودم بعد از باز داشتم – دچار بیماری سخت و جراحی شده بودم و توان جسمیم بنا به توصیه پزشکان تنها با آرامش قابل دوام بود و نه استرس – بی پولی محض هم مزید بر علت شده بود . هم بخاطر بلاک شدن حساب هایم بعد از باز داشت و هم ناتوانی جسمی و جراحی – اوضاع هم بهم ریخته بود. دولت اصلاحات رفته بود و “قلدر کوچولو” آمده بود برای همه گونه گند زدن.
یکسالی دست نگه د اشتم و می خواستم از خیر انتشارش بگذرم. مشورت های زیادی کردم که منتشر کنم یا نه. همه دوستان گفتند انتشار بده از جمله دکتر رییس دانا. با دلایل بسیار قانع کننده.
شروع بکار کردیم. دکتر و دوست مشترکمان به شدت و با قدرت به کمکم آمدند. رییس دانا گفت یک کار فقط ار تو می خواهم: “نشریه را در اختیار موضوعات جریان های حاکم قرار نده. آنها تریبون زیاد دارند و ما هستیم که تریبونی نداریم …” این جمله همیشگیش همواره قوت قلب من برای انتشار و راه تنظیم سیاست های نشریه بود.
با هم شروع کردیم. “سیامک طاهری” رابط اصلی من و نشریه و دکتر بود. مطالب را گاهی در خانه اش مرور می کردیم و نوشته ها را بالا و پایین میکردیم و آماده. ضمنن او {هیچگاه به حریم استقلال مدیر مسئولیم و صاحب امتیازیم ورود نکرد و با متانت بسیار حق و حقوقم را برای داشتن مدیر مسئولی و حق امتیازی حفظ می کرد و به آن خود را وارد و یا تحمیل نمی کرد}. هر ماه صفحه سوم مجله یک نوشته از دکتر داشتیم، سوای اینکه خط و مشی هر شماره را هم با هم مرور می کردیم. در باره روش نگارش نشریه که { کوتاه نویسی – عمیق نویسی – با صفحات کم و پر بار بود} گاهی اختلافاتی پیدا می کردیم و دکتر کمتر تن به این روش می داد. اما سر انجام زور مدیرمسئول به ایشان با کمی اغماض می رسید و دکتر کوتاه می آمد و ما با روش خودمان مقاله اش را پیاده و چاپ می کردیم.
همیشه یک شعار را بعنوان شعار ماه در نشریه داشتیم. دکتر در دم دمای انتخابات این شعار را گفت بنویسیم و نوشتیم {حق انتخاب شدن آزاد و حق انتخاب کردن آزاد؛ پیش زمینه یک مجلس آزاد است}. و این شعار یادگار بجا مانده از دکتر در ماهنامه رونا است.
سوریه بودم برای مصاحبه مهاجرت در سفارت کانادا. تلفن های زیادی یکمرتبه به من زده شد و همه از احوالاتم سوال می کردن. سر بسته و نگران. علتش را ندانستم اما این نگرانی به من دست داد که اتفاقی افتاده است. به تهران که آمدم دوستان گفتند اگر تا دو سه روز دیگر پیدایت نمی شد اطلاعیه می دادیم که تو را امنیتی ها ربوده اند و… بعد با آرامی می گفتند “دکتر رییس دانا را عوامل امنیتی ناشناس به شدت و به قصد کشت کتک زده اند”. و در پی آن نگران منهم شده بودند.
دکتر را بعدا در کانادا دیدم، در یک سمینار در دانشگاه یورک به تورنتو آمده بود و یاد آن روزها را مرور کردیم.
در فیس بوک دوست بودیم و از اینکه کم فعالیت هستم بنظر می رسید دلخور بود. در صفحه ام بمناسبت روز پایان خرمن یک عکسی از یک {مزرعه کدو تنبل} گذاشته بودم و نوشته بودم {کدو تنبل ها} دکتر آن را سوژه کرده بود زیرش نوشته بود {مثل صمیمی تنبل} که با این طنز اعتراض خود را به کم کاری و عدم فعالیتم برای چندمین بار بیان کرده بود.
دکتر اگر نبود من واقعا مجله رونا و انتشارش برایم بسیار سخت بود به ویژه اینکه می خواستم متفاوت از دیگر نشریات چاپ ایران باشد و دکتر درست همین شرطتش بود و همین توانمندیش به کادر تحریریه هم انتقال پیداکرده بود و “رونا” را تا زمانی که خود من انتشار می دادم و با تیمی که نیم بیشترش {بچه های پنجشبه های درکه بودیم } به {ریاست رییس} . متفاوت از دیگر نشریات آن را انتشار میدادیم.
حالا دکتر رفته است و چه زود رفته است و ایکاش به این زودی نمی رفت. ایران امروز به رییس دانای قدر – آگاه – شجاع – {سخنگوی بدون لکنت زبان} محرومان و زحمتکشان و آزادی خواهان و دردمندان در این سرزمین نیاز فراوان دارد.
تورنتو – هفدهم مارچ ۲۰۲۰ – محمد باقر صمیمی
