سیمای اوضاع سیاسی جاری در ایران، ناتوانی رژیم اسلامی سرمایه درمهار جنبش های اجتماعی وبرآمد خیزش های توده ای، متاثراز برآمد اعتراضات کارگری است که از دهه هشتاد در مقابل سیاست های سرمایه داری منجمله تعرض به سطح معیشت، تحمیل فقروافزایش هزینه های زندگی گسترش داشته است.
اگرچه تشکل های اجتماعی کارگران توسط حاکمیت اسلامی سرمایه، که ازحرکت سازمانیافته کارگران به هراس افتاده بود، زیر ضرب قرار گرفت، فعالین اجتماعی و نمایندگان کارگران دستگیر، زندانی، شکنجه و اخراج شدند و تشکل های محیط کارفراگیر نشد، با این حال اعتراضات هر چه بیشتردر میان بخش های مختلف گسترش یافت وانواع خیزش های اجتماعی را در سال های ۱۳۹۶ و ۱۳۹۸ و ۱۴۰ بدنبال آورد. این خیزش ها، علیرغم حضورپرشور زنان و جوانان و دستاوردهایشان با سرکوب ددمنشانه فروکش کردند ونتوانستند به حرکتی فراگیر و سازمانیافته وهدفمند تبدیل شوند.
تجارب سالهای گذشته نشان داد که اعتراضات کارگری و نیز انواع خیزش های اجتماعی برای تغییرات بنیادی در تمامی زمینه های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی نیازمند آن نیروی سازمانیافته طبقاتی است که خود را درنهادهای اجتماعی متشکل کرده باشد. تنها چنین حرکتی می تواند توحش سازمانیافته سرمایه داری را از کار اندازد.
نه تنها رژیم اسلامی حاکم درایران بلکه رقبای منطقه ای ونیز دولت های غربی بر این نکته واقف هستند، و در چنین شرایطی که اوضاع سیاسی در ایران در تب و تاب است و اعتراضات اجتماعی کارگران وتوده های ستمدیده درحال گسترش وسازمانیافتگی است، بخش های مختلف بورژوازی درجلوگیری ازسازماندهی مستقل کارگری از هم سبقت
می گیرند تا با موج سواری بر اعتراضات، آن را در چهارچوب مناسبات سرمایه داری نگهدارند. ترفندهای رژیم اسلامی مانند ارگان های دست ساز و نهادهای بسیجی و غیره (در کنار سرکوب و زندان)، و نیز سیاست های مالی سولیداری سنتر و سوسیال دموکرات ها درجلوگیری از تشکل های پایدار و مستقل کارگران وتوده های ستمدید در ایران جملگی در این امر مشترک هستند.
اعلام ” کنفدراسیون کارایران در خارج از کشور” در برلین زیر چترسیاسی اتحادیه سراسری آلمان ( د گ ب ) وبنیاد مالی حزب سوسیال دموکرات آلمان ( بنیاد فردریش ایبرت) درماه فوریه ۲۰۲۴ نیزدر این چهارچوب قرار دارد. این کنفدراسیون یک پروژه سیاسی معینی است که با توجه به شرایط سیاسی ایران و بویژه وجود اعتراضات اجتماعی وبطور مشخص اعتراضات کارگری، اکنون با پرچم منویات سوسیال دموکراسی علم شده است. از همان ابتدا پیداست که “کنفدراسیون کار ایران ” از نام و نحوه اعلام تشکیل تا اساسنامه اش مشخصاتی ضد کارگری دارد و در مقابل سازمانیابی اجتماعی ـ سیاسی کارگران ایستاده است. اما تذکر این نکته به تنهایی کافی نیست، مهم، یادآوری این نکته است که خنثی کردن چنین ترفندهایی تنها درمبارزه دائمی و روزمره برای ایجاد تشکل های محیط کارو زندگی وقوی کردن پایه های استقلال طبقاتی کارگران در برابرانواع دسیسه های بخش های مختلف بورژوازی ممکن خواهد شد.
کارگران با ایجاد تشکل هایشان از پایین است که می توانند ارگان های سراسری خود را شکل دهند و به یک نیروی قدرتمند اجتماعی مبدل گردند. تنها در چنین روندی است که طبقه کارگر قادر می گردد انواع طرح ها و نقشه های بورژوایی برای به بیراهه کشاندن مبارزات کارگری را با شکست مواجه کند.
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ـ خارج از کشور
مارس ۲۰۲۴ – اسفند ۱۴۰۲
